Doksanların çok da öne çıkamamış melodik death metal gruplarını düşündüğümde aklıma gelen ilk isimlerden biri, çıkardığı iki albümle türün gereklerini taş gibi yerine getiren ve kendine özgü bir tını oluşturmayı başaran İsveçli grup A CANOROUS QUINTET. Her adı geçtiğinde sağda solda öneriyorum, şu şarkılarına bakın ihya olun.

Kadrosunda eski AMON AMARTH davulcusu Fredrik Andersson’u da barındıran bu oluşum, 1999’da faaliyetlerine ara vermiş ve 2016 yılında tekrardan sahalara dönmüştü. Bu sürecin bir noktasında, 2016 yılında A CANOROUS QUINTET’in küllerinden THIS ENDING doğdu. A CANOROUS QUINTET’e göre daha modern, daha iddialı gibi görünen bir yaklaşımla yola çıkan grup çıkardığı üç albümle ortalamanın üstünde bir melodik death metal icra etmişti.

Özellikle 2009’da yayınladıkları “Dead Harvest”ta bulunan “Parasites”ın klibi, çıktığı dönem düşünüldüğünde böylesi bir müzik için gayet iyi izlenme sayılarına ulaşmıştı. THIS ENDING o albümün ardından önceliğini belli ki müzik dışındaki konulara verdi. Ancak 7 yıl sonra, yani A CANOROUS QUINTET’in de yeniden canlandırıldığı sene yeni bir albüm gelebildi ve sonrasında yine bir sessizliğe bürünüldü. Nihayet 5 yılın ardından dördüncü THIS ENDING albümüyle birlikteyiz.

“Needles of Rust”a baktığımda çok net şekilde gördüğüm, köklerini doksanlardan almış ve ruhunu melodik death metalin 1993-1999 arasındaki karakterine satmış bir grup. İsveçli olduklarını her hâllerinden belli eden THIS ENDING, DNA’larına işlemiş ve adeta yöresel bir gelenek olmuş bu müziği sonsuza dek yapabilecekmiş gibi bir izlenim çiziyor. Bestelere baktığımızda adamlar bu tür müziği uykularında bile yazabileceklerini belli ediyorlar. Dahası, bahsettiğim 90’lar ruhundan dolayı albümü süsleyen birtakım unsurlar, mesela akustik gitarlar, “Needles of Rust”a çok nefis lezzetler katmayı ihmal etmiyorlar.

Beste karakteri olarak grubun en yakın durduğu gruplar; doğal olarak A CANOROUS QUINTET ve yeniden birleşmeleri sonrasındaki AT THE GATES olarak özetlenebilir. Olayı AT THE GATES tarafına taşıyan şey, iki grupta da benzer bir karanlık/öfke/damar havasının mevcut olması. Esasında rif yazımı açısından THIS ENDING ile AT THE GATES’in pek az ortak noktası var ama genel hava itibarıyla son 2 albümdeki AT THE GATES’i aklıma getiren şeyler sunuyorlar. Bunun dışında AMON AMARTH’a da kayabilecek türde fikirler de mevcut ama bu adamların 1991’den beri ortalarda olduğu düşünüldüğünde herhangi bir büyük grubun ekmeğini yemek gibi bir dertlerinin olmadığı da aşikâr.

Albüme dair ilgi çekici detaylardan biri de MÖRK GRYNING kurucularından olan ve hem gitar hem davul hem klavye çalan ve bir de vokal yapan Peter Nagy-Eklöf’ün THIS ENDING kadrosunda da yer alması ve geçtiğimiz yıl gruptan ayrılan davulcu Fredrik Johansson’un boşalttığı koltuğa oturup “Needles of Rust”taki gitarların yanı sıra davulları da paketlemiş olması. Böyle adamlara saygı duyuyorum. 45 yaşına gelmişsin, metal için yanıp tutuşuyorsun. Canımsınız.

Son olarak albüme dair minik bir anekdot verip yazıyı toparlayayım. Açılış şarkısı “My Open Wound”, bugüne dek duyduğum, “SABHANKRA tarafından icra edilmeyen en SABHANKRA şarkı”. Grubun tarzını bilenler zaten duydukları anda fark edeceklerdir. Rifler, melodiler ve beste yapısı açısından cidden şaşılası bir benzerlik var. Özellikle 2.14 sonrası tam Savaş’ın yazacağı türden bir tremolo rif. Tam yani, bu kadar olur.

Nihayetinde THIS ENDING melodik death metalin 90’lardaki karakterini sevenlerin bir şeyler bulabileceği iyi bir albüm. Bilinirlik sırasına göre AMON AMARTH, AT THE GATES ve A CANOROUS QUINTET, albümde tam ters bir benzerlik oranıyla, yani A CANOROUS QUINTET, AT THE GATES, AMON AMARTH şeklinde bir referans dizilimiyle karşımıza çıkıyorlar. Esasında A CANOROUS QUINTET doksanlarda zaten AMON AMARTH’ın sonradan yaptıklarına benzer şeyler yaptığından bunu bir esinlenme, öykünme olarak değil, A CANOROUS QUINTET’e aşina olmayanlara tarif edebilmek amacıyla söylüyorum. Bu üçlünün bileşiminden iyi bir sonuç çıkar diye düşünenlerin -ki çıkıyor- göz atmasını orta şiddetli bir ısrarla tavsiye ediyorum.