Erhan Yiğit

Son 10 yılda Thrash metalin hangi konumda olduğunu görmek isterseniz bakacağınız ilk yer şüphesiz son dönemlerde furya haline gelen Sci-fi/teknik thrash metalin temsilcileri olmalıdır. Böyle diyorum çünkü yapı itibarı ile nispeten basit, tema olarak ise genellikle politik bir duruşun sergilendiği thrash metali rokete bağlayıp uzaya gönderen bu gruplar, işledikleri konuları ve müziklerini oluştururken kullandıkları teknikleri thrash metale çok başarılı bir şekilde entegre ediyorlar.

İşte bu gruplardan biri de progresif thrash metali hakkını vere vere, sıktı mı suyunu çıkarırcasına icra eden İsveçli PARANORM grubu. Sitenin grup önerme, bilgi paylaşma bölümünde ismini hatırlamadığım bir okuyucu tarafından prodüksiyonun çok lezzetli olduğu belirtilerek paylaşılan bu albümü gözü kara bir thrash metal fedaisi olarak hemen dinlemeye koyuldum ve pozitif şeylerin yanı sıra bir takım negatif durumları da barındırdığına kanaat getirdim. Albümü CRYPTOSIS’in dikkat çeken çalışması “Bionic Swarm” ile birlikte kombo yaparak neredeyse her gün dinliyorum ve bu yıl sağlam thrash metal işlerinden birisi olduğunu düşünüyorum.

Empyrean’ı dinlerken en çok dikkatimi çeken detay, albümde geleneksel ve modern tınıların aynı anda ve sırıtmayan bir düzlem üzerinde aktarılıyor oluşu. Bu bağlamda grubun, açıldığı zaman Megadeth’ten Vektor’e kadar genişleyen bir yelpazeyi kendi bünyesinde tuttuğu rahatlıkla anlaşılabilir. Söz konusu albüm genel rif örgüsü bakımından Annihilator’e sololarda ise Megadethvari bir stile çok yakın dururken özellikle vokaller konusunda Tom Angelripper’e “Elini öpsün aynı bana çekmiş kerata” dedirtecek kadar başarılı bir performans ortaya çıkarmış. Tüm bunların ışığında elimize geçen şeyin ise eli ayağı düzgün ve bildiğinden şaşmayan bir progresif thrash metal albümü olduğunu ifade etmek isterim.

Ilk şarkı Critical Mass daha ilk dakikasında kendini yerden yere atan ve albümün tamamını dinlerken ne gibi öküzlükler ile karşılaşacağınızı size tahmin ettiren gayet tehditkar bir intro ile albümü açıyor ve kafanız o dakikadan itibaren rahat etmeye başlıyor. Albümün ortalarına dek tatmin olmuş bir şekilde dinlemeye devam ederken içinize bir öküz oturuyor ve manyak rifler üstünde havada kapışan sololardan başka bir şey alamadığınızı fark ediyorsunuz. Empyrean’ın bu manada “vursun kırsın yeter abi” diyen dinleyiciyi mutlu etmekte herhangi bir eksiği yok hatta fazlası var ama son 10 yılda çıkan thrash metal albümlerine baktığımda bir takım sci-fi ve uzay iplerine çamaşır sermeyen düz thrash metal gruplarının bile yeri geldiğinde kaburgalarını parçalayıp deneysellik manasında çok tatlı işlere imza attıklarına şahit olduk. Elbette PARANORM da böyle olsun, risk almaktan korkmasın demiyorum sonuçta grubun bu albüm ile ne yapmak istediği zaten aşikar lakin eğer ‘Progresif’ ibaresini işin içine katıyorsanız habire değişkenlik gösteren riflerin yanı sıra özgünlük alameti olacak bir kaç güzelliğin de yapılmasını düşünüyorum.

Konu thrash metale geldiğin de hakkı verilmesi gereken bir işe imza atan PARANORM’un albümün genelinde hissettirdiği bu eksikler tamamıyla grubun tercihi ile alakalı. Ayni müziği Power Trip ya da Havok anlayışı ile yapmış olsalardı “yılın en iyilerinden” demekte bir sakınca görmezdim. Sözünü ettiğim progresif tabandaki bu sorunlar albümü elbette dinlenmez hâle getirmiyor. Aksine thrash deyince “taş olsa yerim” diyen kitle için harika bir deneyim sunuyor. Ben de bu gözle albüme baktığım da gördüğüm şeyin bir müzik şöleni olduğunu itiraf etmeliyim.

Normal şartlar altında seçkin ve geleneksel rif örgüsü kullanılarak yapılmış böyle bir albüm için çok yüksek bir puan verirdim fakat dediğim gibi albümdeki progresif özelliğin üzerine çok gidilmemesini görmezden gelemiyorum. Bunu grubun bir sonraki çalışmasında iyileşeceğini ve potansiyelin üzerine çıkılacağını temenni ederek güzel bir thrash metal albümü dinlemek isteyenlere gözü kapalı tavsiye ediyorum.