ismail vilehand

Birçok farklı milletlerden hanımefendilerle arkadaşlık etmiş birisi olarak hayatımda hiç duymadığım bir şeydir “Ah, please stop! It’s my hair.” tarzı bir tepki ama bu coğrafyada nasıl oluyorsa, o saç illaki bir yere sıkışır ve suçlusu hep erkek olur. Tepeden topuz yapmak çok kolay bir çözüm iken olayın bu derece yokuşa sürülmemesi lazım. BDSM bile bu topraklarda hiç tutmuyor ki saçın kaza ile çekilmesi hoş görülsün değil mi? Elin oğlu aynısını yapınca “Mr. Grey”, biz yapınca “Hayvanoğlu hayvan pezevenk seni.” oluyor. Ancak hayaller “Grinin Elli Tonu” hayatlar “Sikimden aşağı Kasımpaşa.”. Ben bu konuda iki tarafta da değilim, nabza göre şerbetçiyim. Çünkü Motörhead kâinatın en iyi grubudur.

Zaten nefes alan her bir canlının bile inkâr etmediği bir durum olan Motörhead’in tarihin gelmiş geçmiş iyi grubu olduğuna gereksiz bir vurgu yaptıktan sonra asıl konumuza geçme vaktimiz geldi sanırım. “Raging Speedhorn”, dinleyiciye hak yolundan değil, bok yolundan müdahale etmek isteyen, aklını kaçırmış bir grup. Grup 20 senelik geçmişi olan ve tek amacı; ağız, yüz, kulak, burun, boğaz dağıtmak olan; stoner, sludge, hardcore ve rock “n” roll harmanı, kuduz ötesi bir tür icra etmekte.

Peki, “Raging Speedhorn” ne demek? Grup elemanları son derece namazında, niyazında, mümin ve efendi çocuklar olsalar ki, gruplarına metamfetamin kullanımı sonucu oluşan hunharca sikin dimdik kalkmasına sokak dilinde verilen isim olan “Raging Speedhorn”u kendilerine layık görmüşler. Nasıl tecrübeler yaşadınız ki grubunuza bu ismi verdiniz? Yani durum çok ciddi arkadaşlar.

“Raging Speedhorn” küfürbaz, hızlı ve sert müzik seven bir grup hergeleden kurulu saçma sapan bir grup aslında. Şunu çok açık söyleyebilirim, “Raging Speedhorn” dinlemek size hiçbir bok katmaz, bu kritiği okuyup “Raging Speedhorn” dinlemezseniz keza hiçbir şey kaybetmezsiniz. Peki, “İsmail abey, dinleyelim mi?” derseniz, bence dinleyin. Yoksa fularınızı sikerim, o ayrı konu. Dinleyin amına koyayım, müzik üzerinden artistlik yapılacak devirler geride kaldı. Ağzımıza çaktılar bir maske, belki böyle geberip gideceğiz ama bir Lemmy’nin kulu çıkıp “E ananızın amı, zevk için marsa araba fırlatıyordunuz, şuna mı çare bulamıyorsunuz?” diyemiyor. Çünkü bunun adı kabul edilmiş çaresizlik.

Bu sürekli içip çeken hergele herifler; çift vokalli, çift gitarlı, müzikal anlamda peşinde oldukları manyaklığın sonuna kadar hakkını vermeye çalışan, konsept olarak olmasa bile, icraat olarak yaptıkları işi gayet ciddiye alan adamlar. Yaptıkları icraat orijinal bir fikir olmadığı halde kendileri ile alakalı konuşurken “x gruba benziyor.” diyemiyoruz. Müziklerinde “Fu Manchu” tarzı araba sevici “Desert Rock”da var, “Hatebreed”, “Crowbar” ve “Motörhead” duayenlerin etkileri de var. Ortada bir taklit veya “worship” yok, köpek gibi heavy metal ve rock “n” roll var. Duvar yumruklatan, uçan tekme savurtan, ne old school, ne de new school; stoner, sludge, hardcore, thrash ve en önemlisi köpek gibi rock “n” roll var. Taviz yok, sikiş var.

İşin mutfak kısmına gelecek olursak bu kusursuz işçilik bir “Ross Russell” icraatı. Kendisi bu seneye damga vuran şahane “Napalm Death” albümü “Throes of Joy In The Jaws Of Defeatism”de de masa başında harika bir iş çıkartmıştı. “Raging Speedhorn” gibi insan evladı kudurtan, uçan tekme odaklı bir gruba da nasıl bir sound ayarı çekilir çok iyi bildiği için, bu konuda destansı bir işçilik yapmış diyebilirim.

Sonuca gelirsek, biz neden buradayız ve bizim amacımız nedir diye bir takım şahane sorular sorabiliriz kendimize. Bence bizi burada birleştiren yegâne şey, rock “n” roll ve bin bir türlü orospu çocukluğudur. İstediğiniz kadar sanat, manat falan diye kafayı patlatın, bizim kaderimiz “Elvis Presley” 1958 yılında “If you’re looking for trouble, You came to the right place” dediği anda burada, Pasifagresif’te kesişmişti zaten. Bizim burada olmamızın fon müziğini ise “Raging Speedhorn” icra ediyor. Beğenirsiniz veya beğenmezsiniz ama bu adamların itlik ve şerefsizliğe olan adanmışlığını inkâr edemezsiniz.