Erhan Yiğit

İnsan, manyaklık derecesinde zevk alabildiği ve bunun düşüncesinin bile muhteşem olduğu bir şeye gerçekten ayrı bir önem ve değer veriyor. Bu bağlamda zevk alınan şeyi elde ederken harcanan enerji ve emek kişinin gözünde bir hiçe dönüşebiliyor. Misal benim için akşam eve varmadan önce hangi albümü dinleyeceğime daha yoldayken karar vermek, dinleyeceğim zamana anbean yaklaşırken çok yorgun olsam dahi yine de dinlemeyi arzulamak bana eşsiz bir mutluluk zerk ediyor. Ben bu satırları buraya yazarken söz konusu albümü ve içerdiği ekstrem miktardaki ‘brutal teknik death metali dinlerken sözünü ettiğim ‘zevk alabilme’ olayını daha iyi anlıyorum. Ama konu bu değil. Sevdiğimiz şarkıları ve albümleri yapan insanların kendi eserlerini yaratırken tattığı haz çok daha büyük olmalı zira şu an OMINOUS RUIN bu işi ne kadar çok sevdiğini ”Kolaya kaçmadan kendi sınırlarımızı zorluyoruz” imajıyla kanıtlıyor ve standartları çoktan belirlenmiş bir müzik türünü standartları aşma zorunluluğu hissetmeden net ve keskin bir şekilde icra ediyor.

30 küsur yıl önce ENTOMBED, CANNIBAL CORPSE, ASPHYX, PESTILENCE, MORBID ANGEL gibi grupların öncülüğünde kafa kesmeye başlayan ve son 10 yılda başta CATTLE DECAPITATION olmak üzere NILE ve NECROPHAGIST ile birlikte iyice dallanıp budaklanan death metal sahnesinde hepimizin alışık olduğu ve özenli yapılmadığında kulak sikmekten öteye gidemeyen bazı şeyler var: En basitinden Sweep tekniği ve blast beat tekniği bunlardan ikisi. Günümüzde herhangi bir müzik türünü kendi özelliklerine göre nasıl icra edebileceğimizi YouTube’dan, enstrümanları nasıl çalabileceğimizi Songsterr’den öğrenebilme lüksünü tadarken işin içine özveriyi ve yeteneği nasıl katabileceğimizi öğrenebileceğimiz bir platform henüz yok. Hal böyle olunca gitarını, davulunu alan Morbid Angel’cilik oynamaya koşuyor tabii. (Ulan ayı o adamlara Morbid Angel dememizin bir sebebi var – kapağına aldanıp içeriğine saldırdığım gerzek bir albüme sinirlendim).

İlk paragrafta bahsettiğim standartları aşma zorunluluğu olayına dönecek olursam her iyi dinleyicinin bildiği bir hususu hatırlatmak isterim: Malumunuz çok sevgili metal müziğimiz, özellikle death olanı günler ayları, aylar seneleri kovaladıkça zorunlu bir takım değişimlere uğradı tabii. Fakat bazı şeyler olduğu gibi kaldı; Kimi dinleyiciler müziğin canlı bir organizma misali değişime uğramasını ne olursa olsun kabul ederken tam karşısındaki çoğunluk taraf ise çok zekice ve güzel olmadıktan sonra bunun çokta gerekli olmadığını savunuyor. Sevdiğimiz bir grup ”Bu sefer biraz farklı olacağız, deneysel akacak aga” dediğinde ”İşte şimdi sıçtık” tepkisini verip ”Abi ne yapıyorsanız yapın çizginizi bozmayın” diyoruz. Çünkü en iyi yaptıkları işi bir köşeye bırakıp risk almalarına katlanamıyoruz.

Bu girişi bu kadar uzatmamın bir sebebi var elbet; Amidst Voices that Echo in Stone hakkında yazılan yabancı kritikleri okurken yazarlardan biri ”Çok iyi albüm ama yenilik sunmuyor o yüzden 6,5” demiş. Ulan eşşoğlueşşekler aynı sitede yine herhangi bir yenilik sunmayan ve elimdeki bu albümle aşağı yukarı benzer şeyleri içeren “Necroceros” albümüne 9 vermişsiniz ama! (Necroceros’a ben de 9 veriyorum ama bu albüm de çok iyi) Demem o ki bazı zamanlar çok özel yönler aramadan sadece albümün içeriğine odaklanmak gerekebilir. Amidst Voices that Echo in Stone de tam olarak böyle bir albüm. Evet albüm hiçbir şekilde daha önce duymadığımız bir şeyi yapmıyor fakat bir şeyi çok iyi yapıyor: Death Metal.

Albümü iki gündür 10 defadan fazla dinlemiş birisi olarak şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki Amidst Voices that Echo in Stone bu yılın şu ana kadar çıkmış en iyi 4 death metal albümünden biri. Yeteri kadar kişiye ulaştığında bu yılın en iyileri arasına dahi girebilecek potansiyele sahip bir çalışma. Aşırı iyi bulduğum albüm kapağından etkilenip dinlemeye başladığımda beni neredeyse hiç bir saniyesinde sıkmadı; Sanki sizin gelişinizden yarım saat önce başlamış ve aniden kendinizi ara dayağı yerken bulduğunuz bir sokak kavgasına denk gelmişsiniz gibi albüme giriş yapan Ritual, 3 dakika 46 saniye boyunca kafalara balyoz vuruyor ve sırasını daha ikinci şarkıya devretmeden size ”Bu dayak bana iyi gelecek” dedirtiyor.

Üçüncü şarkı Deception ise albümün en iyi parçası olmakla yetinmeyip benim için şu an tam manasıyla bir teknik death metal başyapıtına dönüşmüş durumda. 2:28′de başlayan dramatik atmosferli bölümü ve hemen arkasından vokal ile birlikte giren rif şöleni yerini soloya ve bir diğer başka mükemmel rife bırakırken bana kulaklardan boşalmak deyimini tecrübe ettirdi (gerçekten çok eşsiz, gözlerim yaşardı). Tabii tüm bunlar gerçekleşirken grubun bu debut albümünde CATTLE DECAPITATION’dan bayağı bir etkilendiklerini söylemek mümkün. Vokal konusunda ”sadece güzel” olduklarını düşünürken mesele davullar ve gitarlara geldiğinde ara sıra kendimi DYING FETUS dinlerken buldum. E tabii referanslar sağlam gruplardan çıkınca toplamda dinlemesi ister istemez gayet keyifli bir çalışma ortaya çıkıyor. Sona gelmeden Simulacrum isimli şarkının ortalarından sonra gitarların ve davulların arasından adeta süzülerek gelen kısa ama etkili bas solosunun da var olduğunu belirtmek isterim.

Tüm bunların hepsini sanki 20 yıllık bir grubun olgunluk albümünü sunması gibi yapan OMINOUS RUIN’in kesinlikle gelecek vadeden, dinlenilmesi gereken yeni gruplardan biri olduğunu düşünüyorum ve albüme vermeyi planladığım puandan bir yarımı sonraki albümlerine eklemek suretiyle alıyorum.

Şu an albümü dinlerken Chrysalis of Flesh şarkısının 2:32′de başlayan bas gitar solosunun yerini 10 saniye sonra melodik tatlı bir soloya bırakmasına tekrar şahit oluyorum. Dinleyin lan kaçırmayın.