Müzik dünyasının “deneysel” sıfatını en çok hak eden oluşumlarından biri olan LITURGY’nin 2005’te başlayan ve black metalden post-metale, avangart rock’a, elektronik ve opera karakterlerine uzanan bipolar ve şizofren müziğinin ulaştığı en son nokta olan “Origin of the Alimonies”i ele alacağız bugün. Yılın son günlerine yetiştirmiş olmaktan dolayı, açıkçası ne düşünmem gerektiğini bilemiyorum.

Zira ortada son derece provokatif, son derece kalıp dışı bir şey var. Bu albüm birileri tarafından başyapıt olarak da görülebilir, başkalarınca saçmalık olarak da değerlendirilebilir. Bu düzlemde kesin olan bir şey varsa o da LITURGY’nin tahrik etmeyi, provoke etmeyi çok iyi biliyor oluşu.

Kurucusu vokalist/gitarist Hunter Hunt-Hendrix’in geçtiğimiz mayıs ayında kadın olduğunu açıklamasıyla gündeme gelen LITURGY, geçtiğimiz kasım ayında çıkardığı “Origin of the Alimonies” ile adeta bu olayın, bu olayın arka planının ve bu olayın akabindeki hislerin müzikal bir sunumunu yapıyor. Doğaçlama gibi gelen kısımlar ve tamamen kakofoniden ibaret bölümlerin cömertçe yer aldığı albümde, sanki Hendrix’in bu dönüm noktasından önce içinde yaşadıklarının ve açıklaması sonrasında gelen özgürleşmenin bir tezahürünü görüyoruz.

Örneklerini 60 yıl önce gördüğümüz big band, avangart caz olaylarının üstüne black metal shriek’leri atan; akıllara gelebilecek örneğin bir KRALLICE‘yi aşan ve JUTE GYTE‘in tahammül sınırlarını zorlayan noise kimliğini sinematografik bir görkemle yoğurarak sonu gelmez bir karambol yaratan LITURGY, bu içine girmesi esasında en rahat albümünde dinleyiciyi gelgitlerle dolu bir yolculuğa çıkarıyor, onu adeta sınıyor.

Kapağında, Hunter Hunt-Hendrix’in kadınlığını kutlarcasına çıplak şekilde yer aldığı “Origin of the Alimonies”de, LITURGY’yi en kırılgan hâliyle de en azgın hâliyle de görüyoruz. Usul usul giren bir trompet, saksafon veya arpın akabinde bir anda yedi telli bir gitar ve kontrbasla yaratılan kipkirli ses duvarlarıyla karşılaşabiliyoruz. Grup yeri geliyor statik bir piyano partisinin üstüne eklemlediği monoton gitarlarla beklenti yaratıyor, yer yer son dönemde IMPERIAL TRIUMPHANT’tan gördüğümüz türde ihtişamlı ve retro bir kaosa boğuyor.

37 dakikalık süresiyle LITURGY’nin en kısa albümü olan “Origin of the Alimonies”in %20’ye yakını tamamen kaos, hatta yer yer noise’dan oluşuyor. Belirli açılardan akla SWANS’ı getiren kimi fikirlerin çok daha adrenalinli, testosteronlu şekilde sunulduğu albümde; minimalist anlayışın önemli isimlerinden La Monte Young, Rhys Chatham gibi müzisyenlerin de etkilerini görebiliyoruz. Grup özellikle narin ve kırılgan kısımlar ile blast beat’e doyuran yıkım gibi bölümler arasındaki bipolar geçişleri çok iyi kullanıyor. Dışarıdan bakıldığında enstrümanına abanan birtakım adamlar ve bir kadın gibi görünse de -ki gerçekten böyle- LITURGY bu fikri albümdeki silahlardan birine dönüştürmeyi başarmış. Bu bölümlerin uzatılması, tekrarlanması ve kasıtlı olarak sündürülmesi, LITURGY’nin “Origin of the Alimonies” özelinde yapmak istediği provokasyonu da net şekilde özetliyor.

“Apparition of the Eternal Church”ün dakikalar süren yıkım perdesinin ardından yaylılarla oluşturduğu ve ardından gerçek anlamda bir orkestra müziğine dönüşen yapısı, LITURGY’nin bu kaosun hakimiyetini elinde tuttuğunu gösteren işaretlerden. Adamlar ”stüdyoya girelim ve deli deli çalalım düşüncesini” bir şekilde kendi içinde bir düzeni olan, nihayetinde kendi kimliğini oluşturan bir yapıya dönüştürmüşle. Böylece “Origin of the Alimonies” gerçek bir saçmalık olabilecek ve hiperaktif bir fikirler çorbasına dönüşebilecekken, masaya bir şey koyan; kendini ifade edebilen bir şeye dönüşmüş.

Tüm bunlara rağmen bu dediklerimin tamamıyla kişisel görüşler olduğunu da kabul ediyorum. “Origin of the Alimonies”i dinleyip albüme 0 verecek, hatta albümü dinlemeyi tamamlayamayacak dinleyiciler muhakkak olacaktır. Hepsini geçtim, belki hazır olmadığım bir anda dinlesem ben de albüme farklı bir gözle bakabilir ve daha farklı şeyler yazabilirdim. Ancak görünüşe göre burada sunulan bu deli saçması ile dahilik arasında dengede durmaya çalışan şeyi alabilecek, tahammül edebilecek, takdir edebilecek bir noktadayım. Konunun sizin tarafınızda nasıl vuku bulacağı tamamen size ve sizin albümü dinlediğiniz sıradaki ruhsal durumunuza bağlı. Albümü açıp daha ilk şarkıdan bu nebçim şey diye düşünüp kapat tuşuna yönelirseniz, belki de “Origin of the Alimonies”i deneysel, avangart bir film olarak düşünebilir ve kafanızda belirecek çeşitli imgelere fon müziği olarak değerlendirebilirsiniz. Belki o zaman bu özgürleşme manifestosu daha net bir yerde konumlanabilir.