Yunanistan’ın en eklektik ve sofistike gruplarından biri şüphesiz ki yaptıkları her şeye bir şekilde “sanat katmayı” başaran ve derinlikli bir hava oluşturan HAIL SPIRIT NOIR. Deneysel black metalden elektronik dokunuşlara kadar geniş bir perspektifte müzik yapan grup, bir önceki albümü “Eden in Reverse” ile bence 2020’nin en başarılı işlerinden birine imza atmıştı. Şimdiyse grubu elektronik tarafını daha derinlemesine keşfederken gördüğümüz “Mannequins”le karşı karşıyayız.

HAIL SPIRIT NOIR “Mannequins”de bildiğimiz rock altyapısından ve enstrümanlarından tamamen koparak baştan sona synthwave üzerine kurulu bir işe imza atıyor. 80’lerin korku filmlerinde kullanılabilecek türde, tam anlamıyla karanlık olmayan, gizemli ve “dark/evil disco” denilebilecek bir durum söz konusu.

Bakıldığında metal dünyası içerisinde bu tarz girişimlere, yani metal ile uzaktan yakından alakası olmayan işler yapan gruplara rastlayabiliyoruz. HAIL SPIRIT NOIR özünde tam anlamıyla bir black metal, bir avangart metal yahut bir X metal grubu olmadığından, bu girişimi kendi kimlikleri içerisine daha kolay yedirebiliyorlar. “Mannequins” bir “synth black metal”, hatta “synth metal” albümü olmadığından ortada bir HAIL SPIRIT NOIR karakterinden söz etmek de mümkün değil. Bu tamamıyla hedef odaklı ve zamanında bu tür içerisinde yapılan işlerle paralel ilerleyen bir çalışma. Dolayısıyla synthwave bir metalci dokunuşundan ya da metal karakterine entegre edilmiş bir synthwave kimliğinden asla söz edemeyiz. Bu albüm bir metal grubu tarafından yaratılmış, metal etkisi olmayan, sadece yer yer karanlık noktalara temas eden bir synthwave albümü.

“Mannequins”de sunulan müziğe baktığımızda akıllara CARPENTER BRUT’un ve belli açılardan TANGERINE DREAM’in gelmemesi mümkün değil. Aynı şekilde PERTURBATOR‘ı da çok net bir referans olarak anmak mümkün. Özellikle “Dangerous Days” albümünün “Mannequins”le ortak paydada buluştuğu pek çok nokta var.

80’ler korku filmi müziği referansını vermiş olsak da albümün belirli noktalarında, eğlenceli ve hoplayıp zıplamalı diyemesem de daha pozitif hislere kayan çeşitli fikirler de yok de değil. Misal “On the Loose Again”in ikinci yarısı her anlamda bir seksenler gotik/synth şarkısı özelliği taşıyor ve o dönemin vokal kanalları çıkarılmış bir hit’i gibi duruyor. Benzer şekilde “Against Your Will, My Blade”in 17. saniyesinden itibaren sanki A-HA klasiği “Take On Me”yi kötücül bir melodi eşliğinde dinliyor gibi oluyoruz. Bu havayı arkadaki beat yaratıyor ve genel olarak da o şarkının iskeletiyle benzeşiyor diye düşünüyorum.

“Enter Disco Inferno” gibi bazı vokalli parçalarda da seksenleri dibine kadar hissetmeniz mümkün. Zaten albümdeki pek çok şarkıda kendinizi 80’lerde bulmanız, o dönemin filmlerini aklınıza getirmeniz gayet olası. Bu açıdan bakınca HAIL SPIRIT NOIR o dönemin ruhunu iyi yakalıyor. Eleştirme noktasında bahsedebileceğim başlıca konu, grubun sadece 80’lerde çıkmış ya da o dönemi hatırlatan, kısacası “varsayılan” bir synthwave albümü yapmış olması ve kendinden, özünden, gizeminden, karanlığından bir şey katmamış olması. Demiyorum ki illaki metalle bağlantılı bir his, bir şeytanlık katılsın ve synthwave de olsa metal grubu dokunuşunu görelim. Ancak “Mannequins”i dinlerken aklıma gelen ve biraz arada kaldığım konu, bu albümü HAIL SPIRIT NOIR yerine başka herhangi bir grubun da yapabilecek olması. Dolayısıyla albümün biraz fikir kıtlığı yaşadığını düşünüyorum.

“Bir metal grubunun synthwave albümü yapması” yeterince ilginç geliyorsa bilemem, ancak bu adamlar metal yaparken çok çok çok daha zengin fikri bir arada sunabiliyorlar, ancak burada synthwave 101’den ötesine geçmemeyi ve 80’ler korku filmi atmosferinin gizemiyle sınırlı kalmayı tercih etmişler. Kendileri bilir tabii ama bir sonraki albümde “Eden in Reverse”in bıraktığı yerden devam etmelerini diliyorum, hatta gizliden gizliye yalvarıyorum. HAIL SPIRIT NOIR çok değerli bir grup ve en iyi yaptıkları şeyden sapmamaları da en büyük dileğim.