Dünyadaki her coğrafya, her toplum, her millet, her toprak tarihin en azından bir döneminde belli bir acı, keder yaşamış, çile çekmiştir. Bu acılar, sıkıntılar çeşitli filmlere, romanlara, müziklere konu olmuş ve sanat yoluyla ölümsüzleştirilmiştir. Black metal, dramatik yapısı ve müzikal kimliği dolayısıyla bu tür durumları betimlemek için son derece uygun bir araç. Gerek karakterindeki negatif unsurların baskınlığı gerek genel yapı itibarıyla minör gamlar üzerinden ilerlemesi, türün belirli duyguları çok gerçekçi ve vurgulu şekilde işleyebilmesine önayak oluyor.

Dünyanın farklı coğrafyaları, kendi sıkıntılı zamanlarını notalara dökmek için bu müziği kullandılar, kullanmaya devam ediyorlar. İskandinavya başta olmak üzere Avrupa’da ortaya çıkan black metal, sahip olduğu şok unsuru nedeniyle insanın bildiği, tahayyül ettiği en kötü, en negatif, en anti kahraman şey olan Şeytan’ı kendine önder belirleyerek her şeyin karşıtı olma amacını bu yöne doğru genişletse de pek çok grup olayı soyuttan somuta çekerek insanlığın gördüğü en büyük trajedilerden bazılarını müziklerine taşıma yoluna gitti. Hayal ürünü, masalsı şeyler elbet çekiciydi, ancak dünya zaten hayal etmeye gerek bırakmayacak kadar çok gerçek kötülükle ve acıyla doluydu.

Bizleri Denver, Colorado’dan selamlayan ABD’li atmosferik black/folk metal grubu WAYFARER, kendi coğrafyasında yaşanmış pastel karanlığındaki zamanlardan bahseden ve bu yönüyle black metalde çok da fazla karşımıza çıkmayan doku ve desenler yaratabilen bir grup. Bir önceki albümleri “World’s Blood”ı belli bir noktaya kadar başarılı bulmuş bir insan olarak söyleyebilirim ki, WAYFARER yeni albümü “A Romance with Violence” ile kariyerinin en büyük sıçramasını yapmış ve yılın gerçekten değerli işlerinden birini sunmuş.

Kapağında Andrew Joseph Russell tarafından 1868’de çekilmiş ve “Temporary and Permanent Bridges and Citadel Rock, Green River, Wyoming” adı seçkide yer alan bir fotoğrafın yer aldığı “A Romance with Violence” bizleri 1800’lerin ikinci yarısı, 1900’lerin başlarındaki Amerika’ya götürüyor ve bugün Alaska, Arizona, California, Idaho, Montana, Nevada, New Mexico, Oregon, Utah, Washington ve Wyoming olarak bilinen American West’te geçen bir hikâyeyi anlatıyor. Yakınımızda olduğu ve yıllardır süren üretimleriyle pek çoğumuza çekici gelen işler sunduğu için İskandinav ve Avrupalı temalar genel olarak bize daha yakın gelse de Kuzey Amerika’nın da geçmişindeki pek çok trajediden beslenen gayet kanlı ve dramatik bir tarihi var. Oregonlu AGALLOCH’un yıllarca Amerikan folk metaliyle harmanladığı ormanlı black metali; Kentuckyli PANOPTICON’un kırsal, taşra, pastoral, Orta Amerika kokulu black metali ve Coloradolu COBALT’ın yine eski zaman Amerika’sı temelli ve savaş odaklı black metalinin ardından; Denverlı WAYFARER da kendi topraklarının kokusunun gerçekten sindiği bir black metalle karşılıyor bizi. Nebraska, Kansas, Güney Dakota ve Kayalık Dağlar gibi yerleri içine alan High Plains bölgesine atfen “High Plains black metal” şeklinde bir latifeyle de anılan grup, yeni albümünde, bundan 100-150 yıl önceki çileli ve kanlı Kuzey Amerika’nın karakterini işliyor ve bu tema black metal bağlamına ne kadar iyi taşınabilirse o kadar iyi taşıyarak enfes bir 45 dakika sunuyor bizlere.

WAYFARER bu albümde sahip olduğu dinamikleri, farklı perspektifleri ve atmosferik black metali zenginleştirmek adına kullanabileceği kalemleri o kadar etkili ve varyasyonlu kullanmış ki, dinlerken adamların bir şeyler anlattığını anlamamak; bu şarkıların bir örgünün parçaları olduğunu hissetmemek elde değil. Black metal olması gereken anlarda çatır çatır yardıran ancak buna her açıdan boyut katmayı başaran WAYFARER, olayın dramatik ve trajik taraflarına kaydığında da gerçek bir ustalıkla dinleyiciyi sinematografik, neredeyse görsel bir müziğin içine çekiyor. Müzikte hikâye anlatmanın ilk akla gelen yolu akılda kalıcı melodilere kişilik yüklemek olsa da WAYFARER bu ilk akla gelen fikre kapılmıyor ve katmanlar, üst üste bindirilen rifler, arka plandan gelen destekleyici ses pasajları gibi şeylerle atmosferini yukarılara taşıyor. Bu sayede “A Romance with Violence” hiçbir anı boş kalmayan, yazılan riflerin kuru kuru tekrarlanmadığı ve gerçekten de nefes aldığı bir şekle bürünüyor.

Yukarıda da dediğim üzere, bir önceki albümle kıyasladığımda “A Romance with Violence” gerçekten çok büyük bir adım ve WAYFARER’ın çok daha geniş bir kitle tarafından tanınmasını sağlayacak kadar da dolu, zengin ve etkileyici bir yapıt. Muhtemelen yıl sonu listeme dâhil edeceğim bu albümü film gibi bir atmosferik black metal albümü dinlemek isteyenlere hiç tereddüt etmeden öneririm. Albümdeki folk ögeler, progresif yapılar, yer yer post-rock’a kayan dokunuşlar ve diğer birçok zenginlik öylesine güzel kullanılıyor ki, dinlediğiniz şeyi sadece x bir tür olarak almıyor; son derece doyurucu ve bütünlüklü bir müzik dinlediğinizi hissediyorsunuz. WAYFARER bu albüm öncesinde benim için herhangi bir gruptu, bu albümle birlikte bir sonraki işlerini merakla beklediğim bir gruba dönüştü.