Erhan Yiğit

Geçen yıl Aralık ayında kendime bir plan çizdim ve 2021′de çıkacak olan bütün Metal albümlerini dinlemeye çalışıp 10 küsür yıl önce başlattığım iyi bir Metal müzik dinleyicisi olma ödevimi kendi içimde değerlendirerek hem objektif hem subjektif olarak yapabileceğim en isabetli yorumları yapmayı düşündüm ve hatta not tutmaya başladım. Bu çerçevede tür ayırt etmeden gündelik hayatımın önemli bir kısmını buna adadım. Henüz tabii ki tatmin olma düzeyinde bir ilerleme kaydetmiş değilim çünkü bu uğurda çok ciddiye alarak dinlemeye başladığım ‘ayak kokusundan’ öteye gidemeyen undergrounddan bile daha alt düzeydeki türlü türlü gruplar daha şimdiden hevesimi kırmaya başladı bile. İnfial yaratmaması için isim vermeyeceğim ama bu grupların bunu kasıtlı olarak yaptığını düşünmeye başladım.

Gates of Doom isimli bu yepyeni grupla tanışmam tam olarak bu çileli arayışın ortasına denk geldi. Bu yılın başında ortamlara sessiz sedasız sürdükleri bu albüm ise içinde bulunduğumuz Şubat ayını benim için gerçekten çekilir bir hale getirdi. Çünkü Thrash metal ile birlikte en çok dinlediğim tür olan melodic death metal’i benim önüme çorba yaparak koyan her gruba karşı sonsuz saygım ve sevgim vardır (bkz: At the Gates, In Flames [kısmen]). Gates of Doom’u bana çekici gösteren şeyi bu şekilde özetleyebilirim.

Söz konusu olan şey eğer yazacağınız şarkıya bir konu bulmak ise Metal müziği tercih etmekten daha iyi bir seçenek yoktur diye düşünüyorum. Zira özellikle Power, Epic ve Death metal türleri sahip oldukları yırtıcı ve adrenalin dolu bileşenleriyle dinleyicisine öfkeyi, hüznü ve aklınıza gelebilecek her türlü duyguyu olabilecek en üst düzeyde hissettirebiliyorlar hatta kimi zaman bunların hepsini aynı anda icra edebiliyorlar.

İtalya’dan İskandinav fırtınaları estirmeyi düşünerek yola koyulan Gates of Doom ise tercihini Melodic death metal türünden kullanarak bizlere görkemli bir konsept albüm hazırlamış; Romalıların milattan önce askeri üs olarak kullanmak için işgal ettiği Aquileia’nın (şimdiki Udine kenti) Attila tarafından saldırıya uğramasını konu edinen albüm, şarkı isimlerinden tutun gitar işçiliğine, kapak görselinden tutun prodüksiyonuna kadar en ince detaylarına kadar özen gösterildiği belli olan bir eser.

Açılış şarkısı olan Sulcus Primigenius/Under the Sign of the Eagle ilk dakikasına dinleyiciyi hemen yakalayan ve biraz Dark Tranquillity’i anımsatan çok tatlı bir akustik pasaj ile başlıyor. Hemen arkasından tanıdık Black metal rifleriyle yavaştan boyun kırmaya giriştikten sonra o da bitip akabinde bu sefer hakiki Death metali Black metal ile birleştirip öyle geliyor üzerimize. Tıpkı bir maçı canlı yayında aktarır gibi anlattığım kısım sadece iki buçuk dakika sürüyor ve benim ”Sodom lan bu” diyebileceğim bir vokal tarzı eşliğindeki Thrashvari rifler kendini gösteriyor. 3 dakika gibi inanılmaz kısa bir sürede yaşadığım bu kargaşanın beni gerçekten çok tatmin ettiğini söylemek isterim.

Akılda kalıcılık faktöründe Gates of Doom’un bir çığır açtığını tabii ki söyleyemem ama geneli 6-7 dakikadan uzun olan albümlere nispeten söz ve özellikle rif yazımında dillere yapışacak kadar güzel bir denge tutturulduğu ortada. Albümü sadece bir kere çevirdikten sonra bile kendi kendinize mırıldanacağınız birden fazla şarkı var. Misal The Galenus Plague’nin nakaratları, I, The Eagle, The Strenght, The Power’in 4:55′ten sonra giren rifleri veya Attila, Flagellum Dei’nin aşırı güzel solosu.

Bu yıl şu ana kadar henüz başyapıt diyebileceğimiz bir albüm çıkmadı ve son iki buçuk ay içerisinde dinlediğim albümler arasında en iyisi net buydu (Yaklaşık 30 albüm içinden). Bu albümün ise hakettiği skor ise 8,5 fakat son iki haftadır kendisiyle sürekli içli dışlı olduğumdan ötürü 9′u alır.

Melodik death metal’i seviyorsanız burada kesinlikle yabana atılmaması gereken çok güzel şeyler var. Bir bakın derim.