Oğuz Sel

“Her şey, şeytanlara olan ilgim ve ezoterizm uygulamasıyla başladı. Her zaman kötülüğü tercih ettim ve bundan sonra müzikal yönelimim belli oldu.”

Son dönemin en üretken müzik oluşumları arasına adını yazdıran Esoctrilihum’un beyni Asthâghul’un sözlerinden alıntıydı az önce aktardığım iki cümle. Bir süre önce verdiği röportajda eteğindeki taşları döken, projenin nasıl hayat bulduğuyla ve geleceğiyle ilgili sorulara yanıtlar veren müzisyen, her ne kadar girişteki cümleleri sarf etmiş olsa da bu denli üretkenliğinden de anlayacağınız üzere, münzevi hayatı yaşayan, zorunluluktan ziyade tercih neticesinde yalnız kalan biri. İşin açığı, Asthâghul ile yalnız kalma, yalnızlığı tercih etme meselesinde bayağı benzeşiyoruz. Belki herifin ürettiği müziği Türkiye’de ben ve benim haricimdeki 3 kişinin dinlemesinin arkasında da bu neden yatıyordur; kim bilir.

2017 yılında bir albüm, 2018’de iki albüm, 2019’da bir albüm, 2020’de bir albüm ve “F’htansg” EP’sini yayımlayan müzisyenin yaratıcılığına diyecek sözüm yok şüphesiz; zaten daha önceki kritiklerde de kendisini bolca övmüşlüğüm, bunun yanında kimi albümleri vesilesiyle PA’da çıkan en iyi birkaç kritiğimden birini de hazırlamışlığım var. Hatta bugün oturup benzeri bir kritik yazabilir miyim bilmiyorum. Zira adamın ürettiği müziği dinlerken ortaya çıkan notalar, beni, hafızamın öyle yerlerine taşıyor ki, kırk yıl düşünsem aklıma gelmeyecek meseleleri elimle koymuş gibi bulup saniyeler içerisinde Word’e atıveriyorum. Çoğu zaman dediğim gibi kritikleri fiziksel olarak ben yazsam da benim yazma eylemini gerçekleştirmemi tetikleyen, kurduğum cümleleri, anlattığım hikâyeleri filan su yüzüne çıkaran, çok ama çok büyük oranda dinlediğim müzikler oluyor. İşte Esoctrilihum’u ve Asthâghul’u bu nedenle çok tanınmayan metal oluşumları arasında farklı bir yere koyuyorum. Beğensek de beğenmesek de sıra dışı işler yapıyor herif, belki günün birinde yaptığı müzikler, daha çok kişiye ulaşır.

Ahmet’in haber vermesiyle varlığından haberdar olduğum ve benim için gerçekten sürpriz olan “F’htansg”, Esoctrilihum’un ilk EP’si olma özelliğini taşıyor. Bir diğer ilk ise yapımın I, Voidhanger Records etiketiyle çıkmayıp bağımsız şekilde yayımlanması. Hatta kritiği hazırladığım an itibarıyla EP, yalnızca oluşumun Bandcamp sayfasında mevcut; her türlü metal albümünün, EP’sinin cirit attığı YouTube’da EP yok.

“F’htansg” daha başlangıcından itibaren farklı karaktere sahip bir Esoctrilihum eseri olduğunu gösteriyor. Duyar duymaz, buralarda kulağını bolca çınlattığım oyun serisi Silent Hill’in dördüncü oyunu The Room’un meşhur şarkısı “Room of Angel”ın ilk birkaç saniyesiyle acayip benzeşen ve EP’ye adını veren parça, gruptan hiç beklemeyeceğim şekilde doom kafasında bir eser. Ağır aksak ilerleyen yapıdaki parçayla keşfettiğim asıl mesele ise az sonra detaylandıracağım sound. İlk şarkıyı atlattıktan sonra karşımıza çıkan eser, nispeten daha tanıdık yapıda bir Esoctrilihum eseri; ama sadece o kadar. Son albümlerinde kendini aşan hatta bana “Acaba bir sonraki eser neye benzeyecek?” diye sorduran oluşum, dolayısıyla Asthâghul, işin açığı biraz tadımı kaçırmadı değil. Şarkıların ne zaman üretildiğiyle ilgili pek bilgim olmasa da sanki bu materyaller, “Pandaemorthium” veya “Inhüma” zamanlarından kalma şeylermiş gibi geldi. EP’nin sesli telaffuz etmeye çalıştığımda tebessüm etmeme neden olan son parçasının da Esoctrilihum etkileyiciliğiyle uzaktan yakından ilgisi bulunmamakla birlikte ortada vokal açısından bir de ufak pürüz var gibi. Şarkının belirli kısımlarında Asthâghul’un sesi, son dönem Chris Barnes ayarında çıkıyor. Sanki bir rahatsızlığı varmış da buna rağmen vokal kayıtlarını tamamlamaya çalışmış gibi duruyor bu kısımlar. Kayda girmeden önce ballı papatya çayı içseydi keşke.

“Az sonra detaylandıracağım…” yazdıktan sonra bir kamyon laf ettim yine. Kısa keseyim, sound aşırı çiğ. Projenin hiçbir albümünde olmadığı kadar çiğ hem de. Ekolayzer ayarlarını sıfırlayarak baktım, frekans değerlerini “happy face” yaptım, onu arttırdım bunu azalttım, standart sound’un ötesine pek geçemedim. Herif bu sefer böyle bir yol tutturmak istemiş ama önceki albümün cazibesine kapılıp Asthâghul’un yeni işi nasıl diye merak edip bakanların keyiflerinin kaçacağını söyleyebilirim. Önceki albümün işitsel zenginliğinin yerinde gerek sound dolayısıyla gerekse EP’nin kurgusu nedeniyle yeller esiyor.

Bundan kaç ay sonra yeni bir Esoctrilihum albümüyle karşılaşırız bilmiyorum ama herifin iç dünyasında fırtınalar koptuğuna kalıbımı basarım. Bu nedenle bir sonraki albümün, EP’den de diskografinin diğer işlerinden de üstün olacağı yönünde bir düşünceye sahibim. Bakalım gün ne gösterecek?