Erhan Yiğit

Atonal/dezonant metalin sapıklığının ve tekinsiz atmosferinin çok ilgi çekici olduğunu düşünenlerdenim. Sadece ”Alakasız notaların arka arkaya dizilmesi” şeklinde tanımlanamayacak kadar tuhaf ama bir şekilde kendisini sevdiren bu türü ilgi çekici bulmamın en büyük sebebi türün 3 yaşından beri metalci takılan çoğu bünyeye bile ağır hatta çok saçma gelecek bir hareket tarzını benimsiyor olması. Sindirmesi, keyif alması ve hatta ”Arkada çalsın ben de takılayım” demesi bile zor olan bu dezonant metal olayı kendisini öyle bir yerde konumlandırıyor ki seveni tam seviyor, sevmeyeni ise ölümüne uzak durmayı tercih ediyor.

Bu yılın başında görücüye çıkardığı ”Imperative Imperceptible Impulse” ile dezonant metalde bu yıla damgasını vuran AD NAUSEAM ile birlikte hatırlanacak şeyler yapan gruplardan birisi ise 22 yıldır ortamlarda olan çok tecrübeli DISKORD. En son işini 2014′te ”Oscillations” EP’i ile birlikte yapan ve son albümünün üzerinden neredeyse 10 yıl geçmiş olan DISKORD, gereğinden fazla uzamış bu hasretliği ”Degenerations” ile sonlandırıp, eğri büğrü, ne idiği belirsiz şeylere gönül vermiş olanların yüreğine yağlı boya serpiyor.

”Degenerations” hakkında lafı gediğine oturtacak şeyler söylemek gerçekten çok zor; Albümü özet geçmenizi sağlayacak ve bu albümle uyum gösterebilecek olan minik ifadeler bile ”Degenerations” hakkında dinlemeden elde edilebilecek ufak bilgileri sağlamaya yetmiyor. DISKORD’un sunduğu bu tutarsız müzik öylesine bir biçimsizlik örneği gösteriyor ki albümü tam manasıyla kavrayıp sevebilmek için bu biçimsizliği en başından kabullenmek gerekiyor.

Bu ‘kabullenme’ olayı kendisini en çok biçimsiz ve sırtını hiçbir yere yaslamayan albümlerde gösteriyor. Mesela QRIXKUOR’un son albümü ”Poison Palinopsia”da da aynı durum geçerli. Kendisini tekrarlamayan rifler, nereye gittiği, sonunun nereye çıkacağı asla belli olmayan, gavurların tabiriyle ”abstract” ve ”obscure” beste yapıları sizi bunu kabullenmenize zorlayıp, kendisini olduğu gibi sevmenizi talep ediyor.

Kendisini anlamayı bırakıp zevk almaya bakmamız gereken albümlerden birisi olan ”Degenerations”a baktığımız da ise gördüğümüz şey oradan oraya savrulan, insana kaybolmuşluk da dahil herhangi bir duyguyu tattırmayan, oldukça bodoslama tınlayıp, nasıl bittiği belli olmayan garip gureba, kendi halinde bir albüm.

Dezonant metalin oldukça bariz karakterine rağmen kendi sound’larını çoktan bulmuş olan tecrübeli grup DISKORD ”Degenerations” albümünde kendisinden beklediğimiz tuhaflıkları sergilemeye devam ederken yine bariz şekilde ortada olan bir ilerlemeyi de hissettirebiliyorlar.

Önceki albümün yarıda bıraktığı işi tamamlamaktan ziyade onunla sadece belirli noktalarda buluşan ”Degenerations” ondan asıl farkını beste yapısıyla koyuyor aslında. Gerçi ortada beste yapısına dair neredeyse hiçbir şey yok ama iş önceki albümlerle kıyasa geldiğinde ”Degenerations”ın eski albümlere nazaran daha dinlenebilir bir pozisyona geçtiğini söyleyebilirim.

Akılda kalıcılık noktasında ise albümün beklenmedik bir şekilde iyi olduğunu söylemek istiyorum; Dezonant metalle yatıp kalkmayan birisi olmamama rağmen yolda yürürken, çalışırken ya da başka bir şey dinlerken dahi kendimi albümden küçük küçük anları mırıldanırken bulduğumu, hatta şu an bu satıları yazarken ”Abnegations”un sololarını düşündüğümü belirtebilirim.

Toplayacak olursak ”Degenerations” akıllıca fakat bir o kadar da umarsızca yapılmış, içerdiği manyak davul işçiliğinin kolaylıkla duyulabildiği dinamik prodüksiyonu ve ardı arkası kesilmeyen tuhaf rifleri ve melodileri ile dezonant metalden keyif alabilecek olan herkesin mutlaka ama mutlaka bakması gereken oldukça keyifli ve enstrümantal bakımdan fazlasıyla zengin bir albüm. Hatta yeteri kadar müptelasını bulduğu takdirde albümün sene sonunda bir yerlerde tutunması bile olası diyebilirim.