Cemil Okumuş

1980’li yıllar ABD California’da yalnızca Slayer, Metallica, Megadeth, Exodus gibi metal müziğe yön veren thrash metal devlerinin değil, aynı zamanda bir diğer isyan ve başkaldırı müziği olan hardcore punk’ın gelişimine ve bu geleneğin en büyük temsilcilerinden biri olarak efsaneleşen Bad Religion’ın doğuşuna tanıklık etmişti. 1970’li yılların sonlarında İngiltere’de Sex Pistols ile başlayıp topluma, geleneklere ve tüm yerleşik muhafazakar kültüre savaş açan, bunlara yönelik öfkelerini ve hoşnutsuzluklarını tüm içtenliğiyle dile getiren yeni bir neslin sesi olan punk müzik basit akorlar, distorsiyonlu gitarlar, seri davullar, hızlı ve agresif enstrüman kullanımı gibi unsurlarla rock müziğin çehresini değiştirmiş, ona hem müzikal anlamda hem de tema anlamında yepyeni bir boyut kazandırmıştı. Müzik kariyeri boyunca bu geleneğin en önemli ve istikrarlı temsilcilerinden biri olan Bad Religion, çıkardığı tüm albümlerle hem bu müziğin müzikal karakterini hem de ideolojik boyutunu en belirgin şekilde ortaya koyan gruplardan biri olmuş ve aynı zamanda bu müziği kendine özgü bir biçimde geliştirmişti.

1982 yılında geleneksel bir punk albümü olan ilk albümü “How Could Hell Be Any Worse?”ü çıkaran grup 1989 yılına gelindiğinde aradan geçen 7 yıl içerisinde kendi müziğini belirgin şekilde geliştirip olgunlaşmış ve grubun ayırt edici müzikal karakterini en belirgin şekilde yansıtan albümlerden biri olan dördüncü stüdyo albümü “No Control”ü çıkarmıştı. No Control müzikal anlamda da prodüksiyon anlamında da hem grubun daha önceki çalışmalarına hem de erken dönem punk gruplarının geleneksel müzikal yapılarına kıyasla dikkate değer bir değişim ve gelişimi içerisinde barındırıyor ve bunu yaparken punk’ın müzikal yapısını ve ruhunu da hiçbir şekilde kaybetmiyordu. İlk göze çarpan şey prodüksiyonun standart bir geleneksel punk albümünden pek beklenmeyecek şekilde temiz olmasıydı. Fakat bu temiz prodüksiyon Bad Religion’ın punk ruhunu en üst düzeyde yansıtan müzikal yapısı sayesinde asla punk’tan bir kopuş olarak ortaya çıkmıyordu. Şarkı yapıları hâlâ geleneksel punk altyapısına sahipti ve alışılageldik punk akorları ve tempoları üzerine kuruluydu.

Bad Religion’ın farkını ortaya koyan şey ise bu alışılageldik punk yapısıyla oldukça armonik, akıcı ve insanı ayağa kaldıran ve belirgin bir melodik karakteri olan şarkılar yapmasıydı. Parçalar punk müziğe özgü bir şekilde agresif ve dinleyiciyi temponun akışına kaptıracak şekilde seri ve enerjik bir yapıda. Melodiler ve sololar da bu akıcı yapının içine çok iyi entegre edilmiş durumdalar. Temel olarak alışılageldik seri ve basit punk ritimlerinde çalınan davullar her zaman parçaların canlılığını üst düzeyde tutarak riflerin hissiyatını tüm yoğunluğuyla dinleyiciye ulaştıran bir altyapı yaratıyor. Albümü mükemmelliğe ulaştıran bir diğer unsur da hızlı konuşma diyebileceğimiz seri vokallerin riflerin ve davulun gidişatıyla hiçbir uyumsuzluk yaşamaksızın son derece canlı bir şekilde akıp gitmesi. Tüm bu unsurlar albümün baştan sona canlı, enerjik, akıcı ve dinleyiciyi ayağa kaldıran bir yapıya kavuşmasını sağlıyor ve bütün albüm deyim yerindeyse su gibi akıyor.

Albümün bir diğer dikkat çekici yanı ise şarkı sözlerinin içeriği açısından punk müziğin protest ve aykırı dünya görüşünü de net bir şekilde yansıtıyor olması. Topluma ve dünyaya yönelik öfke ve hoşnutsuzluk, hayatın bunaltıcı yapısı ve bunun sonucunda ortaya çıkan insan psikolojisi, şarkı sözlerinde tüm çıplaklığıyla kendine yer buluyor. Bad Religion bu bağlamda yaptığı müziğin niteliğinin yanı sıra şarkı sözlerinin de çarpıcı olmasına ciddi şekilde özen gösteriyor ve dinleyiciyi sürekli içerisinde yaşadığı hayatın ve dünyanın problemleri üzerinde kafa yormaya sevk ediyor.

“No Control” punk müziği kendi köklerine sadık kalarak onun üzerine eklemlenen melodik ve armonik unsurlarla geliştiren, aynı zamanda temsil ettiği müzik türünün felsefesini de tüm çıplaklığı ve içtenliğiyle yansıtan, her yönüyle takdire şayan, genel olarak ekstrem müzik ile ilgilenen her dinleyicinin mutlaka kulak kabartması gereken bir albüm.