Deathcore’un helvasını yediğimizi düşündüğümüz dönemler çok da uzak değil aslında. Kendini tekrar etme konusunda uzun süre sıkıntı duymayan ve böylece kendi sonunu hazırlayan deathcore, bence sürpriz bir şekilde tekrardan atağa kalkan ve hatta yükselişe dahi geçen bir tür olarak karşımıza çıkıyor.

2000’lerin başlarında ANTAGONY, DESPISED ICON ve THE RED CHORD gibi isimlerle doğan deathcore, özellikle 2005-2007 arasında kurulan ve günümüzde türün en büyükleri olarak kabul edilen oluşumlar sayesinde dünyayı kasıp kavurmaya başlamıştı. Bu gruplardan misal bir THY ART IS MURDER hâlâ hayvanlık peşinde olsa da örneğin bir WHITECHAPEL’ın farklı sularda yüzmeyi amaçladığını görebiliyoruz.

Şu anda bahsettiğimiz CARNIFEX de o dönemde kurulan ve türün demirbaşları arasına adını yazdıran topluluklardan biri. Deathcore’un duraklama dönemine girmesinin ardından kendini yenileyebilen gruplardan biri olan CARNIFEX, sonradan LORNA SHORE gibi grupların da üstüne basa basa yapacağı şekilde black metalden beslenmeyi tercih etmiş ve müziğini olabildiğince karartmıştı.

“Die Without Hope”ta sundukları ve bence demlenme aşamasında olan bu black metal etkisi, “Slow Death” ile zirve yapmış ve grubun yakın dönemdeki en iyi albümünün çıkmasına vesile olmuştu. Sonrasında bunu abartıp, senfonik tarafa iyice yaslanıp bence kararsız ve dalgalı bir albüm olan “World War X”i çıkardıktan sonra şimdi de “Graveside Confessions” adlı yeni çalışmalarıyla karşımızdalar.

Hem adı hem de kurukafalı kapağıyla tarihin gördüğü en kötü cover albümü serisi olan SIX FEET UNDER’ın “Graveland Classics”ini hatırlatması dolayısıyla başta bir mesafeli durduğum “Graveside Confessions”, esasında CARNIFEX’in “World War X”in kesinlikle üstüne çıktığı gayet olgun ve oturaklı bir çalışma. Öncelikle albümde “Slow Death”te nefis şekilde yapılan ve blackcore denebilecek müzikal karakterden farklı, kendine özgü bir kıvam var.

“Biz bundan ilham aldık”, “bu albümde de bu ilginçliğe yaslandık” dedirten herhangi bir şey içermeyen ve daha genel anlamda, kapsayıcı bir müzik yapan grup yeri geliyor melodilerin baskın olduğu şarkılarla karanlığını getiriyor yeri geliyor “January Nights” gibi damardan giren bir enstrümantali de araya sıkıştırıveriyor.

Burada önemli nokta CARNIFEX’in kariyerindeki her şeyden yararlanması ve “bu albümde de bunu yaparak farklılık yaratmayı amaçlamışlar” gibisinden belirgin bir fikir peşinde koşmadan daha özgür bir anlayış çerçevesinde müzik yapması. Albümü dinlerken “Hell Chose Me”den de “Dead in My Arms”dan da bir şeyler bulmak mümkün. Bunu görmek için albümü dinlemeye bile gerek yok aslında; grup albümün sonuna ilk albümleri “Dead in My Arms”da yer alan üç şarkıyı yeniden kaydedip koyarak özü dönüş çabasını belgeleriyle ortaya koymuş.

Yine de bu öze dönüş de öyle “herkesin hardcore dancing yaptığı, ortalığın break down’dan geçilmediği o 2002-2007 arası negzeldi lan” türü bir ağızlara bal çalma şeklinde de gerçekleşmiyor. CARNIFEX 15 yılı aşan kariyerindeki çeşitli özgünlükleri, aldığı türlü ilhamları bir potada eriterek sunuyor ve komple bir deathcore albümü sunuyor. Bu açıdan bakınca “Graveside Confessions” ne yaptığını bilen, pek bir sırıtan tarafı olmayan bir çalışma.

Türün büyüklerinin büyük oranda gayet güçlü işler çıkardıkları; bir sonraki dönem diyebileceğimiz kısmen yeni nesil grupların heyecan verici fikirlerle türü beslediği bu dönemde CARNIFEX de bana kalırsa yapması gereken albümü yapıyor ve iyi bir denge yakalıyor. Adamlar diğer bir türden çok baskın şekilde etkilenecek ve bu sayede farklı olmaya çalışacak yaşı ve olgunluğu geride bıraktılar, bu sebepten kendi cephaneliklerine dönmüş ve bunları yeni nesil silahlarla güçlendirmiş olmaları akıllıca bir şey. “Graveside Confessions” kaliteli ve türün kafesine hapsolmayan bir deathcore dinlemek isteyenlere tavsiye edebileceğim iyi bir albüm.