ismail vilehand

Öncelikle sözlerime özür dileyerek başlamak istiyorum. Fear Factory gibi ülkemizde milyonlarca fanı olan bir grubun çok beklenen yeni albümünün kritiğini dün gece misafir ağırladığım ve hemen akabinde eve tamir için klima servisi geldiğinden geciktirmek durumda kaldım. Yoksa her şeyin farkındayım, hepiniz saatlerinizi sabah 07.00’a kurarak Sedat Peker videosu bekler misali bu kritiği okumak için beklediniz. Hakkınızı helal edin. Hepinize Şişli Etfal Hastanesi acilde, bol serumlu ve mide yıkatmalı alkol zehirlenmesi borcum olsun. Bu kısmı sonradan eklediğim için derhal asıl yazıya geçiyorum.

Şu videoda geçen sözlerin korkunç biçimde doğru olmasından bağımsız olarak, ben şahsen uzun yıllar önce kendi adıma korkmamayı bir yaşam felsefesi benimsedim. Bu topraklarda hiç bir şeyden korkmayan adamın bile kırmızıçizgisi “Allah’tan korkmak.” olduğu için, “Allah’tan korkmayan adamdan her türlü kötülük gelir.” diye bir kolpa uydurmuşlar, sırf korkusuz ve köşesine sinmemiş insan kalmasın diye özgür söylemleri ve aksiyonları engellemeye çalışıyorlar. Ben de onlara “Sizden korkan, sizin gibi olsun.” diyorum o zaman. Ki asıl bu kolpayı uyduran tayfanın tarihteki en korkunç ve saf kötülük barındıran tayfası olması ayrı bir çelişki.

“Fear Factory” 1989 yılında kurulduğundan beri isminden de anlaşıldığı gibi; korku, endüstriyelleşme, yapay zekânın anamızı sikme ihtimali başta olmak üzere, birçok temelde farklı gözüken ama aynı sonuca varan temayı benimseyen konseptte bir müzik yapıyor. Müziğin endüstriyel kısmını koruyarak; ilk kurulduğunda death/grind ağırlıklı başlayıp, daha sonra groove metal’e kayıp, insanlık tarihinin metal müzik açısından en “ara” dönemi olan 2000’ler başında nu-metal bile yapan ve daha sonra özüne dönerek, köpek gibi endüstriyel metal yapan bir grup Fear Factory.

Hem benimsedikleri konsept açısından, hem de canlıda izlediğim en iyi gruplardan biri olmaları açısından fazlasıyla en sevdiğim gruplardan biri Fear Factory’dir desem yalan olmaz. Sürekli eğitim sistemini değiştire değiştire yalama yapan kekolar yüzünden şu an hala böyle bir şey var mı bilmiyorum ama ben ortaokulda öğrenciyken ve ekstrem metali yeni yeni keşfederken “Obsolete” albümünü alıp dinlemiştim. O yıllar benim için “Slipknot – Iowa” ile birlikte evrimleşen müzik zevkimde çok ciddi etki yapan albümlerden biriydi. Bu iki albüm yüzünden hep daha ekstremini/sertini istedim ve aradım. Hala aynı şekilde devam ediyorum ve muhtemelen ölene kadar böyle devam edeceğim.

Fear Factory bizim ülkede pek siklenmiyor ama global anlamda aşırı mainstream ve magazinsel bir grup. Grup elemanlarının sürekli değişmesi, birlerine sallamaları ve sövmeleri ve hatta korkunç iddialarda bulunmaları gibi saatlerce konuşulacak konu var ama bu kısmı geçiyorum ben. Şahsi fikrim olarak Fear Factory tarihinde pek önemli olmayacak “Aggression Continuum” bahsetmek istiyorum. Burada toplanma amacımız bu zaten.

Şimdi, Fear Factory belli dinamikleri ve belli konseptleri, dönemsel aksiyonların akışına göre uyduran bir grup. Elbette çok büyük bir kemik kitleleri var ancak, ben “The Industrialist” albümünden sonra etkileyici olmaktan öte, “müşterinin isteklerini karşılama” modeline geçtiklerini düşünüyorum. Bu albüm ve “Genexus” hayvan gibi övgüler ve yüksek puanlar alıyor olabilir ama ben 21 yıllık bir Fear Factory fanı olarak aynı şeyleri düşünmüyorum.

Öncelikle “Obsolete”, “Mechanize”, “Demanufacture”, “Archetype” ve “The Industrialist” bana göre en iyi Fear Factory albümleri. Bu konuda anlaşalıım ki, yazının devamında sorun yaşamayalım. Şahsen Fear Factory’nin mekanik ve hunharca sertlik denemelerini “catchy” olma çabasına tercih ediyorum. Bu yüzden “Genexus”u vasatın bir tık üstü bulduğum gibi, “Aggression Continuum” albümü için de benzer şeyleri düşünüyorum. Fear Factory fanı iseniz yeterli, ilk defa Fear Factory dinlemek istiyorsanız “Aggression Continuum” grubun en iyi ilk beş albümünden biri değil.

Albümde “Recode”, “Aggression Continuum”, “Fuel Injected Suicide Machine”, “Collapse” ve “Cognitive Dissonance” süper şarkılar var ancak, benim gruptan beklenti çıtam çok yüksek olduğundan burun kıvırıyorum. Bu konuda kusura bakmayın. Bir de belirli yerlerde değişiklik olsun diye yaylılara yaslanma var albümde. Bu kısımlar da pek benlik olmamış. Yukarıda bahsettiğim şarkılar hariç albümü baştan sona dinler miyim pek bilemiyorum açıkçası.

Sonuca gelirsek, Fear Factory’nin benimsediği dinamikler açısından “Aggression Continuum” gayet iyi bir albüm. Ki şu günlerde zaten metal basınında hayvan gibi övülüyor ve yüksek puanlar alıyor. Albüm kritiklemek ve puanlamak sübjektif bir olay olduğundan benim puan düşük gibi gözükebilir ama siz buna aldırmayın ve bu albüme kulak kabartın. Adam gibi endüstriyel metal yapan grup sayısı düşünülünce Fear Factory gibi 33 senelik bir duayen grubun vasat üzeri her işi bile altın değerinde sayılabilir. Keyifli dinlemeler.