Oğuzcan Dilek (Alondate)

Var olan her şeyin tamamen bir tesadüf sonucu ortaya çıkmış olması ihtimali kulağa oldukça ürkütücü ve depresif geliyor değil mi?

Moraliniz çok bozukken en iyi arkadaşınıza dönüp “boşa yaşıyoruz amına koyim” dediğinizde harbiden de boşa yaşıyor olabileceğiniz aklınıza geldi mi hiç?

Peki ya bu durum bir şekilde bilimsel olarak kanıtlanıp, tüm dünyaya açıklanırsa ortaya çıkabilecek kaosu düşünebiliyor musunuz?

Hiçbir canlının ve yaptığımız hiçbir şeyin anlamı olmadığı, kimine göre özgür, kimine göre yaşamaya değmez, amaçsız bir hayatın açacağı yeni kapıların ihtimalleri gerçekten sonsuz.

Gözlemlediğim kadarıyla insanlar her geçen yıl edindiği hayat tecrübeleriyle sabit bir şekilde daha mesafeli, umarsız, hayata ve insanlara karşı beklentisiz bir hal alıyor.

Bu kaçınılmaz bir durum belli ki. Belirli bir yaşa geldikten sonra herkes bir zehir bulup elinden geldiğince onunla zaman geçirmeye başlıyor. Bu zehir bir kişi, hobi, alkol, müzik, tütün, spor da olabilir siyasi parti veya tarikat da.

Bunlardan sıkıldıkça yerlerine yenilerini buluyoruz. Bu döngü bir süre devam ediyor ve sonunda rahmetli oluyoruz. BoJack Horseman dizisinden Mr. Peanutbutter karakterinin konuyla ilgili çok sevdiğim bir sözü var,

“Evren acımasız, umursamaz bir boşluktur. Mutlu olmanın anahtarı anlam arayışı değildir. Kendinizi önemsiz saçmalıklarla meşgul edin ve sonunda ölüp gideceksiniz”

Biz PA okurlarının en büyük zehri ise metal müzik. Bugün site ahalisinin en sevdiği türlerden biri olan black metal’in doom metal ile birleşiminden doğan, amacı dinleyiciyi yerlerde sürüklemek, göğüs kafesinde kocaman bir boşluk açmak ve beyin hücrelerini öldürmek olan 0 veya Null olarak anılan İzlandalı grubun ikinci albümü Entity’i inceleyeceğiz. Ayrıca Misþyrming’ın 2019’da yaptığı ve neredeyse herkesin sene sonu listesinde yer alan Algleymi ile birlikte bence artık tüm PA okurları İzlanda’ya karşı büyük bir sempati besliyordur. O yüzden Null da aynı şekilde bize hitap edecektir diye düşünüyorum. Tabi aşırı depresif müzikleri sevmeyenler için iyi bir seçenek olmadığı da açık.

Lafı daha fazla uzatmadan albümün kendisine gelirsek bir tuvalde zifiri siyah, kapkara, siyahtan başka hiçbir renk barındırmayan bir tablo düşünün. Bu tablonun ressamını da aynı şekilde içi kararmış, insanlığını iyiden iyiye kaybetmeye başlamış biri olsun. Koca bir sergide sadece bu eser sergileniyor. Bu sanatçının sanatını kimin takdir edip etmeyeceği konuşunda ise zerre kadar kaygısı yok. Sadece içindeki boşluğu yansıtmak istiyor. Bu boşluk kimini bağımlısı yapacak kimine ise gereğinden fazla depresif gelecek. Renkler ve zevklerin bu kadar farklı olması sizce de harika değil mi?

Entity genel olarak güzel fikirler barındırıyor. Funeral doom türündeki depresifliği alıp kirli mi kirli gitarlarla birleştirirken bunların üzerine temiz ve çığlık tarzı vokalleri ekleyerek kara delik kıvamında bir depresiflik sunuyor. Şarkılar genel olarak yavaş tempoda ilerliyor fakat yeri gelince aniden yükselen tempolar da söz konusu. Çok yeni bir şey sunmuyorlar ama oluşturdukları sound ile hep dinlediğimiz benzer şeyler arasından oldukça güzel sıyrılıyorlar. Bu İzlanda nasıl bir ülkeyse hangi grup çıkarsa çıksın bir miktar depresiflik, black, doom vs bir şeyler muhakkak barındırıyorlar. Grubun çıktığı ülke İzlanda ise türüne pek bakmanıza gerek yok yani.

Davulların ve gitarların orta tempoyu tutturma konusundaki kararlılığını oldukça beğendim. Tüm çalgılar bu konuda ortak bir noktada ilerliyor. Vokalleri ise akılda kalıcılık konusunda çok başarılı buldum. Adam hem temiz vokalleri hem de çığlıkları alnının akıyla sınavdan 100 almış bir örnek öğrenci edasıyla kusursuz şekilde icra ediyor. Tabi yine de vokalistin temizler ve çığlıklar arasında gidip gelmesi kimileri için usta işi kimileri için rahatsız edici gelebilir. “Shriek” tarzı vokalleri sevmeyen arkadaşlar için üzgünüm. Çok şey kaçırıyorlar. Fakat kulağa korkutucu geldiği için pek bir şey de diyemiyorum açıkçası. Silencer dinleyip de altına işeyen kardeşlerim yorumlara çöksün.

Açılış şarkısı None’ın akılda kalıcılık yönü çok üst düzey olduğu için bu şarkıyı ilk sıraya koymaları akıllıca bir seçim olmuş. Bu şarkıyı dinleyince direkt olarak tüm albümü dinleyesiniz geliyor. Kalan şarkılar ilk parça gibi tabiri caiz ise “catchy” yani akılda kalıcı değil fakat depresiflik konusunda yer yer patlama yaşatan cinsten. An Idiosyncratic Mirageise ise görkemli bir şekilde albümü kapatıyor. Vay be, ne albümler varmış, dedirtiyor. Black ve doom türlerini inanılmaz depresif bir şekilde harmanlayan, leş oğlu leş grupları sevenler için harika bir albüm Entity.