CHTHE’ILIST, LECHEROUS NOCTURNE, FIRST FRAGMENT, CRYPTOPSY, SUTRAH, EQUIPOISE, ZEALOTRY gibi gruplarda çalan çeşitli bodrum katı mastürbasyoncularını kadrosunda bulunduran Meksikalı SEROCS’la birlikteyiz bugün. Enstrümanlarına son derece hâkim isimlerin dönem dönem girip çıktığı SEROCS; çok katmanlı, steril olmaktan epey uzak bir teknik death metal icra ediyor.

2018’de çıkan son albümleri “The Phobos / Deimos Suite”e methiyeler düzmemin ardından grup bu yılı da boş geçmedi ve “Vore” EP’siyle diskografisini genişletti.

Şu an itibarıyla kadrosunda bir davulcu bulunmayan grubun “Vore” EP’sinde yeteneklerinden ve hayvanlıklarından yararlandığı isim, son yıllarda Fransa’nın yetiştirdiği önemli baget katillerinden
Kévin Paradis. PA’da incelediğimiz pek çok karanlık grupta kendine yer bulan Paradis, SEROCS saflarında da öküzlüğünü yine göstermiş. 5 yeni şarkı, 2 de 2011 demosu bulunan toplam 7 parçalık “Vore” 26 dakikalık bir süreye sahip ve özellikle yeni parçaların gücüyle ilk andan dinleyiciyi sandalyesine, koltuğunu, yatağına, şezlonguna, selesine, araba koltuğuna -artık nerede dinliyorsanız- çivilemeyi biliyor.

SEROCS’u daha önce duymamış olanlar için, grup genel itibarıyla atarlı, yırtıcı ve brutal tarafı güçlü bir teknik death metal kimliği sunuyor. İç içe geçmiş katmanlı rifler, akılda kalıcılık konusunda yeterli denebilecek bir noktada duran düzenlemeler ve bir dolu fikir, SEROCS âleminin vazgeçilmezleri arasında. Bahsettiğim bu atarlı, yırtıcı ve yıkım amaçlı teknik death metal, zaman zaman grubun daha derinlere giden hançerli fikirleriyle de süslenebiliyor. Örneğin “To Self Devour”ın başlarında ve ilerleyen anlarında görüldüğü üzere, SEROCS yeri geldiğinde daha bir keder altyapılı olaylara da girmiyor değil.

Antonio Freyre adlı arkadaşın çocuğu diyebileceğimiz SEROCS’u benzerleri arasından öne çıkaran şeylerin başında “teknik death metal duygusuz hacı” ithamlarını kırmak adına müziğine gereksiz yere atmosfer besleyici, boş yapan bölümler sokmayışı geliyor. SEROCS gerçekten de lafı ağzında bir an olsun gevelemeden vurdulu kırdılı bir yaklaşımla olaya giriyor. “Bi’ dur bak bi’ şey söyleyec-“ denmesini dahi beklemeden kafayı koyup yere düşen rakibini tekmelemeye başlıyor ve bu sayede nefes aldırmayan bir agresiflik, diplomasiyle işi olmayan bir hayvan çocukluğu ortaya çıkıyor.

Bu hissiyatın oluşmasında etkili olan unsurlardan biri de bu karaktere çok ama çok iyi uyan enfes bas, davul ve gitar tonu. Özellikle bas gitar tonu arkadan arkadan sürekli baş veriyor, araya kemikler atıyor ve işi kızıştırıyor. Kütür kütür davullar ve bu kemik tonlu basın üstünde bıçak gibi keskin rifler döşeyen gitarlar ve tabanca gibi vokaller eklenince ortaya çok tavizsiz, brutal yanı çok önde bir teknik death metal çıkıyor.

Teknik death metalinizi brutal tarafta seviyorsanız veya brutal death metalinizi teknik olaylarla zenginleştirilmiş seviyorsanız SEROCS’a mutlaka şans vermelisiniz. 2 yıl önce incelemesini yazdığım “The Phobos / Deimos Suite”e sadece 1 yorum gelmişti, ancak ben buralarda grubu sevecek birileri olduğundan adım gibi eminim. Bence SEROCS’u boşlamayın, çünkü bu 26 dakikada sizi harekete geçirecek epey bir şey var.