İlk iki KVLERTAK albümü benim için 2000 sonrasının en parlak ilk iki albümleri arasında, en tepelerde yer alıyor. Tıpkı GHOST’un iki albümde ortalığın tozunu attırması gibi KVELERTAK da ilk iki albümüyle muhteşem bir giriş yapmıştı ortamlara. Grubun vokalisti Erlend Hjelvik KVELERTAK’la birlikte yırtındığı 2010-2018 arasında, diğer bir Norveçli grup olan DJEVEL’de de black metal çığlıkları atmakla meşguldü.

Üçüncü KVELERTAK albümünün ardından her iki gruptan da ayrılan Hjelvik, bir müddet sessiz kaldıktan sonra bu sene içerisinde solo projesi olan HJELVIK’i duyurdu ve fazla gecikmeden ilk albümüyle sevenlerinin karşısına çıktı.

İçinde Hjelvik’in sevdiğini anladığımız farklı türlerden etkiler barındıran “Welcome to Hel”, genel itibarıyla net, temiz bir heavy metal albümü. MOTÖRHEAD, CELTIC FROST, BATHORY etkileri de var, İskandinavya’da on yıllardır yapılagelen çeşitli müziklerin etkileri de. Punk etkileri de var Nordik ataların minik minik dokunuşları da. MOTÖRHEAD’in ünlü Snaggletooth logosu da dâhil sayısız metal albümünün kapağını tasarlayan 72 yaşındaki Joe Petagno imzalı albüm kapağından, şarkılardaki primitif olma amacı güden yapılara kadar “Welcome to Hel”, tıpkı atıfta bulunduğu ilk VENOM albümü gibi her şeyiyle eski kafayla yapılmış bir albüm.

KVELERTAK’la en parlak ışıkların altında sahneye çıkan, METALLICA’nın altında çalan, dev grupların üyelerine grubunun tişörtlerini giydiren bu adam, 2018’deki ayrılığının ardından belli ki özüne dönmüş ve metalin farklı türlerini bir potada eriten, her şeyiyle doksanlar bir albüm yapmış diyerek albüme girelim.

Albümü ilk dinleyişimde dikkatimi çeken ve bir miktar da rahatsız eden başlıca şey, albümdeki lead gitarın fazlasıyla didaktik ve ön planda yer alması ve kimi şarkılardaki vokalleri ve ritimleri adeta dikte edercesine lineer, statik bir yapıda ilerlemesiydi. Özellikle ilk iki şarkıda bundan epey rahatsız olduğumu söyleyebilirim. Vokallerin arkasında her an bir melodi olması başta biraz irite etmedi, tat kaçırmadı değil. Ancak albüm ilerledikçe Erlend’in albüm kurgusunda amaçladığı şeyi daha iyi görmeye başladım ve taşlar daha bir yerli yerine oturdu.

Öncelikle HJELVIK, Metal-Archives’da yazdığı gibi Viking metal falan yapmıyor. Her pelerin takana Viking metal, pagan metal dersek işimiz var. Erlend Hjelvik, HJELVIK’i gerçekten de hiç öyle şekil şukul bir noktaya gitmesi için tasarlamamış. Her şey net, her şey direkt. Yeri geliyor görkemli bir nakarat öne çıkıyor ve dibine kadar heavy metal yapıyor, yeri geliyor “Glory of Hel” gibi büyük oranda bir KVELERTAK şarkısı sunuyor. Black metal etkilerinin en çok öne çıktığı ve clean vokallerle de renklenen kapanış parçası “Necromance”te black metal atmosferi iyice ayyuka çıktı derken, bariz IRON MAIDEN tatlarıyla bu şarkı adeta “bugüne dek beni müzikal olarak etkileyen her şey” gibi bir noktaya gidiyor ve şekilde şekle giriyor. Tam ortasındaki soloda bariz bir “Afraid to Shoot Strangers” göndermesi bile var.

Yine de albümde yapılmak istenen ve benimsenen sağlam bir anlayış olması, her şeyden yırtacağı anlamına gelmiyor elbet. Yukarıda kısaca bahsettiğim gibi, özellikle açılı şarkısı “Father War” ve ardından gelen “Thor’s Hammer” hiç öyle eski kafayla, yok efendim geleneklere saygıyla falan kurtaramayacak kadar sıkıcı, dümdüz şarkılar. Albümün bu ikisiyle açılıyor olması bence talihsizlik olmuş. Üçüncü şarkı “Helgrinda”nın ortalarındaki black metal kafaları ve akabindeki fikirler gelene kadar albüm gerçekten de metalle 1-2 sene önce tanışmış birisi tarafından yazılmış izlenimi veriyor.

“The Power Ballad of Freyr”le birlikte olaya dâhil olan hard rock kimliğiyle, KVLERTAK’ın “Meir”deki AC/DC havalarının bir benzerini görüyor ve yola devam ediyoruz. “12th Spell”, “Ironwood” ve “Kvelduvl”da grubun seksenler speed metali ile JUDAS PRIEST’i harmanladığına tanık olurken, “North Tsar”da yine ilk iki şarkıdakine benzer bir düzlük, lineerlik söz konusu.

Tüm bu toplama çıkarmaları yaptıktan sonra elimizde ortalamanın biraz üstü bir albüm kalıyor. Ortamı biliyoruz, ne gruplar ne albümler yapıyor farkındayız. Eski kafada bir şeyler yapmak isteyip destan yazan günümüz grupları da var, eskilerden bir ya da birkaç grubu klonlayıp akılları alanlar da. HJELVIK burada sadece kendi istediği, kendisini etkileyenleri yad ettiği müziği yapıyor. Bu müziği KVELERTAK’la kıyaslamak da anlamsız seksenlerde doksanlarda yapılsaydı daha çok değer görürdü diye değerlendirmek de. O yüzden bu albümü bir tanışma, KVELERTAK ve DJEVEL sonrası bir nefes alma girişimi olarak görüyorum. Umarım bir sonraki albümde daha ilginç fikirlerle, daha coşkun bir şeylerle gelir ve bizi daha bir sağlam silkeler. Hele ki KVELERTAK geçmişini mumla aratırken, aradan fırlayacak manyakça bir şeylere gerçekten ihtiyacımız var.