ismail vilehand

2020 cidden tüm insanlık tarihi açısından unutulmaz bir yıl oldu. Pek de inanmadığım bir senaryo olan, yarasa çorbası içme mevzusu sonucu çıkan bir virüs bizi hem maddi hem de manevi anlamda mahvetti. Özellikle bana verdiği ekonomik zarar o kadar büyük ki; tüm birikimlerim eridi, devlete ve bankalara olan borcumu kapatmam muhtemelen uzun yıllar boyunca imkânsız olacak. Çok zor günler beni bekliyor.

Hayatımın sonuna kadar hayal ettiğim yurtdışı seyahatlerinin hiçbirini gerçekleştiremeyeceğim, yeni bir telefon veya yeni bir oyun konsolu almak için aylarca aç kalacağım, giydiğim ayakkabı artık Adidas yerine “sabibA” olacak ki aynadan bakınca Adidas diye gözüksün. Neyse ki illegal işleri az çok biliyorum, sakata gelmediğim sürece çorbamı kaynatmaya çalışacağım. Bu da işe yaramazsa; birinden mezun olduğum, ikisini yarım bıraktığım toplamda üç üniversite okumuş bir adam olarak sokaklarda gezen işsiz bir suçlu olacağım. Benim durumumdaki insanları yüzbinlerle çarpın ve gelecek ne derece karanlık çok daha iyi anlayın.

Sırf bu yılı an ve an yaşayan bizler için değil; olur da ne olduğu belirsiz aşılardan sonra dalgayı kaldırıp üreyebilecek derman bulursak; çocuklarımıza, torunlarımıza hala bu saçma ve sikko maskeyi neden taktıklarını ve tüm bunların nasıl başladığını anlatabiliriz. Bunları anlatmamız lazım ki, onlar aynı tufaya düşmesinler. Koyun gibi her söylenene inanmasınlar. Kendi konforlarını bozmamak için sessiz kalmasınlar. Keyiflerini bozmamak sessiz kalacakları her saniye onlara yıllar boyu çekecekleri zulüm olarak geri dönecek maalesef. Bu her zaman böyle oldu ve böyle devam ediyor.

2021 ile alakalı tek temennim ise bu söylediklerim ile alakalı yanılmak. Umarım dibine kadar yanılırım ve şu işten komple kurtuluruz da bu söylediklerim yüzünden ismail vilehand o tarihte neyin kafasını yaşamış da, abartmış. Bakın aşıyı olduk; dükkânlar açıldı, festivaller ve konserler başladı, spor müsabakalarında tribünler doldu taştı, dünya artık çiçek gibi. diyenler beni bugün söylediklerim yüzünden linç ederler. Gerçekten çok istiyorum bunu. O günler geldiğinde lütfen karamsarlığım yüzünden acımayın bana, gözümün yaşına bakmayın. Yeter ki normale dönelim de, köpekbalıkları gibi parçalayın beni.

Az önce normale dönmeye olan hasretimizden bahsederken bazı old school ve badass adamlar; hiçbir olumsuzluğu kafaya takılmadan, am ve göt avcılığına çıkıyorlar. Bu muhterem şahıslardan birincisi şüphesiz ki Tom Angelripper . Adam kafayı sıyırıp, 2020 çıkışlı Sodom albümü “Genesis XIX” ile yardı geçti, kanırta kanırta ortadan ikiye böldü bizi. Keza Napalm Death gibi babalardan bahsetmek dahi istemiyorum ama biz dünya çiçek gibi zannederken ve mutlu mesut yaşarken bile onlar hep ne derece bir bok çukurunda olduğumuzu haykırmak için 40 sene çalıştılar. Biz şu an Virüs çıktı, perişan olduk. diye ağlarken ve zor durumda kalınca bazı gerçekleri gördüğümüzde bile konuşmaya çekinirken onlar insanlığın ne derece kokuşmuş olduğunu yıllar önce haykırdı. Peki, biz dinledik mi? Hayır. O zaman başımıza gelen her şey bize müstahak mı? Evet.

Badass’lik konusunda kara kuşak sahibi olan ve en kralını cebinden çıkaracak old school death metal efsanesi Dave Ingram keza Benediction a geri dönerek am ve göt avcılığına çıkıyor; turnayı klitorisinden, leyleği bızırından vuruyor. İngiliz death metalinin en muazzam gruplarının başında gelen Benediction kendisinin dönüşü ile birlikte uzun yıllardır olmadığı kadar güçlü ve göt ısırıcı olarak yeniden sahalara geri döndü. Az sonra ayrıntıların bahsedeceğim Scriptures ise kesinlikle yılın en iyi death metal albümlerinden biri.

Grubu bilmeyenlere biraz ön bilgi vermem gerekirse; ilk şunu söyleyeyim, Benediction çok köklü ve saygıdeğer bir death metal grubu. Napalm Death in efsane vokali ve azılı Aston Villa FC holiganı Barney Greenway grubun ilk albümü olan Subconscious Terror da vokal yapmıştı. Daha sonra grindcore türünü icat eden ve günümüzde hala türün en önemli grubu olan Napalm Death e geçerek komple hayatımızı kaydırdı. Keza Anaal Nathrakh ın kel ve gözlüklü memur kılıklı vokalisti Dave Hunt 1998-2019 yılları arasında, 21 sene boyunca grubun aktif vokalisti oldu ve “Organised Chaos” ile “Killing Music” albümlerinde hiç de yabana atılmayacak çok güçlü performanslar sergiledi.

Fakat her mekânın bir sahibi vardır. Konu Benediction olunca da mekânın sahibi kuşkusuz ki Dave Ingram . 90’lı yılların başında yaptıkları, death metal tarihini derinden etkileyen “The Grand Leveller” ve “Transcend the Rubicon” albümleri ile efsaneleşen; badass, taşşaklı, korkunç, karizmatik, büyük sikli ve benzeri onlarca sıfat bulabileceğiniz bu adam geri dönüşü ile grubu şaha kaldırıyor. Netflix işin içinde para olduğunu bilse misal sırf bu albüm için The Dave Ingram Experience diye dizi çeker. O derece.

“Scriptures” ile sahaya çıkan diğer bir iddialı isim ise Giovanni Durst. İsmine bakınca Limp Bizkit vokalisti Fred Durst’ün İtalya turnesinde prezervatifsiz sevişmesinden mütevellit kazayla içeri boşalması sonucu doğan bir erkek çocuğu geliyor akıllara (Burada ki tek ruh hastası ben olmamalıyım. İllaki vardır başka aklına gelen.) ama kendisi tüm bu senaryodan alakasız, muazzam bir davulcu. Dave Ingram paşası ile birlikte 2019 yılında gruba gelerek çok muhteşem işler yapıyor. Davul yazımına bakılırsa kendisi çok büyük bir Motörhead fanı diyebilirim. Hem Benediction a hem de Motörhead’e hakim dinleyiciler bağlantıyı çok net yakalayacaklardır.

Motörhead demişken albümde genel olarak ciddi bir etkilenme olduğunu söyleyebilirim. Baştan sonra, an ve an nerelerde Motörhead etkisi olduğunu duymanız için albümü komple dinlemenizi öneririm ama size küçük bir spoiler vermem gerekirse In Our Hands, the Scars şarkısına bakarak ne demek istediğimi anlayabilirsiniz. Kulak koparan bas gitara keza dikkat. İşte bunları hep Motörhead başlattı.

Albümün Benediction’ın kariyerinde nerede durduğundan bahsetmek ise çok zor. Ancak benim fikrim, “The Grand Leveller” ve “Transcend the Rubicon” sonrasında grubun en iyi albümü olduğu yönünde. Günümüz death metalini düşünürsek ise tertemiz prodüksiyon barından ancak güçlü sound olarak farkını ortaya koyan bir albüm var ortada. Şahsen azılı bir ekstrem metal sever olarak hem sound hem de beste yönünde son derece tatmin olduğum bir albüm oldu. Davullar başta olmak üzere Motörhead esintileri ise tatlı üstüne kaymaklı dondurma gibi keyif verdi. Ağzının tadını bilen herkese de bu kaymaklar, dondurmalar, çikolata sosları dinlerken bonus olarak gelecektir zaten. Kaliteli kulaklara özel muazzam ayrıntılar var.

Acısıyla, tatlısıyla hayatımızı sikti 2020. Hayatta olmak her zaman en kötüsünden daha iyidir. Sonuçta hala hayattasın ve nefes alıyorsun. Buna da şükretmek lazım. Ancak geleceğimiz o kadar karanlık ve tehlikeli ki, bireysel silahlanmaya karşı bir insan olarak iyi ki arkadaşlarımın zoruyla zamanında pompalı tüfek alıp yatağımın altına koymuşum diyorum şimdilik. Tüm dileğim her şeyin en kısa zamanda yoluna girmesi o tüfeğin yatağın altından hiç çıkmaması.

2020 yılı boyunca yazılarımı ve yorumlarımı okuyan, okumayan, beğenen, beğenmeyen, benimle aynı fikirde olan, olmayan herkese çok teşekkürler. Pasifagresif çatısı altında iyi-kötü birçok muhabbet çevirdik, bunu kaybetmememiz dileğiyle yeni yılda hepinize ailenizle birlikle önce sağlık ve sonra huzur diliyorum. Ocak ayının son haftasına kadar yeni yazı yazmayacağım ama yorumlara 7/24 devam. Eğer hâlâ hayatta kalırsam, Asphyx – Necroceros kritiğinde görüşmek üzere. Sağlıcakla kalın.