Oğuzcan Dilek (Alondate)

Antisosyal kişilik bozukluğu. Kronik depresyon. Stres. İlgisizlik sendromu. Çağımızın en büyük hastalıklarından sadece birkaç tanesi olur kendileri. Maalesef ki hem ülkemizde hem de dünyamızda pek kâale alınan problemler değiller. “Ergenlik, toyluk, saçmalık, marjinal olmaya çalışmak, ilgi çekme çabaları” gibi tanımlarla geçiştirilir her fırsatta. “Aman be, su akar yolunu bulur bir şekilde” kafası ile yaklaşır birçok insan bu durumlardan şikâyetçi olan sayısız kişiye. Reddit gibi geniş çapta kullanılan platformlarda, dünyanın dört bir tarafından, bu konudan yakınan ve aileleri, arkadaşları tarafından ciddiye alınmadıkları için intihar eden veya intiharın eşiğinde olan o kadar çok genç, yaşlı, her milletten, ırktan insan var ki…

İnanılmaz derece mutsuz olduğunuz bir an hayal edin. Çok fena şekilde biriyle dertleşesiniz vardır ve bu biri tahminen en yakın arkadaşınız, eşiniz veya ailenizden bir fert olacaktır. Siz daha anlatacaklarınızı bitirmeden alacağınız, “Takma ya, boş ver” tarzı bir cevap beyninize isabet edecek bir kurşundan daha ölümcüldür. İşte tam da o an her şeye olan inancınız biter ve bu dünyada yalnız başınıza olduğunuzu fark edersiniz. En azından o an için öyledir. Bunun ne kadar yükü ağır bir durum olduğunu eminim ki birçoğumuz deneyim etmiştir. Bu tarz anlar sayesinde ister istemez hepimiz daha içine kapanık, sinik bireylere dönüşüyoruz. Sosyal medya, modern teknoloji, dünyanın koca nüfusu derken kâğıt üzerinde kimsenin yalnız olmadığını düşünürüz ama o kadar çok insan içerisinde o kadar çok yalnız hissederiz ki.

2017 yılında, Varg ve Sintech grupları ile tanınan Timo Schwammlein tarafından kurulan Oceans, iç mücadelelerimizi anlatmak adına kaliteli bir konsept albümü olan The Sun and the Cold ile karşımızda. İnternette biraz araştırma yapınca grubun türü için Post-Metal deniyor. Çok fazla türü barındırdığı için bu söylem az çok doğru bulunabilir fakat alevler içerisinden çıkan bir metalcore albümü bu. “Bu devirde metalcore mu?” dediğinizi duyar gibiyim. Evet doğru, metalcore! Tür adına bir devrim yapmıyor bu arkadaşlar fakat türe olan kaliteli içerik açlığımızı çok iyi bir şekilde gideriyor.

Albüm kapağı dikkatlice incelendiğinde bir göz bebeğinin içine düşen umutsuz bir adamın öyküsü bu. Bir çok hit parça barındıran, hem güvenli hem de riskli yollara başvurulmuş 11 adet şarkı ile karşı karşıyayız bu albümde. Tipik bir metalcore albümünün ötesine geçmek için ellerinden geleni yapmışlar. Hem bir death metal grubunu aratmayacak seviyede sert vokaller, ağır pasajlar hem de yanık sesli bir doom metal vokalistinin haykırışları, arabeskvari bölümler mevcut. Eşlik edilesi bir çok şarkı mevcut.

Şarkılarda sadece tempo değil komple tür değişimleri mevcut. Bir bölümde metalcore dinlerken öbüründe doom, nu-metal, heavy metal, death metal dinlerken bulabiliyoruz kendimizi. Özellikle vokaller çok çeşitli ve kaliteli bir şekilde icra edilmiş. Resmen grupta iki vokalist varmış gibi hissediyorsunuz.

Albüm ile ilgili bir başka olumlu hadise ise şarkılar her ne kadar kolay yutulup sindirebilir olsa da ömürleri oldukça uzun. Ocak ayından beri ortalıkta “We are the silent ones!!!”, deyip geziyorum ben. Her türlü derde deva bir albüm bu. Adamlar içinizdeki bütün sıkıntıyı, pisliği alıp atıyor (Biraz da Sörfayvır 2018 göndermesi yapalım). Dark dinlerken death metal sularında yüzüyor, Polaris dinlerken girişteki piyano melodisi ile kendinizden geçiyor, müthiş bir kapanış parçası olan Hope ile duvarları yumruklamak istiyorsunuz.

Verilmek istenen mesaj ile şarkıların bize hissettirdikleri doğrusal paralellikte. Müzisyen olarak adamlar çok rahat, profesyonel. Kendilerine olan güvenleri tam. Yeni bir grup ve genç olmalarına rağmen albümde amatörlük havası hissetmiyorsunuz. Uzun süredir bu işi yapıyormuş gibi kendilerinden eminler. Zaten daha yolun başındayken Nuclear Blast Records ile anlaşmaları oldukça umut vaat edici bir hadise.

İlerde bu arkadaşların adını çok daha fazla duymayı temenni ediyorum. Bir giriş albümü için oldukça sağlam bir çalışma The Sun and the Cold.