“11 yıldır yapılanları bir anda sıraya koymak istemediğimden “Only Ghosts”u grubun en iyi albümü ilan etme gibi bir niyetim yok, ancak RED FANG’in 2016′nın en eğlenceli, dinlemesi zevkli stoner rock/metal albümlerinden birini yarattığı da kesin ve ne anlamda düşünürseniz düşünün bu gayet yeterli bir başarı.”

5 yıl önce Kıbrıs’ta yazdığım “Only Ghosts” incelemesini bu şekilde noktalamıştım. RED FANG gerek klipleri gerek müziklerinin renkliliği noktasında stoner rock/metalin en önemli ve şahsına münhasır gruplarından biri. Stoner rock/metal pek çokları için ya tamamen sevilen ya da tamamen yok sayılan bir tür. Fazla denemeye imkân tanımayan kimliği gereği, birbirinin muadili çok fazla grup var ve bazen fark edilmek için sadece rifleriniz yetmeyebiliyor, farklı fikirler üretmeniz gerekebiliyor.

RED FANG bu noktada üzerine düşeni yapan bir grup. Bir önceki albümleri “Only Ghosts”ta, yukarıdaki paragrafta vurgusunu yaptığım renklilik ve çeşitlilik içerisine, şu an bahsetmekte olduğum “Arrows”a da göz kırpan dokunuşlar sokuşturmayı ihmal etmemişlerdi. Misal “The Smell of the Sound”, bir tutam daha “fuzz”la bu albümde rahatlıkla kendine yer bulabilirdi.

“Arrows” genel itibarıyla grubun alışık olduğumuz enerjisini yansıtmakla beraber, çeşitli dinamikler nedeniyle kendi dinlenişini zorlaştıran ya da en azından armut piş ağzıma düş yaklaşımından uzaklaşan noktalara sahip. Albüme adını veren şarkının nakaratında olduğu gibi gayet akılda kalıcı, konserlerde eşlik edilebilecek vokaller içerse de albümün bütününe yayılmış bir “kendi kendini izole etme” havası var.

“Fuzz” dedik, boşuna demedik. “Arrows”la ilgili olarak görmezden gelinemeyecek bir numaralı konu albümün prodüksiyonu. Tüm sound o kadar compressed ki, gitarlar o kadar boğuk ve fuzzy ki birilerini “Arrows”dan soğutacak bir şey olacaksa bu şüphesiz ki prodüksiyon olacaktır. Esasında RED FANG yavşaklığa kaçmayan eğlencesiyle de öne çıkan bir grup, lakin bu albümdeki sound grubun tebessümlerini epey bir kapayacak kadar fuzz içinde kalmış, kırçıla ve çamura boğulmuş bir şekilde sunuluyor.

Gitarların cazır cuzurluğu bir yana, albümdeki bazı davulların boş bir havuzda kaydedilmiş olması gibi enteresan durumlar da var. Bu dağınık ve baskılanmış sound’dan dolayı kimi şarkıların belirli kısımları, misal “My Disaster”ın sonları, adeta noise’a göz kırpan raddelere ulaşıyor. Bu durum stoner rock/metalin çamursu hâlini sevenler için bir artı puan olarak değerlendirilebilir, ne var ki bu tercihten özellikle kaçınmak isteyecek ve “Arrows”u yorucu bulabilecek birilerinin olacağı da kesin.

Metal dünyasının en iyi klip çeken gruplarından biri (“grubu” olarak da okunabilir) olan RED FANG, kliplerindeki renkliliği ve mizahı “Arrows”un sadece belli bir kısmına yedirmeyi tercih etmiş ve sound’a, prodüksiyona baktığımda sanırım bunu olgunlaşma veya “yaş alma” düşüncesi altında yapmayı uygun görmüş. Elbette ki “Prehistoric Dog”daki gibi manyakça bira içip nerd’lere sataşacakları dönemleri geride bıraktılar, bu yüzden de daha ciddi ama kasıntı da olmayan bir kimlik oluşturmaya çalışmaları anlaşılır bir şey. Sonuçta ortada SLEEP gibi bir şey de yok.

Tüm bu nedenlerle “Arrows” biraz “ya sev ya terk et” klasmanında bir albüm. Stoner rock/metalin bu tür cızır cızır hâlini sevenler için gayet iyi, parlak ve mizah tarafı güçlü yönünü sevenler içinse yıpratıcı bir deneyim olabilir. Ben verdiğim notu prodüksiyon tercihinden ötürü değil, müzikal çeşitlilik ve etkileyicilik noktasında verdim. Bunun az aşağısı ya da az yukarısı olarak görenler de kendilerine göre gayet mantıklı düşünüyor olabilirler.