Oğuz Sel

Belki kendileri için yenilik yapabilmek belki dinleyicilerine çeşitlilik sunabilmek belki de yalnızca hayallerinin peşinden gidebilmek adına diskografisindeki birçok albümde farklılıklar deneyen Hanging Garden’ı, bundan iki sene önce buralarda konuk etmiş, albümünden övgüyle söz etmiştik. “Skeleton Lake” ayakları melodik doom death topraklarına basan ama gövdesiyle başka alanlara yönelmeye çalışan, bakışlarıyla yerinden pek de memnun görünmeyen ama belli ki gidecek de başka yeri olmadığından bulunduğu yeri muhafaza etmeye çalışan üzgün bir varlığa benziyor. Bir yandan da grubun, dinleyicileri ile kurduğu ilişkiyi yıkıp geçmeden hayallerinin peşinden gitmeye çalıştığı yönünde fikirler de veriyor.

Önceki albümü ve kritiği anımsarsanız gruba bir hanım vokal dâhil olmuştu, Riikka Hatakka. O albümde yardımcı konumunda bulunan Hatakka Hanım, “Skeleton Lake”in başrol oyuncusu ve şarkıların anladığım kadarıyla tamamı, kendisi dikkate alınarak bestelenmiş ve aranje edilmiş. Yani albümden Hatakka’yı çıkarırsanız, şarkıları ciddi oranda sakatlayabilirsiniz. Evet, Toni Hatakka ve Jussi Hämäläinen tarafından yer yer yumuşak bir ses tonuyla, genellikle çığlıklı haykırışlarla albüme adını veren parçada ise eski usul doom parçalarındaki gibi gürül gürül böğürtülerle seslendirilen pasajlar var fakat gitar ve klavye melodilerini geri plana çekip ciddi oranda bir hanım vokal melodisi hazırlayıp şarkılara yedirmiş Hanging Garden. Bunun planlı programlı olduğu ayan beyan ortada ve işin açığı, beğenen çok beğenir, beğenmeyense hiç beğenmez. Beni sorarsanız, hiç beğenmeme biraz sert kaçabilir lakin albümdeki şarkıların kadın vokal üzerinden yürümesini çok tutmadım, kişisel bir tercih tabii. Önceki albümün kritiğinin girişinde bahsettiğim “kendini kaptırabilme” mevhumunu bu albüm özelinde yaşayabildiğimi çok söyleyemem. Tabii bunun tek gerekçesi kadın vokal değil.

“Skeleton Lake” çekirdek üyelerini kaybetmiş olsa da sahnelerde neredeyse 20 senedir varlığını öyle veya böyle sürdüren bir oluşum ve bunun çok doğal bir sonucu olarak bazı şeyleri, benim beğenmeyeceğim şekilde yapsa da bazı şeyleri çok iyi kotarıyor. Bunun başında ise enstrüman hâkimiyeti, en düz parçalara bile ilgi çekici mini melodiler ekleme, kayıt kuyudat meselelerini günümüz şartlarında yapabilme, bir nefeste sayabileceklerim. Ancak “Skeleton Lake” özelinde anladığım, kadın vokalin sürdüğü albümün, o bildiğimiz türde kederli, kasvetli, iç dünyanıza 15 Watt’lık sarı ampul ışığı tutarak kederinizle kasvetinizle yüzleşmenize yardım eden ayarda olmadığı. Zira parçalar, iç parçalayan pasajlardan ziyade biraz daha umut veren tatlar barındırıyor, bunda seçilen notalar, bestelerin seyri ve tabii ki Hatakka Hanım’ın ipeksi sesi bayağı etkili. Açıkçası ben gruptan, en azından önceki albümdeki kadar bir kasvet bekler, yine önceki kritikte vurguladığım, akılda kalıcı ve aşırı dozda tat kaçırıcı piyano bölümlerine benzer bir şeyler beklerdim. Ben beklerdim beklemesine de girişte söz ettiğim meseleler nedeniyle grubun kendine farklı bir rota çizmesine de şaşmamam lazım aslında.

Hoparlörden ziyade kulaklık dostu olduğunu söyleyebileceğim “Skeleton Lake” sound açısından aşırı pozlanmış bir fotoğraf gibi geliyor bana. Baktığınız zaman her şey yerli yerinde gibi görünse de özellikle hoparlörle dinleme süreçlerinde ciddi bir yoruculuk söz konusu. Bunu benden kolay kolay işitemezsiniz, hep dediğim gibi türlü çeşitli abuk subuk müzikleri, yüksek seste, uzun uzadıya dinlerim, bundan rahatsız olmam ama albümün prodüksiyon tarafında “Her şeyi bir araya getirelim de sunalım,” minvalinde bir yaklaşım olduğunu zannediyorum ve bu nedenle mütemadiyen katmanlar arasında kayboluyorum, -bence hiç olmaması gerektiği gibi- gösterişli gitarlar ve davullar arasında yolumu iyiden iyiye kaybediyorum.

Sağ olsunlar, klavye ve baslar, nereye gideceğim konusunda derli toplu yönlendirmeler yaparak beni son durağıma ulaştırıyor ama genel itibarıyla “Skeleton Lake”in müzikal rehberliğinden o kadar da memnun olamıyorum. Keşke, önceki albümdeki gibi nispeten sade bir ton seçilseydi. Ama o kadar çok plug-in çıkıyor ki prodüksiyon tarafında, büyük ihtimalle birileri bu arkadaşların da kanlarına girdi ve albümü bu şekilde yapılandırdılar.

Benim gibi daha geleneksel yapıdaki melodik doom death albümlerinden hoşlanıyorsanız, “Skeleton Lake”in size göre olmadığını söyleyebilirim. Hanging Garden ile ilişkiniz ne durumda bunu bilmiyorum ama grubun, ilişkinizin seyrini negatif yönde etkileyecek olsa da hayallerinin peşinden gittiğini bilmenizde fayda var. İki seçeneğiniz var bu noktada, onların hayallerine ortak olarak yanlarında durmak ya da onlara, bu süreçte şimdilik yol vermek. Ben, yol verenlerdenim.