İyi bir heavy metal albümü 2021 yılına geldiğimiz günlerde çok şey ifade ediyor. Seksenlere damga vuran bu tür 90’larla birlikte epey bir sallanmış; 2000’lerdeki ekstrem yükselişle birlikte naftalinlenip sandıklara kaldırılmıştı. Klasik heavy metal o kadar demode ve pazarlaması zor görünüyordu ki heavy metalin daha şekilli şukullu versiyonu olan klasik progresif metal bile hor görülmekteydi.

2005 sonrasında bir anda coşup sonra yavaş yavaş sönümlenen retro thrash’in de etkisini kaybetmesinin ardından sanki artık retro muhabbetler ortadan kalkacakmış gibi gözükürken metalin bu en saf tarafı yavaş yavaş başını göstererek tekrardan ön plana çıkmaya başladı. Eskiden heavy metal esas oğlan ekstrem türler figüranken, zaman içinde ortalık x death ve x black metal gruplarından geçilmemeye; klasik heavy metal ise neredeyse underground denebilecek bazı firmalarla su yüzüne çıkmaya başlamıştı.

Bugün baktığımızda, sayısız grubun eskiye öykünerek ve özlenen zamanları modernize ederek başarıya ulaştığını görüyoruz. Bu durumdan klasik heavy metal de payına düşeni alıyor elbet. Hem de sadece trend olduğu için değil, taş gibi ürünler vererek.

Son dönemde POUNDER gibi yeni, GLACIER gibi eski grupların çok başarılı işler çıkardığına tanık olduk. Bu iki grupla aynı dönemde dinlediğim ancak yoğunluktan dolayı bugün inceleme fırsatı bulabildiğim bir diğer grup da “Sky Destroyer” adlı ilk albümüyle benim için yılın şu zamanına kadarki diliminin en iyi heavy metal albümlerinden birine imza atan ABD’li MIDNIGHT SPELL’di.

Saf, ateşli ve enerjik bir heavy metal yapan MIDNIGHT SPELL öyle çok da retro olmayan kasan bir anlayışa sahip değil. Modern bir sound’ları olmadığı kesin, ancak seksenlerden fırlamış zaman kapsülü grubu gibi de değiller. Sağlam rifler, gayet iyi bir vokal performansı ve dinleyiciyi saran bestelerle “Sky Destroyer”ı taş gibi bir ilk albüm olarak sunmayı ve türü sevenleri yakalamayı başarıyorlar.

Grubu dinlerken gördüğüm en bahsedilesi ve güzel ayrıntılardan biri hem vokalistin ses renginden hem de bazı rifler vokalle birleştiğinde ortaya çıkan havadan, MIDNIGHT SPELL’in yer yer RUSH’ı andırıyor olması. Albümü dinlediğinizde, hele ki RUSH’la pek alakanız yoksa, bu muhtemelen dikkatinizi çekmeyecektir. Ancak misal “Between the Eyes”ın 1.53’te giren vokallerini birazcık Geddy Lee’ye yakın düşünürseniz RUSH’ın ilk dönemlerini, misal “Caress of Steel” zamanlarını akıllara getirebilecek minik nüanslar sezebilirsiniz. Şahsen vokalist Paolo Velazquez’in enteresan bir ses rengi olduğunu düşünüyorum. Direkt olarak bakıldığında çok bir orijinalliği yok, ancak belirli yerlerdeki vurgularında Geddy Lee’den Daniel Heiman’a, Sebastian Bach’tan Geoff Tate’e kadar pek çok özel vokalistin izlerini görebiliyorum.

Beste anlayışı açısından grup seksenlerden fırlamış ancak ucuza kaçmayan nakaratları ve akılda kalıcı rifleri çok iyi kullanıyor. Kimi şarkılarda daha doğrudan, lineer bir heavy metal anlayışı varken bazı şarkılarda ise MIDNIGHT SPELL’in gerçek anlamda parladığını görüyoruz. Bu şarkıların başında, işlediği konsepti muhteşem yansıtan ve okült bir havayı bu heavy metale yedirebilmiş olmasıyla hastası olduğum “Cemetery Queen” geliyor.

İlk olarak 1.30’da giren ve sonradan da tekrarlanan kısım, “Satan smiles upon his throne of blasphemy” gibi sözler, duyulan çan sesleriyle oluşan gotik/okült/retro hava ve oynaşan bas gitar partisyonlarıyla canlanan kısımlar bence gerçekten de harika, hatta bana kalırsa albümün en güzel anlarını oluşturuyor. Bu tarz, KING DIAMOND’vari diyebileceğim anlar albüme derinlik ve dinamizm katıyor, pek bir güzel oluyor. Çok net tavsiye.

Yılın ilk 2,5 ayını bugün itibarıyla geride bıraktık ve önceki yılları düşündüğümde bu kadar kısa sürede en az 2 (POUNDER‘la birlikte) çok iyi heavy metal albümü dinleyebilmiş olmaktan dolayı ziyadesiyle mutluyum ve geçmişine sadık, akılda kalıcı, capcanlı bir albüm olan “Sky Destroyer”ı türün meraklılarına düşünmeden öneririm. Özbeöz, saf heavy metal seviyorsanız bence bu yıl çıkan en iyi heavy metal albümlerinden biriyle karşı karşıyasınız, gereğini yapınız.