Arka odadaki dolabın üstünde duran zaman makinesini mukavva kutusundan çıkarma zamanı geldi çattı. Bugün konuk ettiğimiz STALLION, ruhunu seksenlerin heavy metaline satmış bir heavy/speed metal grubu. Bizleri Almanya’dan selamlayan STALLION, ta şubat ayında çıkan bu üçüncü albümü “Slaves of Time”da çok net, katıksız, süzgeçten geçirilmiş bir seksenler JUDAS PRIEST, W.A.S.P., ACCEPT müziği ve buna eklemlenen birtakım speed metal paçozlukları yapıyor.

Bu sene bu sayfalarda konuk ettiğimiz ve yılın önemli işleri arasında olduğunu düşündüğüm BÜTCHER’in eskinin kimliğiyle kendi müziğini yapma anlayışına kıyasla, STALLION daha bir geçmişin müziğini geçmiştekiler gibi yapma yoluna gidiyor. Sanki JUDAS PRIEST bu albümü 1985’te kaydetmiş, kayıtları kaybetmiş ve bu sene başında da bulup gün yüzüne çıkarmış gibi. Dolayısıyla eskiyi iyi özümsemenin falan ötesine geçen, gerçekten de zaman makinesiyle getirtilmiş gibi duran bir işten söz ediyoruz.

İmajından logosuna kadar her şeyiyle seksenler olan lakin bunu bir karikatür düzeyinde değil, sadece retro kontenjanından yapan STALLION’da, vokalist Pauly’nin Tim “Ripper” Owens’ı akıllara getiren bir ses rengi var ve bu sayede şarkılar ister istemez JUDAS PRIEST’in Ripper’lı dönemindeki canlı performanslara doğru kayma eğilimi gösteriyor. Müziğe hiçbir şekilde kendinden bir şey katma çabası gütmeyen STALLION, neyse ki seksenlerdeki kült bir filmin aşırı yapay ve dandik 2020 uyarlaması olmak gibi bir garabete dönüşmüyor. Adamlar harbiden de özbeöz, has heavy/speed metal yapıyorlar ve bunu da santim santim seksenler anlayışıyla sunuyorlar.

Sololarda Alex Skolnick’in ilk birkaç TESTAMENT albümünde kullandığı sıcak tonu tercih eden grup, solo arkası riflerin karakteri gereği yer yer IRON MAIDEN’ı anımsatan dört nala olaylardan da uzak kalmıyor. Dahası, “Brain Dead”in ikinci yarısında karşımıza çıkan kimi fikirlerden yer yer ilk iki ANNIHILATOR albümü anımsatan fikirlere dahi rastlıyoruz. Bu açıdan bakıldığında grup olayın speed metal tarafına yüklendiğinde JUDAS PRIEST’i aşan bir sertliğe de bürünebiliyor.

“Slaves of Time”ı “JUDAS PRIEST sevenler baksın”dan daha fazlası hâline getiren şey de bu çok yönlü retro anlayış. Grup “Brain Dead”de gayet çatır çatır riflerle metal ateşini yakarken, “Die with Me”de ise adeta “Return to Serenity”vari bir balad sunarak baladsız seksenler mi olur düşüncesini ortaya koyuyor. Retro düzlemde sunulan yapay, sası bir balad cidden sinir bozucu olabilirdi, ama STALLION gerçekten iyi kotarıyor ve Axl Rose’vari kirli vokallerle şarkıyı albümün parlak anlarından birine dönüştürüyor.

Olduğundan daha büyük görünmeye çalışmadığı için STALLION’ın “Slaves of Time”da yaptığı şeyde eksi gördüğüm, eleştiri noktası olarak niteleyebileceğim çok da bir şey yok aslında. Adamlar bundan 35 yıl önce yapılan şeyleri, 35 yıl önce yapıldığı şekliyle sunuyorlar ve albüm boyunca odak noktalarını kaybetmeden gayet güzel çalıyorlar. Bu şarkılardan bazıları seksenlerde yayınlanmış olsaydı, hatta “Slaves of Time” 1986’da çıkmış olsaydı şu anda net şekilde net şekilde kült kabul ediliyordu. Böyle de zamanın ruhuna sadık bir iş yapıyor, 30 ila 40 yıl arasını bir zaman kapsülüne koyup kucağımıza bırakıyor STALLION.

Eğer JUDAS PRIEST tarzı alev alev heavy metal ve buna eklemlenen daha hoyrat, atarlı bir metal bileşimi fikri size çekici geliyorsa saniye kaybetmeden STALLION’la tanışın. Albüm şubatta çıkmış, biz epey bir saniye kaybetmişiz ama siz aynı hataya düşmeyin; “Brain Dead”le kudurun, “Die With Me” ile seksenler ruhunu olabilecek en iyi şekilde yakalayan bir yarı baladın enfes tadına varın.