Seksenlerin başlarından bu yana devam eden müzik tarihine baktığımızda karşımıza çıkan en çarpıcı olaylardan biri şüphesiz ki glam metaldi. Seksenlerin sosyokültürel yapısına, modasına, beğenilerine uygun olarak ortaya çıkan; 70’lerde glam rock adı altında müzik yapan T. REX, THE NEW YORK DOLLS, DAVID BOWIE gibi isimlerin ve dönemin en büyük yıldızları KISS ve ALICE COOPER’dan aldıkları ilhamı hem daha metal hem de daha pop bir kimlikle sunan bu müzik, çok uzun ömürlü olmasa da rock/metal tarihine ruj izini silinmeyecek şekilde bırakmayı başarmıştı. Devasa saçlar, taytlar, leopar desenli gitarlar, şehvetli klipler eşliğinde çarpıcı bir imajla sunulan glam/hair metal; sex, drugs and rock ‘n’ roll muhabbetinin en aleni ve içselleştirilmiş yansımalarından biri olarak karşımıza çıkmıştı.

Döneme damga vuran TWISTED SISTER, MÖTLEY CRÜE, CINDERELLA, POISON, WARRANT, STRYPER, L.A. GUNS, DOKKEN gibi pek çok grup; heavy metal ve hard rock’ı çok daha taytlı ve simli bir şekilde sunarak metalin bir yandan dişi bir yandan da erkeksi hâlini olanca parıltısıyla sunmuş ve hiçbir şeye aldırış etmeden dinleyiciyi ışıltı, şatafat ve gösterişle şok etme yoluna gitmişlerdi.

Bu gruplardan biri de 1984’te çıkan ilk albümüyle ortamları çok miktarda saça, kılları ağdayla alınmış adam göğsüne ve üst düzey müzisyenliğe boğan RATT’ten başkası değildi. 1976’da MICKEY RATT adı altında kurulan grup, ilk ürününü çıkarmadan önce isminin ilk kelimesinden kurtulmuş ve RATT olarak yola koyulmuştu. Öncelikle kendi adlarını taşıyan bir EP yayımlayan RATT hem gayet iyi müzik yapmasından hem de o dönem bu müziğin hayvan gibi revaçta olmasından mütevellit şirketlerin ilgisini çekmiş ve göz açıp kapayıncaya kadar Atlantic’le anlaşma imzalanmıştı.

1984’te çıkan ve çıkar çıkmaz tüm çevrelerce çok beğenilen ilk albüm “Out of the Cellar”, RATT’in glam/hair metal hareketi içerisindeki en hatırı sayılır isimlerden biri olacağını gösteren gayet güçlü bir albümdü. Bunu sağlayan temel unsurlardan biri RATT’in imaj olarak kısmen döneme ait gözükmesine rağmen olayın feminen tarafına kaymaması; dönemdaşlarına kıyasla daha heavy metal bir imaj benimsemesi ve glam metalin ekmeğini yemek için eline gitar alıp dudağına ruj süren sayısız grubun aksine bayağı sağlam müzisyenlik içeren bir müzik sunuyor oluşuydu.

Vokalist Stephen Pearcy’nin özgün vokal tarzı, dönemin feminen karakterinden ziyade hard rock’a daha yakın duran bir kimlikteydi ve bunun yanına Robbin Crosby ve Warren DeMartini’nin çok üst düzey gitar meziyetleri de eklenince ortaya belli bir noktadan sonra karikatüre dönüşen ve küçümsenen glam/hair metal kimliğinin ötesine geçen bir müzikal sağlamlık çıkıyordu.

Grup doğal olarak şarkı sözlerinde kızlardan, tek gecelik ilişkilerden de bahsediyor olmasına rağmen, albümün açılışını sosyal konulara değinen ve glam/hair metal muhabbetleriyle hiç alakası olmayan “Lack of Communication”la yapıyordu. Albümün ve muhtemelen grubun en büyük hit’i olan “Round and Round”un klibinde zenginlerin sofrasına bir tepsi fare gönderiyor, sonra da tavanı kırarak üst kattan masalarına iniyordu. Bu gibi detaylar RATT’in hair metal’in makyajla dolu dünyasının yakınında durduğunu, ancak içinde olmadığını gösteren ayrıntılardı. Bu sebepten RATT’i glam metal hareketi içerisinde değerlendirmeyen, grubu heavy metal veya hard rock olarak gören pek çok insan da mevcut.

Tüm bunlardan ötürü RATT, “Out of the Cellar” sayesinde dönemindeki pek çok benzer gruptan daha fazla saygı görmeyi ve imajından ziyade müziğiyle konuşulmayı başardı. Albümdeki gitar sololarının üst düzeyliği, beste çeşitliliği, “Round and Round”, “The Morning After”, “Back for More” gibi çok başarılı şarkılar içermesi gibi pek çok ayrıntısıyla “Out of the Cellar” RATT’in ortamlara tokat gibi bir giriş yapmasını ve kendi özel kitlesini oluşturmasını sağladı. Sonuçta boru değil, 1985 yılında ilk iki albümünü çıkarmış bir BON JOVI’yi alt grubu olarak turneye götürmüş bir gruptan söz ediyoruz. Tabii BON JOVI 1 yıl sonra “Slippery When Wet”i çıkarıp dünyanın tepesine oturdu, o ayrı hikâye.

RATT sonrasındaki 6 yıl içinde 4 albüm daha çıkardı, tüm kariyeri boyunca pek çok eleman değişikliği yaşadı, uzun aralar verdi, tam olarak dağılıp tekrar bir araya geldi, elemanlar arasında davalar açıldı, şu oldu bu oldu ve bir şekilde günümüze kadar gelmeyi başardı. Grubun son albümü 11 yıl önce çıkan bence gayet iyi bir albüm olan “Infestation” olsa da RATT’in çeşitli elemanları müzikal kariyerlerine farklı noktalarda devam ediyorlar. 65 yaşındaki Stephen Pearcy 2017 ve 2018’de solo albümlerini çıkarırken, diğer üyeler de grubun isim hakkı üzerinden birbirlerine dava açmakla meşguller. Son olarak davulcu Bobby Blotzer, gitarist Warren DeMartini’yle girdiği hukuk savaşını kazanarak RATT ismiyle turlama hakkını ele geçirdi. Uzun lafın kısası, seksenlerdeki bu çarpıcı furya içerisinde yer almasına rağmen aslında çoğunluktan ayrılan pek çok yanı da bulunan RATT’i keşfetmek istiyorsanız “Out of the Cellar” bunun için muhtemelen en iyi seçenek olacaktır. Şimdi izninizle disk pamuğa makyaj temizleyici damlatıp vücudumdaki simleri temizlemeye gidiyorum.