Erhan Yiğit

Merhabalar. Neredeyse 40 yıl önce Exodus, Metallica, Slayer ve Anthrax gibi grupların önderliğinde başlayan emektar thrash metal akımın günümüzdeki en sağlam temsilcilerinden birisi olan EVILE, 8 yılın ardından piyasaya sürdüğü Hell Unleashed ile tekrar karşımızda. Hell Unleashed bu yıl en çok beklediğim albümlerden biriydi ve herkes gibi ben de az çok neye benzeyeceğini tahmin edebiliyordum. Hani bildiğiniz ve sevdiğiniz bir grubun yeni albüm haberini aldığınız zaman ”Şöyle olmasını umuyorum ama beklediğimden fazlasını vereceğini de sanmıyorum” dersiniz ya, Hell Unleashed da aynen böyle bir albüm.

Bu hissi geçen yıl Testament’ın son albümü “Titans of Creation” ile tecrübe ettiğimden hazırlıklıydım ve hayal kırıklığına uğramamak adına yine beklentilerimi düşük tuttum. Sonuç: Hell Unleashed tuttuğunu koparan, güvenli sularda yüzen, sıradan ama thrash metal kimliği neticesinde şiddetinden esirgemeyen, geçmişte yaptığı bir takım hataları yine geçmişte yaptığı iyi şeyleri güzelleyerek kapatan bir albüm. Bu gibi albümlerin iyi yönlerinin zaten ortada olduğunu ve çokta tartışmaya açık olmayan, şaşırtmayan ve bildiğimiz yolda ilerleyen bir enstrüman kullanımına sahip olmalarına alışkınız. Bir çok thrash metal severin öfkesini dindirecek, kurtlarını dökmesinde tereddüt etmeyecek bu albümün bence negatif yönlerine bakmak bu yüzden daha mantıklı olacaktır. Gelin hep beraber bakalım:

2007 yılında çıkardığı mükemmele yakın Enter the Grave ile piyasaya ”Merhabalar aq” diyen ve 2011 tarihli Five Serpent’s Teeth ile dinleyicileri ikiye ayıran İngiliz grup, demirbaş elemanlarından biri olan gitarist/vokalist Matt Drake’in gruptan ayrılması ile kan kaybetse de kardeşi olan Ol Drake’in vokalleri devralması ile devam dedi ve vokal konusunda gayet cüretkar olan bu albümü bizlerin beğenisine sundu. Vokalden söz açılmışken ilk dinlediğim de oldukça tuhaf ve düz gelen vokallerin şu an itibarıyla eskiye göre daha canhıraş fakat daha az karakteristik olduğunu söylemek isterim. Bir grubun başına gelebilecek en kötü şeylerden biri olan bu vokal değişiminin albüme etkisi ne yönde oldu onu soracak olursanız cevabım hem pozitif hem de negatif yönde olacaktır. Evile gibi popüler ve belki de sevmeyeni pek olmayan bir thrash metal grubu için bunu bir ”tükeniş” diye nitelendirenler de olacaktır elbet. Ben şahsen yeni vokali standart seviyenin çok az altında olarak gördüm ve eski vokalisti fazla aramadım açıkçası. Ama Evile hastası bir dinleyici illa ki arayacaktır.

Eğer albüm 8 yıllık bir aranın ardından değil de 2 ya da 3 yıl aradan sonra çıkmış olsaydı albüme dair düşüncelerim çok daha olumlu yönde olurdu. Lakin bu kadar seneden sonra açıkçası insan beklentilerinin maksimum düzeyde karşılanmasını istiyor. Dönem olarak Havok ve Warbringer ile aynı thrash metal sahnesini paylaşan Evile aynı vuruculuğu ve keskinliği bu albümle devam ettirse de bunu “V” veya “Weapons of Tomorrow” kalibresinde başaramıyor maalesef. Misal “Weapons of Tomorrow” Warbringer adına şaşalı bir yükselişi ve müzikal olgunluğa erişimi simgeler iken “V” Havok’un yeniden doğuşunu sağladı. Aynı durumlar bu gruplardan daha genç gruplar içinde geçerli. Benim aklıma takılan soru ise şu: “Tecrübeli ve belli bir seviyeyi geçtiğini kanıtlayan Evile, nerede hata yapıyor?”

Patlamasına ramak kalan bir bombanın bir türlü patlamaması veya atılan sert bir yumruğun tam olarak istenen yeri tutturamaması gibi bir beste anlayışını esas alması albümün ana sorunu. Evile, son iki albümünde hissettirdiği bu eksikliği bu albümde de hissettirmeye devam ediyor. Hell Unleashed, Five Serpent’s Teeth ve Skull albümlerine göre müzikal olarak daha oturmuş bir deneyim sunmasına rağmen bahsettiğim o patlamayan bomba ve tutturulamayan yumruk Hell Unleashed’i gözleri morarmış, bir kolu kırılmış “Sen bir de karşı tarafı gör” diyen birisi hâline getirmiş. Albümdeki en iyi şarkılar olarak gördüğüm War of Attrition. The Thing (1982) ve Paralysed de dâhil hiçbir şarkı kabuğunu parçalayıp dışarıya kendini bir türlü atamamış.

Peki bu albüm sonuçta kötü mü? Cevap: “Kesinlikle hayır”. Albümde gördüğüm bir takım eksiklikler Hell Unleashed’i kötü bir albüm yapmıyor. Albüm Evile yerine ortamlarda yeni olan genç bir grup tarafından yapılsaydı grubun gelecekte çok güzel işler yapacağını ve başarılı olacaklarını belirtirdim. Benim takıldığım nokta herhangi ortalama bir gruptan çıkabilecek bir albümün böyle bir gruptan çıkması.

Uzun sözün kısası albüm, eksikleri olan, üzerinde daha çok zaman geçirselermiş keşke dedirten (8 yıl yetmemiş ya da ölümüne yatmışlar) ortalamanın hafif üzerinde bir thrash metal yapıtı. Evile’ın geri dönüşünün kesinleştiğini ve Hell Unleashed’in bir “üzerinden ölü toprağı atma” girişimi olduğunu düşünürsem grubun ilerleyen zamanlarda çok daha iyisini yapacağına dair şüphem yok. O yüzden endişe etmeden, ayrıntılara ve verdiğim skora kafayı takmadan bu albümün keyfini çıkarın. Zira bir 8 yıl daha beklemek zorunda bile kalabiliriz.