İnsan temelleri 1968’de atılan, 1976’da bugünkü adını alan ve aradan geçen 45 yılda 16 albüm çıkaran bir grupla karşı karşıya olduğunu düşününce yazıya nasıl başlaması gerektiği konusunda şöyle bir düşünüyor. 1996’daki vasat altı “Predator”ın ardından dağılan Alman metal makinesi, 2010’da dönüş yaptığı “Blood of the Nations”la gerçek bir tokatlamaya imza atmış ve “uzun zamandır yoktum biri demiş öldü, şimdi de yazsınlar kral geri döndü” ifadesinin tam karşılığını alnımızın çatına yapıştırmıştı.

2015’te davulcusunu ve gitaristlerinden birini yenileyen ACCEPT, 2017’deki “The Rise of Chaos”un ardından da basçısını ve diğer gitaristini de yenileyerek gençlik operasyonuna devam etmişti. “Blood of the Nations” ile dönemin en iyi geri dönüşlerinden birini gerçekleştiren ACCEPT, o albümde yeni nesil dinleyicileri de yakalamayı başarmış ve gerçekten çok eski bir grup olmasına rağmen geçerli olduğunu, hâlâ pek çok şey ifade ettiğini göstermişti.

Yeni albüm “Too Mean to Die”a baktığımızda ACCEPT’in zerre yavaşlama, durulma, sakinleşme emaresi göstermeden çatır çutur heavy metal yaptığını ve tıpkı seksenlerde olduğu gibi yine yaptığı şeyin hakkını verdiğini görüyoruz. Yetmişlerin sonunda kurulmuş başka gruplar, “babalar” diye bahsedilen başka oluşumlar da var. Ancak ACCEPT’in geçerliliğini sürdürme inadı ve tutkusunu gözümüze sokma noktasında bu grupların büyük kısmından çok önde olduğunu düşünüyorum. Konu heavy metal olunca, SAXON gitaristi Paul Quinn’in 69, JUDAS PRIEST gitaristi Glenn Tipton’ın 73 yaşında oluşu diğer her şeyi geçersiz kıldığından; 61 yaşındaki Wolf Hoffmann’ın gerçek bir heavy metal neferi olduğunu ve bu yaşında cayır cayır metal şarkıları yazdığını fazladan vurgulamaya gerek görmüyorum.

Albüme baktığımızda, tam da ACCEPT’ten bekleyeceğimiz türde bir çalışma görüyoruz. Marş gibi nakaratlar yazmaya özen gösteren ve gençlik aşısı sayesinde istediği varyasyon ve dinamizmi yakalayabilen ACCEPT, “Too Mean to Die”ı da çeşit çeşit heavy metal yapıtlarıyla donatmış. Bu noktada albümün enerjik, yüksek tempo şarkılarda bir miktar kendini ve son 10 yılı tekrar ettiğini ve daha ziyade epik, orta tempo şarkılarda ilginçlikler sunduğunu düşünüyorum.

“Blind Rage”in kapağındaki azgın boğanın ardından yeni albümü “Too Mean to Die”da da mekanik bir yılana yer veren ACCEPT, kendisini ifade eden her şeyi istisnasız şekilde albüme entegre etmeyi başarmış. Bunu yaparken ne denli heyecan verdiği konusunda, “Too Mean to Die”ın belli açılardan son dört albümdeki enerjinin biraz altında kaldığını düşünüyorum. ACCEPT’in standart çizgide ilerleyen ancak kendi geleneğinden gelen kaliteli heavy metali her anlamda albümde mevcut. Lakin “Blood of the Nations”dan bu yana çıkan albümleri dinlerken hissettiğim “bu adamlar heavy metal yapmak için doğmuş ve ölene kadar da bunu yapacaklar” hissi, “Too Mean to Die”da yerini daha az coşkulu, daha ağır başlı bir takdire bıraktı.

Yaştan bahsetmişken, 66 yaşındaki Mark Tornillo da kendine ve sesine çok iyi baktığını gösterircesine albümü alıp götüren, şaha kaldıran bir performans sergiliyor. Şarkıların kendini tekrara düşme emaresi gösterdiği anlarda parlayıp gürleyerek dinleyiciyi sarsması, adrenaline bulaması gayet güzel artılar. ACCEPT, yani Wolf Woffmann, Tornillo’nun gruba katılmasının 11. yılında dahi bunun ne kadar iyi bir tercih olduğunu gösteriyor ve scout ekibine methiyeler düzdürtüyor. Bunların ışığında; performans, beste kalitesi ve çeşitlilik açısından “Too Mean to Die”ın bir falsosu olduğunu, herhangi bir konuda kolaya kaçtığını düşünmüyorum. ACCEPT her türlü ACCEPT’tir, metal tarihine adını kazımış bir gruptur, Alman metalinin medarı iftiharıdır. Yine de genel atmosferden, albümün bütünün verdiği histen, tekrar tekrar dinledikten sonra damakta kalan tadından, “Too Mean to Die”ın çok iyi, ancak 2010’daki geri dönüşten itibaren çıkan albümlerden herhangi birinin önüne geçemeyecek düzeyde bir albüm olduğunu düşünüyorum. Bu durum ACCEPT’in artık bazı şeyleri tükettiği, misal bir GRAVE DIGGER gibi birbirine benzer albümler yapıp daha ziyade “babalar” kontenjanından takdir göreceği şeklinde mi okunmalı şu an için bilmiyorum.

Bir önceki albüm “The Rise of Chaos”a 7/10 vermiştim. Bence o albüm “Too Mean to Die”dan daha iyi bir albüm, lakin bu albüme de 6,5 vermeye elim varmıyor. O yüzden “Too Mean to Die”a da 7 vermeyi uygun görüyorum, ama “The Rise of Chaos”un bu albümden daha keyifli, daha lezzetli bir 7 olduğunu da eklemeden edemiyorum. Tabii bir taraftan bakınca bu notlar ACCEPT’e ne bir şey katar ne de ACCEPT’ten bir şey götürür. Onlar ilk albümlerini annemle babam evlendiğinde çıkarmışlar ve ben 40 yaşıma basmak üzereyken hâlâ taş gibi metal yapıyorlar. Bu yüzden de 7’ymiş 9’muş fazla takılmadan hâlâ hayatta olan en eski metal gruplarından birinin bugün bile bu kadar enerji dolu oluşunu kutlamak, bundan zevk almak gerek. PA açıldığından bu yana 5 albüm çıkardınız, umarım bundan sonra 5 tane daha çıkarırsınız da biz de “hâlâ şöyle iyiler, şöyle ateş gibiler” diye ballandıra ballandıra yazarız.