Oğuzcan Dilek (Alondate)

Genelde hikâyenin hep şu kısmını duyarız: “Ben haksızlığa uğradım! Falanca yüzünden hakkım yendi! Hepsi sizin yüzünüzden!” Bir de bu bahaneleri bırakıp, hatalarını fark eden, bu hatalarından ders çıkaran fakat içi pişmanlıklarla dolu biri vardır. Artık olgunlaşmıştır. Bir daha eski hatalarını tekrarlamayacaktır, bundan emindir. Son bir şans daha ister. Geçmişe dönebilirse tüm hatalarını tamir edeceğine yemin edebilir. Fakat iş işten geçmiştir. Artık bir stadyum dolusu insanla beraber olsa dahi yapayalnızdır. Farkındadır artık geçmişe dönme çabalarının tamamen bir hayal olduğunu.

Hayatın tek maçlı eleme sistemine benzediğini artık çok iyi biliyor. Fırsat eline geçtiği vakit değerlendiremezse bir daha aynı fırsatın eline geçmeyeceğini, hayatın adil olmadığını çok iyi biliyor. Yine de içindeki sonsuz pişmanlık, bir şeylerin hakkını verememişlik hissi onu yiyip bitiriyor. Mahvediyor. Yaşıyor, mutluymuş taklidi yapıyor. Gülücükler saçıyor sağa sola. Elinden gelenin en iyisini yapıyor. Çok çabalıyor. Fakat her akşam o soğuk, yalnız eve girdiğinde tüm gerçekler üzerine bir kâbus gibi çöküyor. Düşünmeye fırsatı olmamalı. Yalnız kalmamalı. Aksi takdirde alkol ve sigaranın sahte dostluklarıyla hafızasını silmeye çalışacaktır yine. Her gece olduğu gibi…

2011 yılında trajik bir trafik kazası sonucu hakkın rahmetine kavuşan David Gold, bizlere son bir veda öpücüğü olarak bıraktı bu albümü. Kariyerine black metal ile başlayan fakat daha sonra iyice depresif bir hal alıp, içerisine gothic/doom/rock gibi türleri de alan ve evrimini yıllar içerisinde sürdüren bir grup oldu Woods of Ypres. Öldükten hemen önce yazdığı bu albüm vefatından sonra yayınlanınca resmen “Küllerimden öpebilirsiniz beni”, dedi David Gold. 2002 yılından o vakte kadar gerçekten kendisinin de takdire şayan bir gelişimi var diyebilirim. Yaptığı müzik her daim belirli bir standartın üstünde olsa bile Serdar Ortaç misali sözler yazmaktan sonunda bu albümde vazgeçebildi. Artık sağlam bir beste-söz kalitesi uyumu söz konusu.

Yazının etli kısmına geçecek olursak albümün intihar eşiğinde gezen birine benzediğini söyleyebilirim. Şarkıların her biri inanılmaz derecede depresif. Dinlerken her türden negatif düşünceye kapılabilirsiniz. Çok tehlikeli, ölürsünüz! Klasik black metal mantığından zaten uzaklaşan bu müziğe bolca burnu tıkalı orta yaşlı adam vokali, beyne matkapla kazınacak nakaratlar, arabesk melodiler ve Ümit Besen’in piyanosu eklenince kâğıt üzerinde basit ama notalara dökülünce aşırı derecede tekrar dinlenme oranı yüksek bir albüm çıkmış ortaya. Albümün bir başka enteresan noktası ise müzikal anlamda bu kadar depresif bir hava verirken şarkı sözlerinin birçoğunda “Kardeşim bakın bu hayata bir kez geldik. Bu bedene sahip çıkın! Hayatınızın kıymetini bilin!” diyerek kamu spotu geçmeyi de ihmal etmiyor Woods 5. Özellikle “Silver” şarkısının sözleri baştan sona okunmaya değer. Kendinizden bir şeyler bulma ihtimaliniz bir hayli yüksek.
Enstrüman işçiliği genel olarak tüm albüm içerisinde bir saniye bile sırıtmıyor. Her çalgı inci gibi parlıyor. Fakat özellikle parantez açmak istediğim bir durum varsa o da Joel Violette ve diğer konuk sanatçıların piyano, çello ve oboe gibi “yan” enstrüman diye nitelendireceğimiz türden çalgıları bir gitar kadar etkili kullanmaları. Albümü dinlerken pek farkına varmıyorsunuz ama dikkat ettiğiniz takdirde gerçekten iyi iş çıkarıldığını fark ediyorsunuz.

Son olarak David Gold’un vokallerinin ve bestelerinin ne kadar derinden sarsıcı ve doğal olduğundan bahsetmek istiyorum. Kendisinin üzücü şarkı yazma konusunda master yaptığını söylemezsem mezarında ters döner. Sadece bu albüm özelinde değil, daha önce ne yazmışsa muhakkak sizi markete gidip jilet aldırmaya yöneltecek bir şeyler oluyor içerisinde. Yaptığı vokallerin içten, hissedilerek, tamamen gerçek olduğu çok belli. Bu işi para için yapan insanlar ile yapmayanların ayrımını yapmanın pek zor olmadığı bir dünyada bunu hissetmek güzel.

“Woods 5: Grey Skies & Electric Light”, David Gold’un tüm müzisyenlik kariyeri boyunca ortaya çıkardığı en iyi ve son şey. Çok üzücü bir durum gerçekten. Hayatta olsaydı kim bilir daha ne gibi eserler ortaya koyacaktı. Ölmeden önce ironik bir şekilde bizlere şu satırları bırakmış,

Life… life… so life is precious, after all
Respect the body, for it is all you really are
Life… life… so life is precious, after all
Protect the body, for it is all that keeps you on