Oğuz Sel

Bazen yoğunluktan bazense ülke ve dünya gündemi nedeniyle üzerime bir ölü toprağı serpilmiş gibi oluyorum. Kımıldayasım gelmiyor, bir şeyler yazmak da söylemek de istemiyorum. Hatta en sevdiğim albümlere bile cılız birer mırıltıyla eşlik ediyorum. İşte böylesi günlerden birinde, yeni albümünü temmuz ayında çıkardığını unuttuğum Havukruunu aklıma düştü. “Ulan!” dedim, “Bunca hengâmenin arasında son albümü dinlemeyi harbiden unuttum, bu sakat durumu sonlandırmalıyım!” diye devam ederek albümü açtım. Aslına bakarsanız, biraz ruh hâlimden biraz da çok heyecanla giriştiğim birtakım albümlerin bana tat vermemesinden ötürü yeni yapıma o kadar da güvenmiyordum.

Az önce bahsettiğim ölü toprağı, albüme adını veren parçanın, Viking metalin kadim gruplarına selam duruş tadındaki koral başlangıcıyla yerinden oynamadı ve albüme duyduğum güvensizlik biraz daha pekişti. “Herhâlde ağır aksak giden başka bir şeyler deneyecekler bu defa,” diye söylendim içimden. Bu söylenme hâli, 57 saniye boyunca devam etti.

Sonra ne mi oldu?

“Kelle Surut Soi” albümüyle 3,5 sene evvel PA sayfalarında kendisine yer verdiğimiz Havukruunu’nun bu albümünden sonra siteye 283 kritik daha yazmışım. Tahmin edeceğiniz üzere bu albümlerin kahir ekseriyeti black metal ve bunun gibi birtakım acayip türlerdeki yapımlar. Fakat ne var ki hani, sevdiceğinize gönlünüzü kaptırdıktan sonra ondan güzelini/yakışıklısını gözünüz görmez, görse de umursamaz bir tavır takınırsınız ya Havukruunu’nun da bana yaşattığı bir bakıma buydu. Onların yaptığı albümün üstüne nicesini dinledim ve yazdım, yazmadığım bir o kadarını da dinledim ama önceki kritikte de anlattığım gibi ağzımdan tükürükler saçarak eşlik etmeye çalıştığım bir albüm çıktı mı, inanın pek anımsamıyorum, muhtemelen yoktur da. Ne yapıyorlar, neyi nasıl yapıyorlar da benim içime işleyen eserlere hayat veriyorlar, bilmiyorum, biraz da işin büyüsü bozulmasın diye araştırmıyorum.

Kendilerini her albümlerinde aşan bir grubun “Kelle Surut Soi” albümünün üstüne neler koyabileceğini de büyük ihtimalle bu nedenle kestiremedim. Yazının başında albüme karşı takındığım negatif tavrın sorumlusu da bu kestirememe hâliydi sanırım. Grupların öyle ya da böyle tatsız sürprizlerle çıkagelmelerine alıştığım için Havukruunu’dan da bunu beklemiştim. Tabii yanıldığımı anlamam uzun sürmedi. İlk parçanın 57. saniyesinin ortalarında “Uinuos syömein sota” kulağımın orta yerine şamarı patlattı.

Havukruunu’nun şimdiye kadarki en başarılı albümü olarak değerlendirdiğim “Uinuos syömein sota” grubun yeni kadrosunun, yeni anlayışının ve sound’unun bir sonucu. Oluşumun en eski üyesi olan Stefan, 2016 yılında kadroya katılan ve o dönemki takma adı Noitavalo, yeni takma adıysa Kostajainen olan müzisyenle “Kelle Surut Soi” albümüne hayat vermiş, Olli Sinisalo adlı arkadaş, koro vokalleriyle yapıma katkıda bulunmuştu. Artık Olli kişisi grubun baslarından, ekibe yeni katılan Henkka kişisi de Stefan’la birlikte gitarlardan sorumlu. Sözün özü, Havukruunu, tarihindeki en kalabalık anları yaşıyor ve bu durum, yaratılan müziğe doğrudan yansıyor. Benim kıllandığım o 57 saniyelik kısım da bir bakıma grubun gövde gösterisiydi aslında.

Bestecilik konusunda her zaman iyi olan grup bu defa daha iyi. Metal dünyasındaki albümleri, dinlemekle dinlememek arasında kaldığınız ve fırsat bulduğunuz her an açıp dinlemeye çalıştığınız albümler olarak iki kategoriye ayırırsak, “Uinuos syömein sota” ikinci kategoriye kafadan giriyor. Bu, yalnızca üstü kapalı övgülerime mazhar olan aşırı gaz ilk şarkıdan kaynaklı değil tabii; yapım size toptan bir deneyim sunuyor. Bir şarkıyı dinlerken öbür şarkının, bu şarkıdan sonra geleceğini bilip heyecan duyuyorsunuz, hatta ondan sonra diğer şarkının geleceğini bildiğiniz için bu heyecanınız daha da artıyor. Hatta bazen dayanamayıp albümdeki iki sonraki şarkıya geçip sonra yapıma kaldığı yerden devam da edebilirsiniz benim gibi. Albümdeki şarkıları aynı anda dinleyip hepsini anbean kavrayabilmeyi ve onlara eşlik edebilmeyi çok isterdim. Hani derler ya hiçbirini ayıramam hepsi çocuklarım gibi diye. İşte bu 8 parçayı da -bazılarına biraz daha fazla kıyak geçebileceğimi belirtmekle birlikte- ayıramıyorum. Sözlerim abartı gelmiş olabilir, pek tabii, albümün bana hissettirdikleri de size aynını yaşatmayabilir ama şundan emin olabilirsiniz, albümden en az 5 şarkıya kesinlikle hasta olacaksınız. Eh, 8 şarkılık bir albümden 5’ine hasta olacağınızı iddia ediyorsam, bu hakikaten dinlemeye değer bir albümdür. En azından birisi bana böyle bir şey dese “Hadi ya, o zaman dönüp bir bakayım,” derdim.

Grubun kalabalıklığından, şarkıların ne denli iyi olduğundan söz ettim ama sound’dan bahis açmadım. Önceki albümle kıyasladığımda daha rahat takip edilebilir bir hava yarattıklarını söyleyebilirim. Bas tonlarının azaltılması, davulun öne çıkarılması ve enstrümanların, vokalle daha homojen mix’lenmesi, yapımdaki melodilerin, riflerin ve bazı detay noktaların kulaklardan kaçmasını engellemiş. Önceki albümün de bu albümün de mix’ini Stefan yaptı; herifin mix tarafında da kendini geliştirmiş olması harika. Dinleyicinin neyi daha iyi duymasını istediği çok belli. Öne çıkardığı, geri plana attığı unsurlar bunun göstergesi.

Çıkışının üstünden maalesef 5 ay geçtikten sonra ele alabildiğim “Uinuos syömein sota” 2020 listelerinizi değiştirebilecek kalibrede bir albüm. Eğer benim gibi bu zamana kadar bu albümü unutarak ya da farklı nedenlerle pas geçtiyseniz, samimi söylüyorum çok şey kaybettiniz. Gelin bu yanlıştan dönün ve tezelden “Uinuos syömein sota”yı daha fazla zaman geçirmeden dinleyin.