Oğuz Sel

PA için hazırladığım ilk HFTS kritiğinin üstünden temiz bir dört sene geçmiş, “olaylı” ikinci HFTS yazısının üstündense üç sene. Bu süre zarfında grubun, “III: Trauma” ile yakaladığı popülerliğinin üstüne “Arson” gibi öncekinin başarısının gölgesinde kalan ama kendi çapında iyice bir albümle yola devam edebilmelerini takdirle karşılamamak elde değil. Beri yandan, heriflerin diskografisine baktığımızda bu başarının şans işi olmadığı açık; adamların bugünlere tırnaklarıyla kazıya kazıya geldikleri gibi bir gerçek var.

Bizim memlekette de benzerine rastladığımız, hayatımızda en az bir defa deneyimlediğimiz, uyku hâlindeyken üstümüze oturup bizi kımıldayamaz hâle getiren, türlü çeşitli dua da etsek küfür de etsek defedemediğimiz karabasanın Slav ve Cermen kültüründeki versiyonu olan “Mære“dan adını alan son HFTS albümü, grubun başarı konusunda ısrarcı olduğunu gösterir cinsten.

Yeni albümden yayımlanan ilk parça “I, Pallbearer”ın ardından yaşadığım hayal kırıklığı nedeniyle “Mære“ konusunda beklentilerimi bayağı bir dibe indirdiğimi, grubun yayımladığı diğer parçalara ise albüm gelene kadar hiç bakmadığımı söyleyeyim. Fakat grubun beni şaşırttığını, albümün toplamına baktığımızda ortada yine iyice bir iş olduğunu da ekleyeyim. Hırçın ve atarlı vokal, bol blast beat’li parça tasarımı üstüne; duygusal, zaman zaman iç parçalayan hatta müzikal atara melodik anlamda eşlik eden parçaların üstümüze, şaka yapmıyorum, boca edildiği “Mære“, grubun kendince benimsediği formüllerin ekmeğini güzelce yediği bir eser. Başka albümlerde de zaman zaman dile getirdiğim hızlı ritim, yavaş-melankolik rif-melodi ve bunun tam tersi gibi zıtlıklardan beslenerek hazırladıkları şarkıları, aslına bakarsanız biraz da sündüre sündüre sıralayan grup, bilmiyorum ama sanki birilerine bir şeyler kanıtlama derdine düşmüş veya anlaşmalı olduğu plak şirketine verdiği muhtemel sözü tutmaya gayret etmiş gibi.

Böyle yazmamın temel nedeni, hem şarkıların hem de albümün genelinin süresinin fazla uzun olması. Kimi zaman parçanın inşası uzun sürüyor kimi zamansa tekrarlara çok giriliyor. Evet, bu herifler çok uzun zamandır zaten uzun şarkı yapıyorlar, 10 dakikalık şarkıdan sonra bir başka 10 dakikalık şarkının başladığı “Arson” gibi bir gerçek var fakat burada müzisyen arkadaşlar kendi rekorlarını kırmak istemişler anlaşılan ve 11, 9 ve 10 dakikalık şarkıları peşi sıra koyuvermişler yapıma ve albümün ortalama şarkı süresi 8,4 dakika.

Hâl böyle olunca gerek şarkıların kendi içindeki dönüşümlerinin getirdiği takip zorluğu gerekse dikkatin bir süre sonra albümden kayıp gitmesi, dinlenebilirliği ciddi anlamda baltalıyor. Ağır aksak giden şarkılar, belirli bir dakikadan sonra hız rekoru kırmaya ant içmiş Krimh kişisinin azman davullarıyla uçup kaçsa da araya “Ulan burası da pek bi süpermiş,” dedirten melodiler girse de o yorgunluk hâli baki kalıyor. Albümü tek seferde baştan sona dinledim diyen kişiye saygı duyarım, zira ben hiç tek oturumda albümü bitiremedim.

Grubun bu zamana kadarki en olgun ve başarılı sound’unun “Mære“da olduğunu rahatça söyleyebilirim. İlk iki albümleri zaten çiğ sayılabilecek yapıdaydı, üçüncü albümlerinde daha albenili bir ton yakaladılar, “Arson” fena sayılmazdı ama burada tüm taşlar yerine oturmuş gibi görünüyor. Vokaller ve tüm enstrümanlar tane tane işitiliyor ve birbirlerini ezmiyor. Matthias’ın enstrüman kullanımına ve besteciliğine; Karg projesiyle de süper işler yapan V. Wahntraum’un vokallerine bir kez daha şapka çıkardım.

Sonuç itibarıyla “Mære“ dinlenmeyi hak eden, başarılı bir eser. Grubun en iyi albümü mü, bence henüz “III: Trauma”yı geçemediler. Ama ona en yakın yapıt, çok ama çok uzun süresine karşın “Mære“.