Erhan Yiğit

Death metalin melodik yanına çok düşkünüm; İsveç usulü melodik death metal olsun, bunu kendilerini herhangi bir akıma bağlamadan icra eden gruplar olsun death metalin melodiye odaklanan, vahşi riflerin arkasından seyreden o tatlı mı tatlı, leziz sololara yer veren bu janrını gerçekten seviyorum. Bir esere melodi eklemenin hem o eserin akılda kalıcılığına, hem de vermek istediği duyguyu daha yoğun vermesine pozitif bir etki ettiğini düşünüyorum.

İlkin yıllar önce DARK TRANQUILLITY’nin ”The Gallery” isimli şaheseri ile tanıştığım melodik death metale şu an baktığım da janrın içerisinde bir takım şeylerin büyük oranda değiştiğini, 90′ların başında furya haline gelen ve kendi adının başına ”İsveç usulü” eklettirebilmeyi başarmış aşırı karakterli melodik death metalin günümüzde çok daha başka yapıldığını görüyorum. Misal IN MOURNING, INSOMNIUM, BELA’KOR ve GHOST BRIGADE gibi gruplar bunu daha melankolik ve kırılgan bir düzlem üzerinde yaparken, HYPOCRISY, OMNIUM GATHERUM ve MOST PRINCIPIUM EST gibi gruplarda da daha yıkıcı ve çok daha sert bir anlayışla yapıyor.

Bugünkü konuğumuz olan Portlandlı death metal grubu ÆNIGMATUM’un melodik olmasına rağmen yukarıda saydığım gruplardan fersah fersah ötede durmasının en büyük sebebi grubun bu türü black metal melodilerini ve zaman zaman thrash metale bile kayan kompleks rif anlayışı ile yapmayı tercih ediyor olması. Bu yönüyle melodik death metalden daha ön plana çıkardıkları black/death kırması death metal anlayışlarını kabul edilebilir düzeyde bir yumuşaklık ve her şeye rağmen eğreti durmayan bol alternate picking’li rif ve sololar ile özel bir yerde konumlandırabiliyorlar.

ORANSSI PAZUZU, CEREBRAL ROT, KYLESA, ULTAR ve WODE gibi akıl bulandıran, dinleyeni yer ve zamandan soyutlayabilen gruplara ev sahibi yapmışlığı olan alemin en manyak müzik şirketlerinden birisi 20 Buck Spin garantörlüğünde piyasaya sürülen ve kapağına baktığımız anda bu müziğin nereden geldiğini anlayabildiğimiz ”Deconsecrate” kompleks beste ve rif anlayışına rağmen akılda kalıcılıkta belli bir seviyenin üzerine çıkabilen oldukça kaliteli bir albüm. İçerdiği melodilerle belli, keskin bir duyguyu hissettirmeyi amaçlamaktan daha çok dinleyene zehirli bir kaos atmosferinin içine çekmeye çalışan ”Deconsecrate” içerdiği 8 şarkının 8′inde de beklenilen performansı verebiliyor iken bir an olsun bile taviz vermeden sunduğu bu müziği aynı zamanda çok ince detaylarla çeşitlendirebiliyor; Mesela albümde genel bakımdan bazen SLUGDGE referansı bir kaç rifi ve ikinci şarkı Undaunted Hereafter’da dinleyiciyi DISENTOMB’vari gölgeli bir melankoliye sürükleyen havayı hissedebiliyorsunuz.

Albümde genel manada dikkat çeken şeylerden biri olan malzemeden çalmama olayı burada aslında çok önemli. Zira böylesine kompleks ve nefes aldırmayan enstrümantal olayları hiçbir şekilde kolaya kaçarak kotarmak imkansız. ÆNIGMATUM ise farkında olduğu bu gerçeği bir nevi şov yaparak, ”Bakın, nasıl da çalıyorum gitarı ama” diyerek giderebiliyor. Albümde sunduğu bu karmakarışık fakat dinleyiciyi her türlü içine çekebilen, türlü türlü numaraları progresif bir anlayış ile süsleyerek müziğini muazzam bir hale getiren zor bir formül üzerinden ilerliyor. Örneğini SLUGDGE ve HORRENDEUS gibi son zamanların dikkat çeken oluşumlarında gördüğümüz bu yerinde duramayan ve bir şekli olmayan beste kalıpları kendisini ”Deconsecrate”de de sonuna kadar belli ediyor.

Şahsım adına ÆNIGMATUM’un burada yaptığı kararsız, biraz kırılgan, zehirli ve bol bol risk alan müziğini beğendim. Birbirinden yetenekli oldukları aşikar olan bu müzisyenlerin bundan daha iyisini yapabileceklerine de eminim. İlk albümlerine göre hatırı sayılır bir ilerleme kaydeden grubun bu biçimdeki bir blackened death metal anlayışı dahilinde önümüzdeki yıllarda ismini bol bol duyabiliriz diye tahmin ediyorum.