Erhan Yiğit

Herkese selamlar, neredeyse 40 yıldır groove/speed thrash metalin ne olduğunu ve nasıl yapıldığını herkese öğreten ve bunu en son 2016 senesinde o yılın benim için en iyi 3 albümünden biri olan muhteşeme yakın “For All Kings” ile tekrar gösteren Anthrax ile birlikteyiz yine. Worship Music grupta 90′ların başından 2010′a kadar neredeyse hiç ara vermeden vokalistlik görevini yürüten John Bush’un yerine 2007′de aday olarak gösterilip ufak bir ali cengiz oyunu ile ayağı kaydırılan Dan Nelson’dan sonra tekrar gruba dahil olan asıl vokalist Joey Belladona’nın sesiyle çıkan ilk albüm olma özelliğini taşıyor. Kendisini en son 1993 tarihli Persistence of Time’da gösteren ve aradan geçen 18 yılın ardından gruba dönüşüyle Anthrax hayranlarının çok büyük bir çoğunluğuna sevinç çığlıkları attıran Joey Belladona başta olmak üzere gruptan has Anthrax thrash metali bekleniyordu doğal olarak.

Neredeyse 15 yıl boyunca popülizm sularında yüzen albümler yapmayı tercih eden Anthrax’ın John Bush’un coşkulu sesinden aldığı gücü ve enerjiyi tamamen tüketip yeni işlerde izleyeceği yol konusunda çok fazla seçeneği yoktu. Orta direk gibi nasıl müzik yaptığı apaçık belli olan bir grubu tekrar rock arenasına sokmak hele ki geçmişteki albümlerinin beğenilirliği ortada iken bunu yapmak Anthrax için biraz tehlikeliydi. O dönemde Big4′un diğer üyelerinin en azından Metallica’nın ve Slayer’in iyi albüm yapmama konusundaki ısrarları ise Anthrax’ın da işine gelmeyecek gibi de değildi. Zira Big4 thrash metaline susayan dinleyiciler John Bush’un ayrılığı sonunda grupta Joey Belladona’yı tekrar görmek istiyordu.

Worship Music yıllarca thrash metal namına çok fazla bir şey vadetmeyen Anthrax’ın silkelenip kendine geldiği albüm niteliğini taşıyor. Grup bu albümde elbette “Among the Living” veya Spreading the Disease ayarında bir kalite sunmuyor ama yılların thrash metal susuzluğunu fazlasıyla giderecek kadar da ileriye gidebiliyor; Buna kendi müziklerinin doğasında bulunan kolay sindirilebilmeyi ve rahat dinlenebilirliği de kattığımızda Worship Music’in grubun geri dönüşünün hakkını sonuna kadar verebilen bir yapıt olduğu görülebiliyor.

Kısa ve ambient tarzda bir giriş parçasının arkasından çok yüksek tempoda blast beat’ler eşliğinde albüme dalan Earth On Hell, duyulduğu andan itibaren Worship Music’in geri kalanında bizi neyin beklediğini gösteriyor. Oldukça agresif ve dopdolu olan Joey Belladona vokallerinin Anthrax’ı genelinden özeline kadar tepeden tırnağa nasıl etkilediğini ve grubun geri kalanının Belladona’nın sesini destekleyen unsurları ne şekilde kullanmaları gerektiğini bildiğini bu albümde net biçimde hissedebiliyoruz. Grubun bir önceki albümü “We’ve Come For You All“dan geriye kalan hiçbir materyali kullanmadığını ve 90′larda yaptıkları müziğin etkisini Worship Music’e katmamaları bu albümün bir ‘yeniden doğuş’ albümü olarak görmemi sağlıyor.

Worship Music’in en sevdiğim yanı ise gruba 80′lerde ekmek yediren sound’u neredeyse hiç içermemesi. Grubun Belladona faktörünü suistimal etmeden, köklere döneceğiz ayağına Among the Living’in saçma sapan bir versiyonunu yapma fikrini düşünmeden yepyeni bir sound ile groove thrash metali icra etmesi gerçekten takdire şayan. Bu anlamda ”Dinlerken yoruldum”, ”Gerçekten çok sert”, ”Ballad bile olacak” ya da ”Şimdiye kadar ki en iyi albümümüz olacak” minvalinde içi boş etiketleri işin içine katmadan sadece yeni sound ile Anthrax olabilmeyi hedefledikleri nal gibi ortada.

Albümün diğer sevdiğim yanı ise içinde herkesin beğenebileceği birbirinden farklı şekilde bestelenmiş parçaları içermesi; Demek istediğim albümün içeriğinde has thrash metal olan şarkılar da bulunurken aynı zamanda heavy metale kayan orta tempo şarkıları da bulmak mümkün. Bu esnekliği ve her kulağa hitap edebilirliği yönüyle Worship Music thrash metal adına olmasa da grubun kendi adına çok önemli bir albüm. Zira birçok grup gibi zamanla olgunlaşan ve tarzını değiştirdiği yerden devam ettirmek yerine eski olanı yepyeni bir düzlem üzerinde bambaşka bir şekilde yapan Anthrax için bundan daha iyi bir yol olamazdı.

Hayatının bir döneminde Anthrax’ı baş köşeye koymuş ve onları bu müziğin başına gelmiş en güzel şeylerden biri olarak gören bir dinleyici olarak Worship Music’in beğenilmemesi için hiçbir sebep göremiyorum. Rifleri, davulları, vokalleri ile kısaca her şeyi ile tertemiz ve rafine olan bu albümü sık sık For All Kings ile kıyaslasam da ikisi arasında gerçekten seçim yapamıyorum; Vokal melodileri konusunda thrash metal grupları arasında en geniş spektruma sahip olan Joey Belladona sesini öylesine profesyonel biçimde kullanıyor ki kendisinin vokalistliğini üstlendiği albümlerde bir kıyaslamaya girişilmesini neredeyse imkânsız hale getiriyor.

PA okurları olarak hala Anthrax’a bir şans verme konusunda tereddütte iseniz veya komple sevemiyorsanız Worship Music sürükleyiciliği ve lezzeti ile sizi memnun edecektir. Etmemesi halinde bile ”sevemedim” dedirtmez. Tamam, belki 2010-20 arasında çıkan en iyi 20 metal albümleri arasına girecek kadar da iddialı olmayabilir ama Anthrax ve thrash metal sevenleri adına asla göz ardı edilmemesi gerekir.

Not: ANTHRAX adamdır!