Oğuz Sel

Size de öyle geliyor mu bilmiyorum ama sanki bazı grupların gönüllü misyonerliğini yapıyormuşum gibi hissediyorum. Şimdiye dek hazırladığım; beş King Diamond, dört 1349, dört Defeated Sanity, dört Deeds of Flesh, birini Ahmet ile ortaklaşa yazdığım dört Dimmu Borgir, dört Fates Warning, beş Abigor, dört Six Feet Under kritiğini, ilgili gruplar yeterince tanınır oldukları için hesaba katmıyorum.

Söz konusu, “misyonerliğine soyunduğum” gruplardan bazıları; elimi verip kolumu kaptırmam neticesinde her albümünü yazdığım altı kritikli Esoctrilihum, üç kritikli Acherontas, dört kritikli Ars Magna Umbrae, üç kritikli Aara, dört kritikli Grafvitnir (saymaktan hakikaten yorulduğum için kısa kesiyorum) ve tabii ki Almanya’nın bağrından kopup gelen ve üçüncü albümleri hakkında iki lafın belini kırmaya hazırlandığım genç heavy metal oluşumu olan Lunar Shadow.

Yolun daha en başında, kendi müzikal karakterini oturtarak bilinirliğini arttırma yoluna gitmeyi tercih eden Lunar Shadow’un, zaman içerisinde nereden nereye geldiğini aşağı yukarı biliyorsunuzdur. Melodi konusunda dur durak bilmeyen şarkılar üretmesi, kulak dolduran armonik gitar kullanımı, zaman zaman küfrettirse de mikrofonu eline aldığında iyice işler çıkarabilen vokalleri ve tabii, kendine zaman zaman hâkim olamayıp zifiri black metal sularında ölümüne kulaç atmaya yeltenmesi, grubu sevmemde etkendi.

Ancak grubun “Wish to Leave” ile yeni bir şeyler yapmaya giriştiğini, biraz üzülerek görüyorum. Bu, grup üyelerinin kendi kararları mı yoksa anlaşmalı oldukları şirketin bir yönlendirmesinin eseri mi bilemiyorum fakat heriflerin müziğinde heavy metalden rock’a doğru bir kayış mevcut. Aralarında rock da yapan elli bin tane grup dinlediğim için canımı sıkan nokta bu değil elbette. Asıl mesele, Lunar Shadow’u Lunar Shadow yapan kolonların, bu rock dönüşümü neticesinde hunharca kesilmeye başlanması.

Grubun bu yumuşama daha doğrusu tarz değişimi mevzusunu ilk fark edeceğiniz unsur, gitarlar olacaktır. Başta “Hayırdır birader, distorşın pedalın mı bozuk?” diyesimi getiren ilk parçadan itibaren tespit ettiğim bu durumu takip eden ise şarkı kurgularındaki gariplikti. Bu garipliği size “müzikal boşluk” diye tanımlayabilir miyim emin değilim. Eğer üşenmezseniz ilk parçanın 2.41 ile 2.54’ü arasına bakarsanız meramımı anlarsınız sanırım. Benzeri bir durumu, albümün geri kalanındaki bazı parçalarda da işitebilirsiniz.

Böylesi bir hareketi klavye destekli gotik rock grupları, hadi onları da geçtim, bizim She Past Away yapsa, biliyorsunuz çok farklı ve yerinde olabilir fakat bu adamların yaptığı müziğin böylesi bir müzikal boşluğu kaldırır yanı yok. Şarkı haldır huldur ilerliyor, önceki albümlerde olduğu kadar zengin bir melodik içerik olmasa da kendi hâlinde bir şeyler sürüyor ve şak, müzikal boşluk kısmı devreye girip âdeta zaman dolduruluyor. Akıl alır şey değil harbiden.

Altı parçalık albümün dört parçası boyunca hayal kırıklığı üstüne hayal kırıklığı yaşatan Lunar Shadow’u birileri dürtmüş olacak ki aniden sıçrayıp önceki albümlerde alışık olduğumuz formdaki “And Silence Screamed” parçasıyla özünün aslında ne olduğunu anımsadığını belli edercesine hareketlere girişmiş. Yapıtın son şarkısıysa sanırım en sert ve “en Lunar Shadow” Lunar Shadow eseri. Daha önce de yaptığı gibi black metale göz kırpan hareketlere imza atan ekibin, ciddi manada kafa karışıklığı yaşadığını söyleyebilirim ama bunu kanıtlayamam. Sanki heriflerin bir yanı “Sal gitsin, bu defa yardıralım sohn meines onkels!” diyor, öteki yanları “Anlaşmamız var, sert olursak kimse bizi dinlemez mein schöner bruder…” diyor.

Bu defa “Şu parçada vokal böyle sıçtı,” ya da “Miks tarafında şöyle yenilikler yapmışlar,” gibi şeyler yazmak gelmiyor içimden. 2021’in en sağlam hayal kırıklıklarından biri bu albüm oldu benim için. İki albümde de üstüne koya koya ilerleyen ve belirli bir kalitenin altına düşmeyen grubun toplamda yedi yılda inşa ettiği koca yapı, az önce de bahsettiğim kolon kesimine dayanabilecek mi, bunu zaman gösterir fakat albümün bende, o kadar da iyi bir etki bırakmadığını yazabilirim.