Oğuz Sel

Hepinizin tereddütsüz kabul edeceği bir gerçekle yazıya başlayayım:

Maxime Taccardi’yi durduramıyoruz.

Herif, her geçen yıl K.F.R diskografisine sıra dışı parçalar içeren yeni albümler eklemeye, birbirinden ilginç kliplerle zihinlerimizi bulandırmaya devam ediyor.

Öyle ki geçen ay, YouTube üzerinden yayımladığı kliplerinin birinde, üzerinde Arapça ifadeler bulunan bir kalkan, kılıç ve maskeyle türlü çeşitli aksiyonlara giren Taccardi, çok değil, 6 gün önce takipçilerinin beğenisine sunduğu klibinde, çeşitli haşerelerin bulunduğu bir odada, giydiği balerin tütüsü ile dans figürleri filan yapıyordu.

Aşırı derecede sığ bir adam olduğum için klipte anlatılmak isteneni ıskalamış olabilirim tabii.

Son albümü “Nihilist”le gerçek bir stüdyoda, aslında neler yapabileceğini gösteren, bu süreçte kadim dostu Déhà’dan yardım alan Maxime, yeni yıla “Shayṭān 2.0” ile ultra satanik bir giriş yaptı.

Arapçaya hiç olmadığı kadar takan ve gerek kliplerinde gerekse şarkıların içerisinde Arapça ifadelere, besmeleye ve tahmin ettiğim kadarıyla Kur’an’dan çeşitli ayetlere yer veren sanatçı, anlaşılması güç liriklerle donattığı albümünü, itinayla çözülmesi gereken bir bulmaca gibi kucağımıza bırakıp kaçıyor.

Bize de sabırlı ve sakin şekilde bu bulmacayı çözmek kalıyor.

2020 çıkışlı albümünde black metal kimliğini biraz daha ön plana çıkaran Maxime, “Shayṭān 2.0”ın küçük bir kısmı müstesna, bütününde atmosfere/ambiyansa dayıyor sırtını. 1980’li yılların gerilim/korku filmlerinden fırlayıp çıkan synth tonları, siren efektleri ve hırıltılı mı hırıltılı, balgamlı mı balgamlı vokaller, bu atmosferin inşa edilebilmesinde kullanılan birer kanlı tuğla olup çıkıyor.

Daha “metal” olan parçalarda ise Déhà devreye girip davullarıyla destek veriyor Maxime’e. Fakat ne var ki mesaja boğulan, geri planında yine ambiyans unsurları bulunan parçaların nota fakiri oluşu, artık kanıksanan bir tekdüzelik ihtiva etmesi, K.F.R’nin kendini, kendi sınırları içerisinde mahkûm ettiğini de gösteriyor bence.

Evet, prodüksiyon manasında gelişim katedilmesi takdirle karşılanacak bir durum lakin müziğin, içeriğinin cilalanmasına karşın yavanlığını inatla koruması da oluşumun, ele almaya çalıştığım beşinci, kendi diskografisinin onuncu albümünde sırıtmıyor değil.

Oluşumun diğer birçok albümü için de söyleyebileceğim gibi görsel unsurlarla desteklenmediği takdirde oturup uzun uzadıya dinlenebilecek bir eser olarak maalesef göremediğim “Shayṭān 2.0” K.F.R’nin zihinsel sıkışmışlığını su yüzüne çıkaran, “meraklısına” sınıfında değerlendirebileceğimiz bir iş.