Erhan Yiğit

Klarnet… Blackened… Avangart… ve thrash metal… Tarihin herhangi bir noktasında yolları belki de hiç kesişmemiş bu üç müzikal terimi aynı cümlenin içinde kullanacağımı bana 10 yıl önce söyleselerdi kocaman bir hasiktir çekip ”Oldu olacak Deniz Seki’yi de konuk olarak çağırsınlar da tam olsun” diye cevap verirdim. Evet, birbirleriyle alakası bile olmayan kavramları (Deniz Seki de dahil) bir thrash metal albümü incelemesinin giriş paragrafında kullanarak dünyanın belki de en garip kritik açılışını yapıyorum.

Sözü geçen kavramlar DEMONIAC bünyesindeki elemanlardan birinin kafasına dank etmiş olacak ki (Deniz Seki hariç) bunları cümle içinde kullanmak ile yetinmeyip bir de grup olarak albümünü yapmaya karar vermişler. Aslına bakarsanız oldukça başarılı bile olmuşlar. Şubat ayının başında, takip ettiğim yeni çıkanlar listelerinin birinde tesadüfen karşılaştığım ”So It Goes” 42 dakikalık süresine rağmen içerdiği 5 şarkı ve normal bir thrash metal albümüne göre çok anormal görünen acayip albüm kapağı ile gözümü korkutmuştu. Neyse ki bu hafta itibariyle kendisini dinlemeye yetecek kadar cesareti topladıktan sonra içeriğine odaklandım ve yüzümde gülücükler açtıran bir tatmin olma ifadesiyle albümü defalarca dinledim.

Droid’in Terrestrial Mutations albümünde thrash metalin sınırlarının ne kadar esneyebileceğinden, işin içine jazz, fusion ve bir miktar sludge katılarak nasıl yenilikçi olunabildiğinden bahsetmiştim ve görünen o ki yeni nesil thrash metal gruplarının hiç şakası yok. Yıllardır süregelen bu alışılmış ve kabul edilmiş kalıpları savunanları en sonunda yalancı çıkaracaklar.

Bilindiği üzere metalde yenilikçi ve vizyoner girişimler çoğu kez takdir edilir ve hareket kabiliyetinin kısıtlı olduğu alanlarda bunu başaran gruplar el üstünde tutulur. Buraya giden yol ise yenilikleri eklerken aynı zamanda vizyon sahibi de olabilmekten geçiyor. ”So It Goes” bu anlamda saf thrash anlayışı ile işin deneysel yönüne yağ süren fikirler arasında örnek bir denge kurarak albümdeki başarısını kanıtlıyor.

Şilili grup DEMONIAC’ın bahsi geçen sınırları tamamen kırıp yerine daha önce işitilmemiş yepyeni şeyler getirdiğini söylemeyeceğim. Zira albüm 42 dakika boyunca belki de hiçbir neo-thrash metal grubunun yapmadığı kadar geleneksel riflere ve tanıdık grupların stillerine sırtını dayıyor, Alman işi thrash metali black metal atmosferiyle harmanlayarak sunmak istediği karanlık ve kasvetli beste karakterini aynı sepetin içine koyuyor. Grup bu sayede bir yandan bokunu çıkarmadan (biraz çıkardıklarını itiraf etmeliyim yine de) kendi kimliklerini ararken diğer yandan da thrash kalmayı başarabiliyor. Tüm bu olanlar DEMONIAC’ı ne yaptığının farkında olan fakat eşeğini sağlam kazığa bağlamayan bir grup haline getiriyor.

Albüm, tepeden tırnağa melodik tapping soloları ve erken dönem Sodom rifleri ile bezenmiş, bas gitarın tam manasıyla şov yaptığı, kısaca her thrash metal severin ıslak rüyalarını süsleyecek kadar güzel olan RSV – Fool Coincidence – Testigo şarkısı ile açılıyor ve daha ilk dakikasında albüm için geriye kalan sürenin çok acayip geçeceğini garantiliyor. Death metal ve black metalden ilham alınarak oluşturulan uğursuz atmosfer kendini ikinci şarkıdan itibaren iyiden iyiye belli ederken üçüncü şarkı Extraviado’da klarnet ile farklı bir yola giriliyor. Gayet yerinde ve tadında bulduğum klarnet denemesini albümün 20 dakika süren son şarkısında da aynı başarı ile sergilendiğini söylemek isterim. Grup tam olarak nerede eşeği kaçırdı diye soracak olursanız tam da burada 20 dakikalık şarkı da derim. Baştan sona çok iyi bir şarkı olmasına rağmen 3 ya da 2 parçaya bölünse etiketini taşıdıkları thrash metal adına albümü şaha kaldırabilirlerdi. Şahsen ne kadar iyi olurlarsa olsunlar 12-13 dakikadan uzun şarkıların bir miktar sıkıcı olduklarını düşünüyorum. Hayatta en sevdiğiniz şarkı 20 dakikalık bir şarkı bile olsa kaç kere baştan sona dinleyebilirsiniz ki?

Sonuç itibariyle ”So It Goes” akılda kalıcılık ve orijinallik açısından bir çok gruba örnek düzeyde fakat yüksek oranda risk alınarak toplamda başarılı gördüğüm bir albüm oldu. Albümün en güzel yanı grup adına bir imzaya dönüşecek kadar iyi karakterize edilmiş olması; bu kadar yoğun ve sık bir müzikal anlayışın ileride çok daha dengeli bir hale geleceğini düşünüyor ve thrash metal hastalarını daha önce deneyimlemedikleri kadar farklı olan bu albüme bir göz atmalarını öneriyorum.