INSOMNIUM’la ilgili bazı sıkıntılarım olduğunu “Heart Like a Grave” incelemesinde ifade etmiş ve grubun kendini tekrarlasa dahi fazla yerilmediğinden dem vurmuştum. INSOMNIUM elbette ki iyi bir grup ama sadece yapılması gerekenleri yaptığında bile çok büyük iş başarmış gibi övülmesi gibi bir durum da söz konusu diye düşünüyorum. 2009 yılında “Across the Dark” ile tanıştığım grubu “eh” bulmuş, sonra ilk üç albümünde ortaya koyduğu harika işleri takdir etmiş ve sonraki işlerini beklemeye koyulmuştum.

Her ne kadar kimileri yılın albümü olarak nitelendirmiş olsa da “One for Sorrow” da “Shadows of the Dying Sun” da beni can evimden vurmamış, “ilk üç albüme devam” noktasında bırakmıştı. Akabinde çıkardıkları “Winter’s Gate” ise çok beğenmiş olmama rağmen kimi dinleyicilerin albümü ortalama bulduğunu görerek INSOMNIUM’la ilgili kararımı net şekilde vermiştim.

INSOMNIUM melodik bir müzik yaptığından, sundukları melodi karakteri sizi cezbediyorsa seviyor; melodilerini çok da etkileyici bulmuyorsanız grubu sıkıcı klasmanına alıyordunuz. Üstüne üstlük şarkıların duygusal karakteri de büyük oranda benzer sulardan devam edince, INSOMNIUM’un kendini tekrar ediyor ve birbirinin muadili şarkılar yapıyor oluşu fikri -ben de dâhil olmak üzere- kimi dinleyiciler için geçerlilik kazanıyordu.

Şu anda karşımızda dört şarkılık yeni EP’siyle duran bir INSOMNIUM var. Lafı çok uzatmadan söyleyebileceğim, INSOMNIUM’u seviyorsanız “Argent Moon”u da büyük olasılıkla seveceğiniz yönünde. Grupla olan ilişkiniz sınırlıysa ve tek tük şarkı ya da albümlerinden hoşlanıyorsanız bu EP sizin için farklı bir deneyim olabilir, zira “Argent Moon”da grubu biraz daha doom metal tarafına kaymış bir kimlikte görüyoruz.

Buradaki kasıt elbette ki acıdan geberten kapkaranlık bir doom yahut CANDLEMASS tarzı bir doom metal değil. Çok spesifik bir referans vereyim, bence burada daha ziyade “Obsidian”daki PARADISE LOST’a yakın duran bir doom metal kimliği var. EP’nin ilk şarkısı “The Conjurer” alışık olunan INSOMNIUM karakterine en yakın şarkı olarak dururken, misal “The Reticent”ı alın ve minik oynamalar yaparak Nick Holmes vokalleriyle “Obsidian”a koyun. Bence “bi dakka ne oluyor her şeyi durdurun!” falan dedirtmeyecektir. Şarkının 1.20’de giren patlaması falan cidden çok tatlı, çok akılda kalıcı ve hem temposu hem de atmosferi itibarıyla bende “klavye destekli son dönem PARADISE LOST” gibi bir intiba uyandırıyor.

Benzer durumları “The Antagonist” ve “The Wanderer”da da görüyoruz. Esasında fazlasıyla görüyoruz, zira EP’deki şarkıların tamamında çok benzer fikirler ve formüller kullanılmış. Şarkıların tamamı sakin ve narin şekilde başlıyor ve uzunca birer build-up eşliğinde bir patlama anına bağlanıyor. Bu patlamadan sonra da ya başa dönüp bir tur daha patlıyor ya da coşkuyu sürdürüp double kick’lerin gazıyla yükselerek finalize oluyorlar. Bu durum beni rahatsız etmedi değil. Mesela 6 dakikalık son şarkının ilk 3 dakikasında şarkının yükselmesini ve bir yere varmasını bekliyoruz ve nihayet vardığında da bence çok da etkileyici şekilde ödüllendirilmiyoruz. Bu yapı bir, bilemedin iki şarkıda olsa tamam ama her şarkının sakin başlayıp sonunda double kick’e bağlanmasını biraz kolaycılık ve ne yazık ki fikir kıtlığı olarak görüyorum.

Son bir not olarak, Jani Liimatainen’in bu son şarkıdaki clean vokallerini acayip şekilde son 2 GHOST albümündeki Papa Emeritus’a benzettim. Başka kimsenin aklına gelmiş midir bilmem ama kendisinin Emeritus’u epey andıran bir ses rengine sahip olduğunu düşünüyorum. “The Wanderer”ın 01.00-3.10 arası vokallerinde falan bir anda Tobias Forge çıkıp “This is the moment of just letting go, she said if you had life eternal” deyiverecekmiş gibi geliyor. Bu kişisel notumu da ekleyerek, INSOMNIUM’un fikirlerinin tükenmediğini ve tekrardan heyecan verici şeyler yapabileceğini göstermesini umduğum bir sonraki albümünü bekliyorum. Peki heyecanla mı bekliyorum? Valla ne yalan söyleyeyim artık pek de heyecanla beklemiyorum.