Crowkiller

Grindcore çok sevdiğim bir tür. Direkt konuya giren, çatır çutur ortalığı darmadağın edip konuyu kapatan müzikleri seviyorum. Fakat uzun zamandır iyi bir grindcore grubu keşfedememiştim. Grindcore underground bir tür olduğu için bazen çok efsane işler yapan bir grubu yıllar sonra keşfedebiliyorsunuz. Örneğin şu an bahsetmekte olduğum Rot isimli Brezilyalı grup 1990 da kurulmuş ve 6 albüme ve 25-30 tane de split, compilation, EP, demo vs ıvır zıvıra sahip bir oluşum. Yaptığı tür olan grindcore konusunda ise efsane seviyesinde olan bir grup.

Öncelikle, çoğu grindcore grubu gibi “1000 in 1″ atari kaseti formatında, birbirinin klonu şarkılar yok bu albümde. Her şarkının kendine ait bir karakteri, farklı bir temposu, akılda kalıcı girişi vesairesi var. “3 güzel şarkı, aralara 2-3 filler, sonra bir hit daha, devamında bazı gereksiz seslerin olduğu 20 saniyelik şarkılar” şeklinde bir grindcore albümü değil bu. “Organic”te bir tane dahi boş ve sıkıcı şarkı yok. Bildiğiniz gibi grindcore albümleri genelde 30 saniye ile 2 dakika arası 15-25 şarkıdan oluşur ve genelde aynı tempoda blast beat’ler üzerine basit rifler, çeşitli böğürme ve kusma sesleri yer alır. Rot ise Wormrot ve ilk dönem Napalm Death tarzı sağlam rifler ve şarkı yapıları ile kuru gürültüden ibaret olmadığını kanıtlayan, kendini belli eden bir tarza sahip.

“Organic”teki muhteşem bas gitar kullanımı albümü üst noktalara taşıyan ayrıntılardan biri. Hatta şimdiye kadar bas gitarın bu kadar etkili kullanıldığı bir grindcore albümü görmedim desem yeridir. Evet bas soloların, tokatlamaların gırla gittiği birçok albümü örnek gösterebilirsiniz, fakat grindcore gibi minimalist denebilecek bir müziğe gerçekten bir katkısı olan bu türde bir bas kullanımı oldukça hoşuma gitti. Albümde en sevdiğim şarkılar da bu durumun öne çıktığı şarkılar. Örneğin “The Nausea”, “Your Scene Lasts Up To Where Your Conceit Goes”, “Under Black Clouds”, “The Neverending Anguish Haunts My Days” gibi şarkılarda basın “torrr torrr torrr, bum bum bum, tomb tomb tomb” şeklinde ortalığı inletmesi gerçekten şahane.

Müziği boğmayan, ilerleyen şarkı yapıları ve benim yine grindcore’da çok sevdiğim “blast – groove- blast- (opsiyonel breakdown) – blast” şeklinde ilerleyen şarkılar zaten direkt albümü sevmemi sağladı. Aşırı minimalist bir tür olan grindcore’da ayrıntıdan ziyade işin kabası göz önünde olduğu için en önemli yapıtaşı, hâliyle rifler oluyor.

“Organic”i ilk dinlediğimde bu adamların 90′lar adamı ve rif işlerinde de çok iyi olduklarını anladım. Örneğin “Under Black Clouds” isimli parçada 00:22′den sonra giren çok basit ve kulağa sanki her gün duyduğunuz bir şey gibi gelen rif, bana göre cidden çok mükemmel bir şey. Veya albümün açılış şarkısı olan “Sobre Esses Dias”da ne dediğini bilmediğim kadın vokalistin Portekizce haykırışlarının ardından çok klişe bir grind rifi ile başlayan hayvanlık. Üff…

Kısacası “Organic”, sadece grindcore sevenlerin değil tüm metal sevdalılarının sevebileceği, kolay dinlenen, “old-school as fuck” bir grindcore albümü.