Oğuz Sel

Bunun böyle olacağı belliydi. Konu ne mi?

Geçenlerde bir video vesilesiyle Cahit Berkay’ın pandemi dönemini nasıl geçirdiğini, bu döneme dair düşüncelerini öğrendim. İnsanların eve kapanmasının, Berkay’ın yaratıcılığını arttırmış olabileceği, ortaya pek çok eser çıkarabilmiş olabileceği yönündeki bir yorum/soruya sanatçının verdiği yanıt beklentilerin tam tersiydi. “Elim, gitara, bağlamaya gitmiyor,” mealinde cümleler kuran Berkay, küresel çaptaki bu olumsuzluğun müzik üretimini negatif yönde etkilediğini belirtiyordu söyleşide.

2020’nin dünyanın geneli için olumsuzluk getirdiği ortada ama bu olumsuzluğu ustalıkla lehine çevirenler de yok değil. Negatiflikten beslenerek eserlerini şekillendiren müzik oluşumları, eteklerindeki taşları peşi sıra döküyor, kimileri, kariyerlerindeki en iyi eserleri, bu karanlık zamanlarda veriyor. Fakat Abigor’un böylesi gruplardan biri olacağını inanın aklımın ucundan bile geçirmezdim.

Girişte sorduğum sorunun yanıtını biraz geç de olsa vereyim: Abigor, özüne döndü arkadaşlar!

Grubun benim için ne denli önemli olduğunu uzun uzun anlatabilirim ama yalnızca, “Supreme Immortal Art” albümünün, PA’da yayımlanan on birinci kritiğim olduğunu söylemem yeterlidir sanırım. Tabii bu kritikle yetinmedim, grubun bayıldığım eskilerinden “Nachthymnen”i de karalamadan edemedim. 2016 ve 2017 yıllarında ele aldığım yazıların bir sene sonrasında Abigor, “Höllenzwang (Chronicles of Perdition)” ile çıkageldi. Kişisel olarak beğenmediğim, hatta Abigor’a yakıştıramadığım bu albümün içinden geçmekte bir sakınca görmedim kritikte. Muhakkak ki yapımı beğenenler çıkmıştır, olacaktır da ama dediğim gibi ben albümü, kesinlikle Abigor’a yakıştıramadım. İlgili yapımın kritiğinde birtakım ilginç detaylara da inmiştim, merak ederseniz okumanızı öneririm.

Albümün bir yıl sonrasında yayımlanan toplama eser “Four Keys to a Foul Reich (Songs of Pestilence, Darkness and Death)” hakkında da buralarda gevezelik ettim. Netice itibarıyla grup, eskilerine, özellikle de “Supreme Immortal Art” dönemine ağırlık vermişti bu eserde. Bense yazıyı “Bir bakarsınız yeni albümlerinde yine bir ‘Leytmotif Luzifer’ manyaklığına girişebilir grup, ne dersiniz?” şeklinde sonlandırmıştım. Aslına bakarsanız bu saatten sonra Abigor’un yapsa yapsa “Leytmotif Luzifer” tadında albümler yapabileceğini, 1990’lar Abigor’u ayarında bir şeylere girişemeyeceğini düşünüyordum. Fakat içimden bir ses de “Bu herifler, eskileri bu kadar kurcaladıklarına göre köklerine dönebilirler,” diyordu. İçimdeki ses haklı çıktı.

Şunu açıklıkla söyleyebilirim. Karşımızda “Supreme Immortal Art”tan sonra çıkmış “En Abigor” Abigor albümü var. Kanıtlarımı sıralamaya başlıyorum:

- Timpani.
- 90’lar havası içeren senfonik synth’ler.
- Armonik ve zaman zaman da uyumsuz çift gitarlar.
- Akustik gitar.
- Timpani.
- Zaman zaman duraklamaktaki şarkılara yedirilen, atmosfer yaratan arka plan sesleri.
- Flüt.
- Albüm kapağındaki Abigor logosunun renginin “Nachthymnen”inkiyle neredeyse aynı oluşu. Kapağın sol alt kısmında albüm adının, “Nachthymnen” ve “Supreme Immortal Art”taki gibi özel fontla yazılmış olması.
- Timpani.

Tüm bu unsurları ve heyecanla yazmayı unutmuş olabileceğim diğerlerini bir araya getirdiğinizde ortaya, 1999 öncesi Abigor’un kayıp albümü tadındaki “Totschläger (A Saintslayer’s Songbook)” çıkıyor. Bir farkla, Silenius’un vokal tarzı, “Leytmotif Luzifer” albümündeki gibi. Tabii onun 90’lardan alışık olduğumuz hırıltılı, yer yer manyaklaşan hâlleri de yok değil. World Terror Committee’nin Bandcamp sayfasında albüme dair epey uzun bir anlatım var ve açıkçası oradan bir şeyleri okuyup okuyup burada kendi cümlelerimle yazmak istemedim. Ama kocaman yazı şöyle başlıyor: “Totschläger, tam olarak Nachthymnen part II değil.”

Karşımızda çok bütünlüklü olmakla birlikte “La Plus Longue Nuit Du Diable – Guiding the Nameless” şarkısından itibaren ufak ufak “Leytmotif Luzifer” zamanlarına göz kırpan anlar bulunduran bir yapım var. Grubun bir senelik sessizliğini muhteşem şekilde sonlandıran albüm, özlediğimiz Abigor’a dair her şeyi içeriyor. Bestecilik tarafına özen gösteren ve hayli katmanlı parçalar üreten grup, epik anlar içeren, bolca melodiye kucak açan, Orta Çağ esintili şarkılarıyla yüzümüzü güldürüyor. Hatta hızını alamayan Abigor, albümde “Orkblut (Sieg oder Tod)” adında bir şarkıya da yer veriyor ki albümü dinlemeye niyetiniz olmasa bile bu şarkıya göz atın derim. Adamların eskiye hangi oranda döndüğünü kendi kulaklarınızla duyun. “Tartaros Tides”, “Silent Towers, Screaming Tombs” gibi özlenen kıvamda Abigor işleri içeren yapımı sonlandıran “Terrorkommando Eligos” ise grubun daha gaddar tarafını sergileyen, tırnaklarını, dişlerini açık eden tam bir gövde gösterisi.

Başlarına taş mı düştü, eski albümlerine olan ilgiye kayıtsız mı kalamadılar yoksa 2020’nin gudubetliği, onlara böyle bir ilham mı verdi bilinmez ama çıkan üründen gayet memnun olduğumu söyleyebilirim. Aynı gün hem Horna’nın hem de Abigor’un albümlerini yayımlayan ve aklımızı alan World Terror Committee’ye de tebriklerimi sunuyorum.