Erhan Yiğit

Her ne kadar thrash metal için çizgileri bellidir, çok zorlamaya gelmez, inceldiği yerden kopar desek de bazı uçuk girişimciler yerlerinde rahat durmamış ve bunu nereye kadar sündürebileceklerini merak ederek biz dinleyicilere kimi zaman zor kimi zaman ise dopdolu, tatlı anlar yaşatmıştır. İşte bunu deneyip de alnının akıyla bu işten sıyrılmış gruplardan birinin, Vexovoid’in ilk ve tek albümünün incelemesinden merhaba.

Geçen yıl Vektor dinlerken tesadüfen denk geldiğim ve sitede adının bir kere bile geçmemesine şaşırdığım bu grubu ilk dinleyişte duyduğum hazzı hala unutamıyorum. Çünkü bu denli küçük ve kendi çapında işler yapan grupların dinleyiciye böyle anlar yaşatması çok sık gerçekleşmiyor. Örneğin Sodom’un veya Overkill’in yeni albümlerini dinlerken ağzınızın suyunun akması gayet olasıdır; onların neler yapabilecekleri konusunda herkesin az çok fikri vardır ama bunun aynını neredeyse kimsesiz, sessiz sedasız gruplarda yaşamak insana daha büyük bir zevk yaşatıyor.

Vektor demişken kendilerinin bu türe katkılarının ne denli büyük olduğunu daha ilk albümlerinden itibaren birçok grubu ardılı haline getirmesinden çok net anlayabiliyoruz; Vexovoid ise özellikle Vektor’ün “Terminal Redux” albümüyle yarattığı kozmik patlamanın etkisiyle saçılan nadide yıldız parçalarından birisi.

Son 10 yılda gitgide türün popüler hali haline gelen ve manyak derecede yetenekli gitaristleri ve vokalistleri su yüzüne çıkaran bu Sci-fi/teknik thrash metal olayını şahsım adına çok sevdiğimi ve sonlanmamasını dilediğimi söylemek isterim. Güzel ama artık birbirinin kopyası haline gelmiş 2010 sonrası leş thrash metalin ve metalcore’un metali canlı tuttuğunu biliyorum fakat söz konusu thrash metal dahi olsa yavaştan, suyu çıkarılmadan yeni şeyler denenmesi gerektiğini savunuyorum zira bu tarzın çevreyi işgal eden ve müzikten çok öyle ya da böyle mainstream olmayı hedefleyen zibilyon tane fabrikasyon grubunun altında, ileriki yıllarda ”Fazla old school” veya ”ölü” olarak nitelendirilmesine şahit olmak istemiyorum.

İşte tam bu noktada devreye gelecek vadeden Voivod’umsu ve Vektor’ümsü gruplar giriyor. Şarkı sözlerinden, beste yapılarına kadar neredeyse artık her şeyi ile dinozor olmuş klasik Big Four denemelerinden farklı olduklarını kanıtlayan, eskiler kadar olmasa da biz de buradayız diye haykıran grupların varlığı ve sayılarının gitgide çoğalması azılı bir thrash metal sevdalısı olarak beni çok mutlu ediyor.

Peki Call of the Starforger bunun tam olarak neresinde duruyor? Prodüksiyon alanında gereğinden fazla temiz ve kusursuz olması türün doğasını bir miktar baltalasa da kompleks ve yaratıcı bir beste anlayışı ile özenle üretildiği ve üzerinde fazla zaman harcandığı belli oluyor. Misal Infinite Collector’un 1:42 dakikasında giren harikulade gitar rifleri gerçekten çok dikkat çekici. The Starforger’in girişinden 30 saniye sonra atağa geçen melodik yürüyüş çok eşsiz. Gitarların o ince ince ciyaklayan zehirli tonu çok karakteristik. Yanlış olmasın benzer bir ton kullanımı neredeyse olduğu gibi Vektor grubunda da mevcut fakat Vexovoid bunu daha temiz ve vurgulu icra etmeyi tercih etmiş ama ben kirli halini daha çok tercih ederim.

Sözünü ettiğimiz albüm, barındırdığı şarkıların isimlerinden tutun kapağına, riflerinden tutun davullarına kısaca her detayına kadar ince ince işlenmiş ve icra ettikleri müziğin bütün gereksinimlerini sonuna kadar karşılamış. Albümü şu an bilmem kaçıncı kez baştan sararken keşke ikinci bir albümleri olsaydı da daha neler yapabileceklerini, müziklerini ne kadar ileriye götürebileceklerini görebilseydim diye düşünmeden edemiyorum. Öte yandan gerçekten yüksek bir hayal gücü ve ileri seviyede enstrüman çalabilme becerisi isteyen bu tarz thrash metal eserlerinin de yakın gelecekte çoğalmasını temenni ediyorum.

Eğer bu sularda yüzmeyi seviyorsanız ve metal müziğin teknik yönüne düşkünseniz, bu albümü dinlemenizi kesinlikle tavsiye ediyorum. 9 şarkının neredeyse tamamı kütüphanenizde yer edecektir.