FLOTSAM AND JETSAM’ın enteresan bir hikâyesi var. Adamlarla ilgili bir numaralı konu METALLICA’nın eski başçısının eski grubu olmaları ve zamanında “Doomsday for the Deceiver” diye çok önemli bir albüm çıkarmış olmaları. Sonrasında, 35 yıl içinde 15 albüm çıkaran bir grupla karşılaşıyoruz. Metalin doksanlardaki sallantılı durumu, bu adamların hiçbir şekilde adlarını tam olarak duyuramamaları falan düşünüldüğünde, FLOTSAM AND JETSAM’ın hikâyesinin merkezini inat ve tutku oluşturuyor.

İnat, çünkü adamlar belli ki maddiyattır, adlarını geniş kitlelere duyurmaktır çok da takılmadan bunca yıl aralıksız albüm çıkarmayı sürdürmüşler. Tutku, çünkü doksanlardaki ve 2000’lerin başlarındaki vasat işlerine rağmen, fırsatı ele geçirdikleri anda hemen kafalarını çıkartıp üst düzey işler yapabilmiş olmaları. İnat kısmını görmek kolay; dediğim gibi adamlar bunca yıl albüm çıkardıkça çıkarmışlar. Tutku kısmını görmek içinse 2019 çıkışlı “The End of Chaos”a ve şu an yazmakta olduğum “Blood in the Water”a bakmak yeterli.

Jason Newsted’in zamanında FLOTSAM AND JETSAM’da çalmış olmasının FLOTSAM AND JETSAM’a nasıl bir etkisinin olmuş olabileceğini düşündüğümde aklıma iki ihtimal geliyor. METALLICA Jason’ı kaptıktan sonra FLOTSAM AND JETSAM “adımız dünyanın en büyük grubunun kitlesi tarafından duyuldu, bunun rüzgârından yararlanalım” demiş olabilir. Ve/veya, “Biz sadece Jason Newsted’in eski grubu olarak bilinmekten çok daha fazlasıyız, bunu herkese kanıtlayalım” gibi bir gaz alınmış olabilir. Bu gaz 1988’deki “No Place for Disgrace”te gruba yardımcı olmuş olsa da sonrası malum.

Her ne şekilde olduysa olsun FLOTSAM AND JETSAM uğraştı, didindi, vazgeçmedi ve günümüze kadar ulaşmayı başardı. Yeni albüme baktığımızda, bence çok iyi bir iş olan “The End of Chaos”un ardından yine üst düzey bir çalışmayla karşımıza çıktıklarını görüyoruz.

Thrash metalin dizginlenemez yırtıcılığı ile özellikle nakarat karakteri açısından heavy metalin ve Amerikan power metalinin akılda kalıcılığından yararlanan grup, şöyle bir bakınca pek çoğuna klip çekilebilecek orta ölçekli hit şarkılarla dolduruyor albümü.

Burada tüm bu nakaratları ve genel olarak albümün kendisini yukarılara taşıyan vokalist Eric A.K.’den bahsetmeden geçemeyiz. 56 yaşındaki Knutson bu tarz bir albümde sergilenebilecek en iyi vokal performanslarından birini sunuyor. Özellikle nakaratlardan önceki bridge kısımlarında yaptığı vokallerde dramatik duygu değişikliklerini kullanmayı, sesiyle şarkılara farklı duygular katmayı çok iyi biliyor.

Şarkılardaki thrash metal karakteri doğal olarak baskın olsa da FLOTSAM AND JETSAM’ın özellikle nakaratlar açısından iddialı olduğu da aşikâr. Bu thrash/heavy/ABD usulü power metal kırması zaten özellikle belli bir yaşı aşan gruplar açısından mantıklı ve tercih edilen bir durum. ARMORED SAINT’in son albümüne, METAL CHURCH’ün son albümüne, çok daha thrash karakterli olarak bildiğimiz HEATHEN’ın son albümüne bakınca bile bunu görmek mümkün. FLOTSAM AND JETSAM da bunu gayet iyi yapan, en iyi yapan topluluklardan biri.

FLOTSAM AND JETSAM’ın son iki albümdeki başarı grafiği bence kuruluş dönemine yaklaşan bir yükseliş trendinde ve bir U harfini andırıyor. Kariyerlerine çok iyi başladılar, ardından sıradanlaştılar, çok da anlamlı olmayan albümler çıkardılar ve son iki albümde tekrardan kendi zirvelerine çıktılar. Bunca yıl sonra bu çabayı ve adanmışlığı kesinlikle takdir ediyorum ve FLOTSAM AND JETSAM’ın hâlâ kendini kanıtlama çabası içindeki azmini gönülden alkışlıyorum.