Oğuz Sel

İki yıl evvel hakkında bir şeyler anlattığım Aorlhac albümü “L’esprit des Vents” içerisinde adını geçirdiğim Darkenhöld, son albümünü geçen ay çıkararak 2020’yi sonlandırmamıza kısa bir süre kala bizleri sevindirdi. Ben de albüm, bunca yoğunluk içerisinde arada kaynamasın diyerek kolları sıvadım.

2008 yılında kurulan Darkenhöld, black metalin melodik cephesinde yer alan, ilk iki albümüyle olmasa da beni üçüncü albümü “Castellum” ile mest eden bir oluşum. Grubu, benzeri türde müzik üreten ekiplerden ayıran, ikinci dalga black metal/Viking black metal gruplarından çeşitli izler taşıması ve bunu bilhassa klavye ses tonları ve melodileriyle öne çıkarması. Örneğin aynı albümü dinlerken kimi şarkıda Dimmu Borgir tadı almanız, Thyrfing tınıları yakalamanız, “Aaa burası ne kadar da Falkenbach olmuş!” demeniz gayet mümkün. Darkenhöld, görece yeni bir grup olmasına karşın ömrünü resim yapmaya adamış bir ressamın fırçasını boya paletindeki renklerle ustalıkla buluşturup aklındakileri tuvale dökmesine benzer bir iş yapıyor her defasında. Ortaya çıkan resim/albüm her defasında süper mi oluyor, kişiden kişiye değişir elbet fakat ben bu heriflerin, klavyeyi bol bol kullandıkları işlerine gerçekten bayılıyorum ve tam da bu nedenle “Castellum”u mutlak suretle deneyimlemenizi öneriyorum.

İlgi çekici kapağıyla ve popüler black metal albüm paylaşım platformlarında prömiyer şeklinde çıkan parçalarıyla radarıma takılan “Arcanes & sortilèges” grubun, yaratıcılığını yitirmediğini, bununla birlikte daha güvenli alanda kalarak yeni parçalarını inşa ettiğini gösterdiği bir albüm. “Oriflamme”ın, bu tür işlerle haşır neşir olan dinleyiciler için çok da spesifik bulmayacakları bir ana melodiye sahip olması, belki de bu güvenli alanda kalmanın neticelerinden biridir. Neyse ki şarkının ve albümün geneli, bu “tanıdıklık”ı uzun uzadıya sürdürmüyor. Orta Çağ black metaliyle ilgilenen diğer Fransız gruplar gibi şaşırtıcılık dozu yüksek melodilere/riflere oynamak yerine şarkıların aralarına serpiştirilen kısa işitsel unsurlarla dinleyicisini tavlayan Darkenhöld mesela “L’ost de la forteresse” parçasının 1.39’unda başlayan klavye kısmıyla bizleri doğrudan “For All Tid” albümüne ışınlıyor, o da yetmezmiş gibi 2.15’de giren kötücül timpanilerle Abigor’un 90’lardaki atmosferine sevk ediyor. Grubun hemen her şarkıda yer verdiği böyle ufak ama ilgi çekici çok fazla nokta var ve tüm bu durumlar birleşince, her bir şarkıyı can kulağıyla dinleyip “Acaba karşıma şimdi ne çıkacak?” duygusunu yaşamanız mümkün.

Geneli bol adrenalinli ve yüksek tempolu şarkılardan oluşan “Arcanes & sortilèges” grubun kendi kendisinden ilham aldığı -tabii buna kendini tekrar etme de diyebilirsiniz- müzikal ögeleri de ihtiva eden bir eser. Misal adını iki kez andığım “Castellum” albümündeki “Le castellas du moine brigand” parçasıyla bu albümdeki “Incantations” parçalarının açılışlarını/genel seyirlerini kıyaslayabilirsiniz. Açıkçası bundan rahatsızlık duyduğumu söyleyemem.

Güçlü bir sound ile hazırlanan ve enstrüman kullanımıyla hayli beğendiğim albümde, öyle anlar bulunuyor ki “Malmsteen sen misin?” diyecek oluyorum yer yer. “Bestiaire fantastique” 5.32’sindeki solonun girişi mesela, bana mı öyle geldi bilmiyorum ama biraz fazla “Far Beyond The Sun”ın 47. saniyesine benziyor. Kısacası, albümdeki besteler kadar enstrümantasyon ve prodüksiyona da emek verildiği her hâlinden belli.

Orta çağ temalı black metal albümlerine meraklıysanız ve Fransa’dan çıkan gruplara özellikle ilgi duyuyorsanız, “Arcanes & sortilèges” sizi memnun edecektir. Grubun şimdiye kadar yayımladığı en iyi yapım değil belki ama barındırdığı şarkılarla sizde, albümü birkaç defa dinleme isteği yaratacak bir eser kesinlikle.