Müziğin şiddetle buluşması noktasında kimi gruplar kural kitabındakileri uygulayarak formüller dâhilinde hareket ederken, kimileriyse kitabı bir kenara fırlatıp içlerinden gelen saf kötülüğü notalara dökme yoluna gidiyorlar. Bazı gruplar şarkılarına zerk ettikleri karanlığı belli bir şablon çerçevesinde sunarak başarılı olurken, bazılarıysa sanki kötülük için doğmuşçasına müzik yapıyorlar.

Bugün bu ikinci tarafta yer alan bir grupla birlikteyiz. İncelemekte olduğumuz ilk albümü “Seven Evils Spawned of Seven Heads”i 12 Şubat’ta çıkaran Los Angeleslı topluluk SWAMPBEAST, tam da adının hakkını veren türde bir müzik yapıyor. Bataklıktan fırlamışçasına çamurlu, bulanık ve aynı zamanda canavar gibi bir death metal sunan bu üç adam, yılın altıda birini geride bırakmaya hazırlandığımız şu günlerde 2021 dendiğinde anılacak işlerden birini ortaya koyuyor.

SWAMPBEAST’in death metali son derece agresif, güçlü ve karambol bir gitar işçiliği, nefes aldırmayan davullar ve buna uygun vahşette vokaller içeriyor. Grup buhran gibi çöken tremolo rifleriyle dinleyicinin üzerine çökmeyi; kâbuslarda yaşayan yedi kafalı bir kötülük kaynağı gibi göğüs kafesine çöreklenmeyi çok iyi başarıyor. Bu karakteri neticesinde SWAMPBEAST’in bir Dark Descent grubu olduğunu düşünmek esasında gayet olası. Dark Descent’in sayısız grubunda gördüğümüz türde bir karabasan anlayışıyla death metal yapan SWAMPBEAST, bu sayede death metalin dehlizlerden fırlayan hâlini sevenler için biçilmiş kaftana dönüşüyor.

Albümü sevmeme ve son 10 gündür defalarca dinlememe sebep olan başlıca şey SWAMPBEAST’in kendi kurallarını ilk andan ortaya koyması ve sonrasında da sizi bu kuralların yarattığı tavizsiz ve acımasız yaklaşımın rahatlığına alıştırması. Albümü dinlemeye başladığınızda, son saniyeye kadar hep aynı kaliteyi koruyan bir hayvanlık, öküz çocukluğu duyacağınızı anlıyor ve bu sayede “Seven Evils Spawned of Seven Heads”in içine rahatça girebiliyorsunuz. 36 dakika boyunca duyacağınız her şeyin saf çirkinlik ve kötülük üzerine kurulu olması SWAMPBEAST’in yapmak istediği şey konusunda net olduğunu gösteriyor ve bu da “Seven Evils Spawned of Seven Heads”in tutarlı, organize bir şerefsizlik kusmasına vesile oluyor.

Grup yeri geldiğinde aklınıza gelebilecek en haşin, kanlı irinli death metal grubu gibi yırtıp atıyor; yeri gelince ise Finlandiya death metal sahnesinin ağır çekimde karın deşen, göz oyan death metal grupları gibi bataklıksı bir yavaşlığa bürünüyor. Bu yavaşlığı şarkı bazında ele almıyor ve aralara, gerekli yerlere sokuyor oluşları “Seven Evils Spawned of Seven Heads”i daha dinamik kılıyor ve patlamalı, kasıp kavuran kısımları daha da etkili hâle geliyor. Özellikle temponu düştüğü daha sürüngensi kısımlarda vokalin vahşeti ve davulların kafaya çakan karakteri daha bir belli oluyor.

“Seven Evils Spawned of Seven Heads”i yaklaşık 20 kez dinledim ve albümün akılda kalıcılık, eşlik edilirlik gibi dertleri olmamasına rağmen kendimi sürekli yeniden başlatırken buldum. Bunun temel sebebi, muhtemelen yukarıda da bahsettiğim tavizsiz, lafı dolandırmayan, çat çut vuran anlayış. Açıyorsun, katliam başlıyor, kafan rahat ediyor. Benzer bir rahatlık duymak isterseniz, kendinizi kötülüğün yedi kafasından birine rahatlıkla teslim edebilirsiniz.