Herr Morbid metal dünyasının en arıza adamlarından biri. Bunu anlamak için insan sarrafı olmaya da gerek yok aslında. Adamın birkaç röportajını okuyarak ya da doğrudan FORGOTTEN TOMB dinleyerek kendisinin nasıl rahatsız bir eleman olduğunu rahatlıkla görebilirsiniz. Dayal Patterson’ın çok kapsamlı, devasa black metal kitap serisi Cult Never Dies’a sahipseniz, siz de benim gibi Herr Morbid’e sırf verdiği cevaplarda yansıttığı kişiliğinden ötürü uyuz olabilir, ikide bir “sen nasıl bir lavuksun acaba” diye diye okuyabilirsiniz. Serinin tamamına (hem de Dayal’dan imzalı şekilde) sahip olan biri olarak, onlarca grubun yer aldığı bu binlerce sayfalık black metal külliyatının en ilgi çekici anlarının; BETHLEHEM, SILENCER ve FORGOTTEN TOMB’la yapılan ve 67 sayfa süren röportajların yer aldığı “Volume One”da olduğunu düşünüyorum. Eğer black metalle zerre ilginiz ve yeterli İngilizceniz varsa, Cult Never Dies serisi satın alabileceğiniz en değerli şeylerden biri olacaktır, lafı geçmişken tavsiyemi vereyim.

Her Morbid’in 1999’da Piacenza’da kurduğu tek kişilik oluşum FORGOTTEN TOMB, 2002’de çıkardığı ilk albümü “Songs to Leave” ile on binleri intihara sürüklemeyi amaçlayan bir anlayışla çıkmıştı karşımıza. Bu albümle yeraltı ortamlarında bir anda sükse yapan grup, kısa sürede depressive suicidal black metalin (DSBM) demirbaşlarından olmaya aday tavrıyla pek çok kişiyi etkilemeyi başarmıştı. Albümde kaçınılmaz olarak BURZUM’dan beslenen anlayışlar da vardı KATATONIA’nın “Brave Murder Day”ine uzanan soğuk ızdırapların izleri de… FORGOTTEN TOMB “Songs to Leave”de epey cılız ve çiğ bir prodüksiyonuyla bizlere çok fazla derdi olduğunu, bunlarla baş etmektense küvete uzanıp ölmeyi tercih edeceğini söylüyordu.

Bundan sadece bir yıl sonrasında Herr Morbid ilk albümün eciş bücüş sound’undan memnun olmayarak olayı büyütmeye karar vermiş ve kendisini Abyss Studios’un, Tägtgren’lerden Tommy olanının güvenli kollarına bırakmıştı. İlk albümden sadece bir yıl sonra çıkan “Springtime Depression”, prodüksiyonundaki devasa iyileşme sayesinde bizi bir anda çok daha etkileyici bir FORGOTTEN TOMB’la karşı karşıya bırakmıştı. Siz ne düşünürsünüz bilmem, ama ben black metalin pek çok tarafında kabul edilebilir olan çiğ kaydın DSBM’de işlemediğini düşünüyorum. Elbet LIFELOVER gibi birtakım grupların daha perişan sound’ları da kendi adlarına iş görüyor, ancak misal bir SHINING’in hayvan gibi gitar ve davullarının, FORGOTTEN TOMB’un giderek güçlenen sound’unun DSBM özelinde çok daha etkileyici olduğunu düşünüyorum. Müzik daha sefil bir noktaya kayarken sound’un güçlenmesi bence iyi ve işe yarayan bir formül.

Albüme baktığımızda Herr Morbid’in ilk albümdeki “Brave Murder Day”, “Sounds of Decay” KATATONIA’sının formüllerinden ziyade daha karakteristik bir yöne doğru kaydığını görüyoruz. Şarkılar, misal bir SILENCER – “Death – Pierce Me” gibi öleyim de kurtulayım havasında değil ve bana kalırsa çileden ve azaptan ziyade içinden çıkılması çok güç, buhranlı bir hayata sıkışmış olmayı betimliyorlar. Herr Morbid’in, tıpkı Lana Del Rey’in “Summertime Sadness”ındaki kontrasta benzer şekilde depresyonu baharda yaşatması; kasveti ve yıkımı her şeyin canlandığı ve güzelleştiği bir dönemle ilişkilendirerek sunması, bu sıkışmışlığı daha bir vurguluyor diye düşünüyorum. Şarkıların genelinde black metalin soğukluğu; içinde acınası hisler, zavallılık vurgusu falan olmadan sunuluyor. Bu açıdan bakınca aslında albümün soğuk yapısının altında depresiflikten, intihara meyillilikten ziyade öfke ve her şeyden/herkesten nefret etme dürtüsü yatıyor. Clean gitarın kullanıldığı dramatik, bir nebze sulu göz anlar haricinde albümün müzikal tarafında hayvan gibi bir nefret ve tekinsizlik var. Sözleri okumasanız FORGOTTEN TOMB’un bir şeylere hükmettiğini, bir şeyleri yok etme gücüne sahip olduğunu düşünebilirsiniz. Lakin sözlere baktığımızda Herr Morbid’in bayağı yitik bir noktada olduğunu ve resmen yenilgiyi kabul ettiğini görüyoruz. Buz gibi, ezici bir rifin altında “artık dayanamıyorum”, “beni bu acıdan kurtarın” gibisinden şeyler söylüyor ve bu sayede albümün DSBM tarafı gün yüzüne çıkmış oluyor.

Black metalin kendisi zaten büyük oranda deneyimlenerek anlaşılacak, tarif edilerek bir noktaya kadar betimlenebilecek bir müzik. Olayın içine bir de depresif, intihara meyilli durumlar girdiğinde durum kul ile DSBM arasında kalıyor ve siz bu müziğin sunduğu acının ne kadarını almaya niyetliyseniz o kadarını alıyorsunuz. Eğer hayata karşı herhangi bir isyanınız, nefretiniz, olumsuz duruşunuz yoksa ve her güne gülümseyerek başlıyorsanız FORGOTTEN TOMB’u ve “Springtime Depression”ı gayet iyi bir metal albümü olarak değerlendirip keyfinize bakabilirsiniz. Lakin hayatla, insanlarla, başka birtakım şeylerde dertleriniz varsa, barışık olmadığınız şeyler boğazınızı sıkıyorsa o zaman FORGOTTEN TOMB ve “Springtime Depression” sizin için başka bir vazife görmeye de aday olabilir. Dediğim gibi, albüm bence dinleyip paramparça olunacak, perişan olunacak, yerlerde sürünecek türde bir ızdırap albümü değil, ama sözlerinde de müziğinde de hissedilen net bir negatiflik, hiçbir şeyden tat alamama veya en azından birilerinin çok sıkıntılı, rezalet bir hayat yaşamakta olduğunun bilinci olanca gerçekliğiyle mevcut.

İklimlerin şaştığı; sonbaharın yaz, kışın sonbahar olduğu bugünlerde teorik olarak bahara girmemize 2 hafta kala siz de bu albümü dinleyerek canınızı sıkabilir; onu da sikem şuna da sokam diye diye her şeye tepki göstererek rezalet şehrinizin boktan sokaklarında sinirli adımlarla yürüyebilirsiniz.