Oğuz Sel

Tebdil-i mekânda ferahlık vardır düşüncesinden hareketle Yunanistan’dan İskoçya’ya yerleşen ve yaratımlarını orada sürdüren Soulreaper, iki yıllık aranın ardından, azimle sürdürdüğü Winter Eternal projesinin yeni albümü “Land of Darkness” ile bugünkü konuğumuz.

Şimdi bana “Benim vaktim, senin vaktinden daha değerli. O yüzden uzun uzun hikâyeler, boş beleş anılar anlatma! Zaten her gün 754 tane black metal albümü çıkıyor, bu albümün ne gibi bir özelliği var?” diyenleriniz olabilir. O yüzden hemen sadede geleceğim.

“Land of Darkness”ın nasıl bir yere konumlandığını tarif etmeye çalışayım. Soulreaper’ın üretimleri genel itibarıyla Dissection tadında melodik rifler ve melodiler içeriyor. Hatta bu albüm özelinde bir miktar Sacramentum tadı aldığımı söyleyebilirim. Bunu, içinizde bir yerlere dokunan melodiler olarak da tanımlayabilirim.

Karşınıza çıkan albümlerde tabii ki melodik unsurlar vardır ama hani şarkının belirli bir bölümü girdiğinde tüyleriniz diken diken olur ya, işte üretimleriyle bunu yaşatabilen genç oluşumlardan biri bence Winter Eternal ve yeni albümünde de böyle anlar yaşamanız gayet olası.

Sound yönündense öyle yırtıcılık, haşinlik zaten yok. Keza şarkıların isimleri de kendileri de müzisyenin kırılganlığını, duygusallığını ifade eder nitelikte. Öte yandan bazı ritim kalıplarının nispeten yumuşak sound ile birleşmesi nedeniyle kimi şarkılarda bayağı heavy metal geçişlere denk geleceksiniz.

Soulreaper’ın bazı şarkıların tasarımında, tekrarın gücünün dinleyici üzerindeki tesiri ile bu tekrarların ortaya çıkarabileceği monotonluğu biraz birbirine karıştırdığını düşünüyorum. Bunda, davulların orta hızlı blast beat’lere saplanıp kalmasını ve bahse konu tekrarlı kısımları güçlendirecek, özünden koparmadan başkalaştırabilecek unsurların yoksunluğunu, baş sorumlu olarak görüyorum. Önceki albümde davullara farklı bir müzisyen katkıda bulunmuştu fakat bu defa tahminlerim, davulların programlama olduğu yönünde. Bestecilik konusunda hünerli olsa da davul yazımı tarafında Soulreaper’ın o kadar yaratıcı olmadığı açık. Diğer yandan ürettiği bol tekrarlı eserleri birkaç unsurla zenginleştirse, mesela “Lord of False Reality” gibi şarkılar daha çekilir olurdu. Hakkını yemeyeyim, ilgili parçanın ortasında bir nefes alma bölümü mevcut ama sonra aynı döngü yeniden başlıyor.

Tabii yapımın olumsuzluklarına takılıp kalmak doğru olmaz. Bence Winter Eternal’ı değerli kılan unsurlardan, bas gitarın şarkının seyrini değiştirebilecek şekilde kullanılması ve önceki albümde olduğu gibi kemanların bazı eserlere eşlik etmesi, “Land of Darkness”ın hanesine artı puan yazdırıyor. Mesela “Crown of Stars”ın 30. saniyesinden itibaren başlayan, başrolde yaylıların olduğu bölüm, son zamanlarda denk geldiğim en iyi şeylerden. Aslında elinde imkân olmasına karşın ya fikrî bir çıkmazlar ya da albümün belirli bir takvime göre hazırlanması gerektiğinden dolayı “Şunu da şöyle yapsaydın, şuraya şöyle şeyler ekleseydin…” dediğim çok yer oldu açıkçası “Land of Darkness”ta.

Artılarını eksilerini topladığımızda, daha iyi olabilecekken olamamış bir albüm var karşımızda. Belki müzisyenin yaşadığı hava değişikliğinin etkisindendir, belki bir şeyleri tam olarak oturtamamasındandır, bilemiyorum. Umarım bir sonraki albümde, eksi yönleri daha törpülenmiş bir iş çıkar karşımıza. Ha unutmadan, Soulreaper nihayet façayı düzeltmiş ve önceki albümdekiyle alakası olmayan, daha iyi bir fotoğraf salmış ortama. İyi de etmiş.