ABORTED’ın kurucusu, vokalisti, esas adamı, hatta sahibi diyebileceğim Sven de Caluwé ile CENOTAPH’tan Batu Çetin’i birbirine benzetiyorum. İkisi de 90’ların ortalarında gruplarını kuruyor; ikisi de gruplarının tek orijinal elemanı; ikisinin de çeşitli yan projeleri ve konuk olduğu albümler var; ikisi de öküz gibi vokal yapıyor; ikisi de müzik yapma konusunda inatçı ve bu yolda sayısız farklı müzisyenle çalışmaktan çekinmiyorlar. CENOTAPH 28 yılda 21 farklı müzisyenle, ABORTED ise 26 yılda toplam 29 müzisyenle çalışmış. Öh be kardeşim.

22 yılda 11 albüm çıkaran ABORTED’ın ilk zamanlarındaki brutalliği zamanla bir nebze törpülediğine ve olayın death metal tarafına daha bir abandığına tanık oldu. Yeri geldiğinde grindcore ögeleriyle yeri geldiğinde daha karanlık dokunuşlarla bezedikleri müzikleri bu sayede death metalin haşin tarafını icra eden pek çok grubun referans olarak anılabileceği bir şekle büründü. Bugün baktığımızda ABORTED’ın ikamesi diyebileceğimiz gruplar arasında CATTLE DECAPITATION, BENIGHTED gibi isimler öne çıkıyor.

2018’de çıkan “TerrorVision”ın öküz osurtan sertliğinin arından, 2020’de bizleri selamlayan “La Grande Mascarade” EP’sinde grubun çılgın sololar kullandığına ve akılda kalıcılıktan çok bahsedilmese de varyasyon peşinde koştuğuna tanık olmuştuk. “Maniacult”a baktığımızda ABORTED’ın bu varyasyonu daha fazla kombo ve manyaklık içerecek şekilde sunduğunu görüyoruz. Albüm kimsenin gözyaşına bakmıyor ve sound’undan şarkı çeşitliliğine dinleyiciyi yıkıp geçme amacı taşıyor.

ABORTED’ın bunu yaparken içi boş bir sertlikten kaçındığını ve şarkılara olabildiğince fazla fikir sokuşturduğunu görmek mümkün. Girişteki “Verderf”e, dördüncü sıradaki “Portal to Vacuity”ye, tempoyu sıfırlayıp sonrasındaki şarkıyı daha da patlatan “Verbolgen”e, “Drag Me to Hell”e ve kapanıştaki “I Prediletti: The Folly of the Gods”a baktığımızda ABORTED’ın olayın derinlik, atmosfer tarafını da boşlamadığını görüyoruz. Yeri geliyor piyano yeri geliyor karanlık bir altyapı üzerine çalınan karanlık arpejler… “Maniacult” yer yer adındaki manyaklıkları bekletip esas delirme anlarını öne çıkarmayı iyi biliyor.

Öne çıkan şarkılar konusunda öyle çok bariz farklar olmasa da misal bir “Impetus Odi”ye bir parantez açmak yararlı olacaktır. Sven’in şarkının çeşitli yerlerinde akıllara şüphesiz ki Travis Ryan’ı getiren fikirlerinden tutun da “ne ara bitti bu?” dedirten akıcılığına, albümün en tavizsiz şarkılarından biri. Keza “Drag Me to Hell” de sonlarına doğru başlayan ve THE BLACK DAHLIA MURDER’a öykündüğünü düşündüğüm melodik kısımlarıyla hem çok sert hem melodik müzik nasıl yapılır onu gösteriyor.

Favorilerimden olan ve albüme adını veren şarkıya geldiğimizde ise ABORTED’ın staccato ve groove silahlarını devreye soktuğunu görüyoruz. Özellikle şarkının bitmesine 20 saniye kala giren rif keşke bu kadar kısa tutulmasaydı veya şarkının içinde de kullanılsaydı. Sırf o 20 saniye bile konserlerde birilerinin helâk olmasına yetecektir düşünüyorum. Basit, minimal, ama dur kalklarıyla çok etkili; beton matkabı gibi bir rif.

Genele baktığımda, “Maniacult”ın ABORTED kalitesini devam ettiren diğer bir albüm olduğunu düşünüyorum. Güncel olarak en yakın muadil diyebileceğim CATTLE DECAPITATION’a kıyasla akılda kalıcılık konusunda geri planda olmalarına rağmen hayvanlık dozunu hiç düşürmemeleri sayesinde dinleyicilerine istediğini vermeyi başarıyorlar. Karambole, kaosa, dakikalarca bitmek bilmeyen yardırmalara gerektiğinde virgül koyan ve melodik unsurlarla müziğe nefes aldıran ABORTED, bu sayede çok boyutlu ve dinlemesi zevkli bir albüm sunmayı başarıyor.

“TerrorVision”ın kapanışında yazdığım şeyi sadece albüm adını değiştirerek buraya da yapıştırmak istiyorum, çünkü genele bakınca bence genel olarak aynı noktada duruyoruz:

“Maniacult” bir death metal başyapıtı falan değil, ama dinlemesi çok zevkli, hükmeden, son derece sürükleyici ve tokatlayıcı bir death metal sunduğu kesin.