Oğuz Sel

Biliyorsunuz, sıra dışı koşullarda, sıra dışı zamanları yaşıyoruz. İnsanı kolayca delirtebilecek bu ortamda yediden yetmişe herkesin bir kaçış yolu var. Bu sayede insanlar, aklî melekelerini tamamen veya kısmen muhafaza edebiliyor. Bunu salt halk bazında değerlendirmeyin ama. Ömrünü bilime adamış, hayatı boyunca 100’den fazla esere imza atmış ve bu eserlerden bazıları hâlâ üniversitelerde okutulan, Türkiye’nin şu ankinden çok daha fazla değer görmesi gereken bilim insanlarından Ali Demirsoy dahi, sabah 9.00’da bilgisayarın karşısına geçip akşam yatana kadar yazı yazmazsa aklını yitirebileceğini söylüyor. Bunu söylerken hayli ciddi bu arada.

Üretim sıklığı, yoğunluğu ve derinliğine baktığım zaman teşbihte hata olmaz, Ali Demirsoy gibi sabah erken kalkıp belki bilgisayar başına geçmese de enstrümanlarının götürdüğü yere düzenli olarak gittiğini düşündüğüm Esoterica da adım adım delirmek yerine yeteneği ölçüsünde üretim yapmayı tercih ediyor sanırım. Kendisini geçen yıl “Sorrow Befell” demosunda bıraktıktan sonra birçok grubun yeni albümlerindeki enstrümanları çalan, muhtemelen, icra ettiği eserlere kendince katkılarda bulunan, dahası yine birkaç grubun albümlerinin mastering tarafında son dokunuşlarını yapan Esoterica, bunca yoğunluğunun arasında bir de Ringarë albümüne hayat verdi. Yaz aylarına doğru adım adım yaklaştığımız şu dönemde baktıkça iç ürperten bir kapakla çıkagelen “Thrall of Winter’s Majesty”, Esoterica ve Likpredikaren’den oluşan grubun, ikinci uzunçaları olma özelliğini taşıyor.

Bir Ringarë klasiği olarak yine az sayıda parçadan oluşan fakat süresiyle, biraz göz korkutan “Thrall of Winter’s Majesty” ikisi yeni ikisi daha önce yayımladıkları “Where Cold Dwells and Autumn Once Lay” demosunda yer alan parçaların, kısaltılmış versiyonlarını içeriyor. Agresifliği duygusallıkla harmanlayan yeni eserlerin, daha önceki Ringarë yapıtlarını dinlediyseniz, atmosfer, dolayısıyla klavye yönünden zengin olduğunu kestirebilirsiniz.

Kendi içinde ufak tefek dönüşümler geçirerek seyri, tahmin edilebilirlik çizgisinin epey dışına çıkarılan parçaları, ilk albümdeki ve bir önceki demodakiler kadar beğendiğimi söyleyemem. Ne var ki her iki eserin de bas bas “Ben Ringarë işi bir şarkıyım!” diye bağırdığını da rahatlıkla söyleyebilirim. Esoterica, pek o kadar göz önünde olmasa da işini hakkıyla yapan, dokunduğu eserlere âdeta kendi DNA’sını aktarabilen, bunun neticesinde de beklentileri karşılayacak nitelikte müzik parçaları üretebilen birisi. Yani ben parçaları önceki işler kadar beğenmesem de takdirle karşılıyorum kesinlikle. Orijinalleri devasa iki eser olan enstrümantal-kısaltılmış versiyonlu diğer iki parçanın ise albümün genel havasını güçlendirmekle birlikte “Thrall of Winter’s Majesty”nin yalnıza bir uzunçalara dönüşmesine katkı sağladıklarını söyleyebilirim. Kendi adıma yapımda daha yeni ve daha black metal parçalar olmasını ister, beklerdim.

Elf kulaklarımın duyduğu kadarıyla albüm özelinde gerçek bir davulcu yok, işittiğimiz ritimler programlama. Diğer yandan, klavye, gitar, atmosfer ve bilumum diğer işitsel unsurlardan Esoterica sorumlu, vokal tarafında ise yırtıcı haykırışlarıyla Likpredikaren var. Grubun, daha doğrusu Esoterica’nın yer aldığı Chaos Moon gibi projelerin alametifarikası olan klavye ile iç içe geçen enstrüman yapısı, burada da mevcut. Swartadauþuz, bu işi hakikaten çok iyi yapıyor.

Ringarë ile bir şekilde tanıştıysanız beğenebileceğiniz “Thrall of Winter’s Majesty” benim beklentimin biraz altında kalsa da yine de öyle pas geçilebilecek bir eser değil. Henüz grupla tanışmadıysanız sırasıyla ilk albümü ve yazıda adını geçirdiğim demoyu dinlemenizi, sonrasında buna geçmenizi öneririm.