Erhan Yiğit

Yine bir Muse albümü kritiğinden merhabalar, Absolution nadiren metal müzikten biraz uzaklaşıp daha enginlerde süzülen bir şeyler dinlemek istediğim zaman elimin gittiği albümlerden biri.

Hem metal müzikte olsun hem rock müzikte olsun piyanonun etkin olarak kullanmasını, melankolinin dışa vurumunu ve bunları sulandırıp çamur haline getirmeden yapabilen grupları gerçekten sevdiğimden dolayı bu albümü pamuklara sardığımı itiraf etmeliyim.

Absolution Muse’un bol bol hit çıkardığı ve çıktığı dönemde neredeyse full adrenaline kafa atan birçok rock grubundan müzikal anlayış olarak ayrıldığı üçüncü albümü ve bu albümün grubun ilk çalışması olan Showbiz ile bazı genel ortak yönleri var; Bir önceki Origin of Symmetry‘e kıyasla daha durağan ve uslanmış bir özelliğe sahip olan ve bu yönüyle Muse’un deneyselliği bir süreliğine bir kenara atıp müziğini kendi temellerine sürdüğü bu albüm benim için Origin of Symmetry kadar görkemli değil ama içerdiği kalite tartışılmaz düzeyde.

Muse’un çok alengirli ve karizmatik olduğundan ve bu hallerinin müziğe olan iyi etkilerinden bolca bahsederken Origin of Symmetry’i ne kadar sevdiğimi söylemiştim. Absolution albümü de tıpkı kendisinden önceki Origin of Symmetry gibi gayet keskin hatlara sahip ve dinlerken grubun karakterinin en iyi yansıtıldığı albümlerden biri.

Muse’u popüler bir rock grubu haline getiren Origin of Symmetry albümü grup için bir dönüm noktası iken aynı zamanda grubun önünü açmasını ve bir sonraki albümde neler yapılması gerektiğini belirleyen bir albümdü. Bu doğrultuda şekillenen Absolution ise 2004 yılının son model Muse’unun seçtiği en doğru yol. Gerçekten daha iyisi yapılamazdı; Hem önceki albümden çok daha farklı hem de onun kadar güzel.

Muse’un bu albümden sonra piyasaya sürdüğü Black Holes and Revelations her ne kadar grubun popülerliğini popülerlik katsa da benim açımdan bir miktar hayal kırıklığı içeren bir yapıttı. Daha sonraları giriştiği işlerde Queen gibi grupları örnek alarak oluşturdukları aşırı sulandırılmış albümleri de göz önünde tuttuğumda rahatlıkla söyleyebilirim ki Absolution Muse’un son iyi albümü.

Bu albümle alakalı bilinmesi gereken en önemli detay grubun Origin of Symmetry’de geliştirdiği çarpık fakat aynı zamanda mükemmeliyetçi müzik anlayışının burada hiç bulunmaması. Kendilerine özgü olan bu beste anlayışını neredeyse tamamen terk eden ve yollarına dinlemesi ve sindirmesi çok daha kolay bir albümle devam eden grup bunu yaparken asla çizgisinden taviz vermemişti fakat Origin of Symmetry’de yaptıkları güzel şeyleri de tamamen silmedikleri de ortada; mesela etkin kullanılan neo-klasik piyano denemeleri ve şarkı kalıpları olduğu gibi yerinde bu albümde. Burada yapılan şey özetle Origin of Symmetry’de sivrilen bazı noktaların iyice törpülenerek ortaya daha rafine bir iş çıkarılması.

Bu albüm hakkında fazla konuşmaya niyetim yok. Absolution gayet sevilesi ve olgun bir albüm, hatta grubun en olgun albümü de diyebilirim. Origin of Symmetry gibi enine boyuna tartışılacak hiçbir katmanı ve deneyselliği bulunmuyor fakat bu albümün hanesine eksi bir puan katmak yerine onu ‘başka’ bir albüm haline getiriyor.

Albümdeki şarkılara baktığımda ise bütün parçalarını severek dinlediğimi ve 15 şarkının arasından en az 8 tanesine hala sık sık döndüğümü dile getirmeliyim. Dinlediğim binlerce albüm arasında geriye dönüp bütün şarkılarından aynı zevki aldığım albüm sayısı gerçekten az ve Absolution onlardan biri.

Son olarak Muse’un rock müziğe kattığı şeyler gerçekten çok değerli; Duruş, müzikal zihniyet, karizma, yetenek ve hit şarkı çıkarma becerisi bunlardan sadece bir kaçı. Eğer şu an bir rock grubu kurmaya karar versem yapacağım şeyler muhtemelen bunların etrafında şekillenirdi.

Absolution Muse’un belki de en iyi albümü değil, belki Origin of Symmetry kadar vurucu da değil ama içeriğinin geriye kalan bütün Muse albümlerinden daha çekici olduğunu belirtmek isterim. Eğer bir yerden başlayarak Muse dinlemek istiyorsanız Absolution kesinlikle ilk adresiniz olmalı.