Deathcore’un ortaya çıkışı, yükselişi, ortalığı kasıp kavurması, grupları tembelliğe iten devasa bir trende dönüşmesi, sıradanlaşması, bayağılaşması, küçümsenir olması, bir süre gündemden silinmesi, türün büyüklerinin doğru hamleleriyle tekrar canlanması, zamanın şartlarıyla beslenerek heyecan verici şekilde sunulmaya başlanması, yeniden revaçta olması, eskisinden bile daha güçlü bir hâl alması…

Deathcore 2000’lerin ilk yıllarından günümüze dek aşağı yukarı bu tarz bir süreç izledi. Normalde ununu elemiş eleğini asmış gözüyle bakabileceğimiz büyük grupların o ilk dalganın ardından konudan uzaklaşması ve eğer deathcore bir gün tekrar ayağa kalkacaksa bunu yeni nesil idealist grupların tutkusu ve gazıyla yapması beklenirken, atadan kalma bu zanaata sahip çıkanlar yine türü yaratanlar ve büyütenler oldu.

Bunun yanı sıra, günümüzün silahlarını ve kanı pıhtılaşmamış yaralarını da türe entegre eden birtakım yeni nesil gruplar da var elbet. Bunlardan biri, deathcore’a black metalin karanlığını katan ve türü görkemli bir şekilde ele alan LORNA SHORE. “Flesh Coffin” ve “Immortal” albümleriyle gayet hızlı bir yükseliş yapan grup; dediğim gibi türün büyüklerinin sazı eline aldığı ve CARNIFEX gibi ikinci nesil deathcore dalgası gruplarının da müziklerine yan elementler sokarak tazelenme arayışına girdiği bir dönemde kendisini black metalin senfonik tarafının ihtişamıyla yıkayan ve sound’unu genişleten bir profil çiziyor.

Vokalisti CJ McCreery’nin (“McCreepy” de diyebiliriz) çeşitli kadınları taciz ettiğinin ortaya çıkmasının ardından sıkıntılı bir durumla karşılaşan LORNA SHORE, McCreery’yi anında şutlamış ve mikrofonu yeni frontman’i Will Ramos’a teslim etmişti. Taciz kısmı bir yana, McCreery’nin gerçekten çok iyi vokalleri vardı. Deathcore özelinde bakarsak, vokal konusunda öyle çok da karakter belirleyen bir tür olmadığını söyleyebiliriz. Birbirinin muadili sayısız grup ve bundan da fazla vokalist var. Dolayısıyla LORNA SHORE’un vokalist değiştirmesi vokallerden ziyade frontman’lik, sahne duruşu, grup liderliği noktasında önem taşıyordu.

McCreery’li dönemi geride bırakmak ve Ramos’la lekesiz bir sayfa açmak adına bu EP’yi oyalanmadan çıkardığını düşündüğüm LORNA SHORE’un, önümüzdeki yılın sonlarına doğru ya da en geç bir sonraki yılın başlarında yeni bir albüm daha çıkaracağını tahmin ediyorum.

“…And I Return To Nothingness” EP’sine gelirsek, grup Ramos’u vitrine çıkarmak amacıyla toplam süresi 18 dakikadan oluşan 3 şarkılık bir çalışma sunuyor. Gayet güzel bir kapağı ve grubun karanlık tarafta direttiğini gösteren grup logosu ve sembolizmiyle, EP’nin görsel tarafı LORNA SHORE’un deathcore denince akla gelen scene kid’lerden epey farklı bir anlayışta hareket ettiğini bir kez daha gösteriyor.

EP’de ilk kez görücüye çıkıyor olmasından mütevellit Ramos’un “merhabalar aq” dercesine öne çıkan bir performans sunduğunu görüyoruz. “CJ gitti LORNA bitti” gibi düşünceleri yok edercesine, Ramos kendini ilk andan kanıtlayan bir vokal yapıyor. Daha ilk single “To the Hellfire” yayınlanır yayınlanmaz şarkı ve dolayısıyla şarkıdaki vokal performansı önde gelen pek çok vokal reaction kanalında kendine yer buldu. Müzikal olarak baktığımızda LORNA SHORE’un bıraktığı yerden devam ettiğini görüyoruz, hatta inanmazsınız, duyuyoruz. “Of the Abyss”deki orkestrasyon ve kadın koro vokaller, altyapının artık iyice katman katman olduğunu gösteren prodüksiyon numaraları ve diğer bir dolu bileşenle LORNA SHORE günümüz deathcore’unun en sofistike formlarından birini yaptığını ve belki daha da büyük planları olduğunu bir kez daha gösteriyor. EP’ye adını veren şarkıdaki majör gam değişimlerine bakınca, adamların isterlerse çok daha genişlemeye müsait şeyler yapabileceklerini dahi görüyoruz.

“…And I Return To Nothingness” büyük oranda yeni vokalistin podyuma çıkarılması amacıyla yayınlanan bir EP olsa da LORNA SHORE’un yerinde saymaya niyeti olmadığını ve deathcore temelli genişlemeci müziğini daha da ilerletmeye kararı olduğunu gösteren bir çalışma. Ben bu adamları seviyor ve güveniyorum. Bu yüzden onlardan beklentim de büyük bir bir sonraki albümlerinde kendi magnum opus’larını yaratmalarını bekliyorum. Bu EP onun bir habercisiyse, bence yeterince umut oluşmasını fazlasıyla sağlıyor.