Son birkaç hafta içinde çıkan AMENRA ve YEAR OF NO LIGHT albümleriyle iç acıtan, gençlik tüketen albüm kotamı doldurduğumu düşünüyor ve bu seneyi de en az hasarla atlattığımı sanarak başıma geleceklerden habersiz dolanıp duruyordum.

10 yıl önce “Asche” EP’si sayesinde tanıştım AGRYPNIE ile. Grup çok karakteristik bir keder, isyan, tükeniş sunuyordu. Hem ızdırap çekiyor hem de güç gösteriyordu. Darbeler alıyor ama mücadele etmeye devam ediyordu.

Takvimler 2013 yazını gösterdiğinde, ben Kıbrıs’taki bir evin bodrumuna kurulu davul setinin başına geçiyor, kulaklıklardan “Augenblick” açıyor ve neredeyse her gün bu şarkıyı çalıyordum.

Böylesi yoğun ve derinden bir kedere rağmen bu denli atarlı davul yazımı beni ihya ediyor, gazdan gaza koşmamı sağlıyordu. Ağustos ayında Girne 46 dereceleri görürken, o evin bodrumunda haykıran Torsten Hirsch sayesinde içim üşüyordu adeta.

“Es bricht die Nacht herein
Mein Blick schweift aus dem Fenster
Ein letzter stiller Moment
Wärme und Nähe durchfluten mein Herz…”

2018’de çıkan “Grenzgænger”in incelemesinin sonunda grubun “…çok çekici bir tükeniş sunduğunu…” söylemiş ve AGRYPNIE’nin yansıttığı acının gerçekten de çok gerçek olduğunu vurgulamaya çalışmıştım.

Aradan geçen 3 yılda belli ki Torsten’in hayatında, zihninde ya da en azından müziğini yaratmasını sağlayan düşünsel düzlemde belirgin bir iyileşme olmamış. Zira şu anda bahsetmekte olduğum taptazecik AGRYPNIE albümü “Metamorphosis”, içinde bulunduğumuz yılın en yıpratıcı, yıkıcı, paramparça edici albümlerinden biri.

Hayatta en sevdiğim, sevgiden öte çok büyük manevi bağlılık beslediğim bir diğer albümle adaş olan “Metamorphosis”, bana kalırsa AGRYPNIE’nin hak ettiği değeri görmüyor oluşunun nasıl büyük bir insanlık suçu olduğunu bir kez daha kanıtlayan gerçek bir gövde gösterisi. Bestelerdeki derinlik, sözlerdeki gerçeklik ve oluşturulan bütüncül keder atmosferi gerçekten de öyle böyle değil. Bu tarz konular, yani kederin ne olduğu ve neye göre hissedildiği elbet kişiden kişiye değişiyor. Lakin AGRYPNIE gibi bunu yansıtmayı başarabilen grupların bunu objektif düzeyde yürekten ve hissettirerek yaptığına inanıyorum. Rif ve melodilere yedirilen derinlikli acı, hüzün havası yaratmak için başvurulabilecek standart formüllerle sınırlı kalmıyor ve şarkıların nefes aldığını, adeta belirli bir anın acısını anlattığını hissediyorsunuz.

Grup özellikle davul kullanımı sayesinde bu kederi pek çok türdaşının çok ötesine geçen bir güçle perçinliyor. Misal KATATONIA’vari, bilinçli bir monotonlukla aşılanan keder de çok etkili kullanılabilen bir kalemken, AGRYPNIE’nin isyanını, acısını double kick’ler, blast beat’ler eşliğinde vermesi ve aylaklığa salya sümüğe kaçmadan yürek sökmesi gerçekten takdire şayan. İki grubu birbiriyle yakın görmesem de benzer bir güçlü davul olayını, en azından davul prodüksiyonu açısından SHINING de yapıyor. Onların da en perişan, can çekişen şarkılarında bile güçlü gitar sound’unun yanında çok canlı, organik davullar görürüz ve bu da müziğin geneline çok şey katar. Fikir edinmek isteyen hemen “VII: Född förlorare”yi açıp durduk yere hayatla olan bağlarını sorgulayabilir.

Esasında AGRYPNIE bestelerinde genellikle standart bir formülü kullanıyor; arkaya döşenen power chord’lar ve üzerlerindeki tremolo gitarlar, melodiler, arpejler… Ancak bunu yaparken yan dinamiklerden çok fazla faydalanıyor. Örneğin Torsten’in vokalleri öylesine acı dolu ve hissedilerek sunuluyor ki gözünüz formül mormül görmüyor. Adam bestelediği müziği adeta yaşıyor. Tam tersini, yani yaşadığı şeyi bestelediğini düşünmek istemiyorum, zira şu albümdeki müziğe bakınca gerçekten çok moral bozucu, çok can acıtıcı bir hayatının olması gerekirdi.

Tüm bu dinamikleri bir araya topladığımızda elimizde kalan en değerli şey; AGRYPNIE’nin bütün bu acısını güçsüz gözükmeden, perişanları oynamadan, işi yerlerde tekmelenmeye dökmeden verebiliyor olması. Bunda dediğim gibi vokallerin de devasa etkisi var, acımasız davul yazımının da etkisi var, hatta şarkı sözlerinin Almanca olmasının bile etkisi var. Hepsini üst üste yığınca; “Metamorphosis”te keder, gözyaşı, kabullenmeyiş ve yaşananlara isyan ediş çerçevesinde bir gövde gösterisi söz konusu. AGRYPNIE benim için yılın en “içe işleyen” çalışmalarından birine imza atmış. Umarım AGRYPNIE’yi henüz tanımayan ancak “Metamorphosis”deki müziği çok seveceğinden emin olduğum dinleyiciler de bu vesileyle grubu keşfeder ve hayatlarındaki irili ufaklı negatif duygulara anlamlı bir fon müziği eklemiş olurlar.