Erhan Yiğit

Merhaba, bugün NECROPHAGIST, HATE ETERNAL ve OBSCURA gibi önemli death metal gruplarında davul çalmışlığı olan über yetenekli Alman müzisyen Hannes Grossmann’ın yeni solo albümü ve müzisyenlerin/grupların kendi kimliklerini yaratma adına giriştikleri işler hakkında konuşacağım.

Metal müziğin her türlüsünde aradığımız ‘Eşsiz olma’ veya ‘Tek bir rifin duyulması ile kendini gösterebilme’ durumlarının aksine solo projesini veya grubunu bir nevi saygı duruşuna alarak etkilendiği grupların ayak izlerinden yürümeyi kendine destur edinmiş bir çok grup bulunuyor; Bu yıl yayınladığı Resident Human albümü ile TOOL’a resmen taptığını gösteren WHEEL grubu işin bir nevi ‘Tribute’ tarafında yer alırken AD NAUSEAM gibi gruplar da etkisi altında bulundukları grupların müziklerini bambaşka şeylere dönüştürerek adeta kendi dünyalarını yaratıyor. HANNES GROSSMANN ise bu etki-tepki olayını ikisi arasında bir yerlerde dengelemeye çalışan bir proje olarak yer tutuyor.

2016′da yayınlanan The Crypts of Sleep albümlerindeki bariz OBSCURA ve NECROPHAGIST etkilerinin görülmesiyle teknik death metalde hangi konumda bulunduğu hemencecik anlaşılan Hannes Grossmann, bu solo projesini kadrolu müzisyenlere açıp bir grup kurmak yerine kariyerine kendi adıyla devam etmesi benim fikrimce büyük bir dezavantaj. Bir kaç müzisyenin bir araya gelerek, kendi adlarını geri planda bırakarak oluşturdukları ve buna bir isim koyarak kimliklerini insanların beğenisine sundukları grupların özellikle metal/rock müziğin kültüründen ileri gelen bir hareket olması ve bunu uygulamak yerine metal müzikte fazla tutturulamayan solo proje biçiminde icraat gösterilmesi metal müziği metal müzik yapan bileşenlere kimi zaman zarar verebiliyor. Demek istediğim bir grubu meydana getiren daimi üyeler tıpkı birer yapboz parçası misali grubun karakterinin derinleşmesinde etkin rol oynarken solo projelerde iş bu şekilde olmuyor, olamıyor. (Devin Townsend’i düşündüğünüzü biliyorum ama maalesef onu da sevmiyorum.)

Yukarı paragrafta sözünü ettiğim kültürden faydalanamayan solo oluşumlar beni ve tahminimce bir çok dinleyiciyi rahatsız etmese de itici bir şey olarak gözüme çarpıyor. Misal BLACK SABBATH’ı, RAINBOW’u ve IRON MAIDEN’ı çok sevmeme rağmen bu gruplarda vokalist görevi üstlenmiş efsane isimlerin solo projelerinden ikişer şarkı dinlemek açıkçası hiç içimden gelmiyor. Aynı mesele birçok üst düzey müzisyenin bir araya gelerek kurduğu ‘Union’ tarzı gruplar için de geçerli; Çok yakın geçmişte Alex Skolnick, Mike Portnoy, David Ellefson, Mark Osegueda, James Jasta ve bir dolu değerli müzisyenle hayat bulan devasa METAL ALLEGIANCE grubu kağıt üzerinde inanılmaz gözükürken içerisinde yer alan hiç bir müzisyenin kendi orijinal gruplarının yarısı kadar bile başarılı olmaması en yukarıda bahsettiğim ‘kimlik’ sorunsalının cevabına ışık tutan türden.

Söz gelimi HANNES GROSSMANN da tercihini bir solo projesi yürütmekten yana kullanmış ve kadrolu elemanlar bulundurmak yerine konuk müzisyenler ile yoluna devam etmeyi tercih etmiş. Tercih ne yönde olursa olsun bu Hannes Grossmann’ın hayvanlığından bir şey kaybetmediği ‘To Where the Light Retreats’ albümünde aşikar. O yüzden bakalım Hannes Grossmann bu sefer ne ile karşımıza çıkmış.

Birçok solo proje oluşumlarında olduğu gibi böyle albümlerde çalan müzisyenler her ne kadar konuk olarak görünseler de işin arka planında tıpkı kadrolu gibi çalışabiliyorlar; 1 ya da 2 şarkının ritim gitarları ya da lead gitarlarını çalması için gerçekten davet edilen konukların aksine arka arkaya gelen albümlerde pastada büyük pay sahibi olan gitaristler/vokalistler HANNES GROSSMANN için de geçerli; Projenin önceki albümlerinde olduğu gibi OBSCURA gitaristi Christian Münzner 3 şarkının soloları için uğraşmış, ‘The Crypts of Sleep’ albümünde vokalleri üstlenen Florian ”Morean” Magnus Maier’e eşlik etmesi için V. Santura çağrılmış. Bütün kadro değişimlerini yazacak halim yok tabii, buradan hareketle Hannes Grossmann elinden geldiği kadar farklı ve çeşitli müzisyenlerle ortaklık edip ‘To Where the Lights Retreats’ı önceki albümlerine göre daha çekici yapmaya çalışmış.

”Ama olmamış” demek istemiyorum… Aralarında modern death metalin bayrağını taşıyan gitaristlerin bulunduğu bir albüm birçok yönden istemeden bile olsa ”olur” puanını alır zaten. Bu albümde ‘The Crypt of Sleep’ albümünde göze çarpan ağır OBSCURA ve NECROPHAGIST etkisinin yerini daha düzlemsel ve daha sade bir müzik anlayışına bırakması HANNES GROSSMANN’ın benliğini yakalamaya çalıştığının bir işareti. Müzisyenin Önceki albümlerde ’3 saniyede bir solo atmazsa ölecek’ teknikliğinden bir miktar taviz vererek farklı ilham kaynaklarına yoğunlaşması da iyiye işaret olarak yorumlanabilir; Bazı şarkılarda mevcut olan HORRENDOUS tınılarını duyduğum anda ‘To Where the Light Retreats’in ”kesinlikle olmuş” bir albüm olduğunu eklemek isterim.

Yıl sonuna geldiğimizde hatırlayacağım bir albüm olur mu emin olmamakla birlikte albümü teknik death metal türünde gayet başarılı buldum. Net bir tavır sergileyen beraberindeki hiç bir enstrümanın ve vokalin arkasına düşmeyen aşırı etkin ritim gitar kullanımını çok beğendim. Sanatsallık babında NECROPHAGIST ile dallanan ve özellikle OBSCURA ile zirveye ulaştığını düşündüğüm aynı anda on bin nota basmalı lead gitar sololarına ve albümün baş mimarı Hannes Grossmann’a da diyecek pek bir sözüm yok açıkçası.

Google’da ‘Best albums of 2021′ diye arattığınız zaman karşınıza çıkan albümlerden biri olan QUEENSRYCHE’ın efsane vokalisti Todd La Torre’nin Rejoice in the Suffering’i bile sırf solo proje diye 3 ya da 4 şarkısını dinleyip daha da yüzüne bakmamıştım. Kaldı ki o albümün ‘Best’ etiketini hak edip hak etmediği de ayrı bir tartışma konusu iken sessiz sedasız piyasaya sürülen ‘To Where the Lights Retreats’i beğendiğimi tekrar söylemek isterim ve HANNES GROSSMANN’ın türün meraklıları için bu albümde birçok güzellik yaptığını da eklemek isterim. Hannes Grossmann umarım bu solo projesini bir ‘fun project’ olarak tanımlamaktan vazgeçip olayı kalıcı bir metal grubuna dönüştürür ve hak ettiği değeri görmeye başlar.