Ece Çetinel

Sanat ve siyaset. İnsanoğlu tarafından oluşturulup şekil verilen iki kavram. Aynı zamanda birbirlerine bir o kadar da uzak iki uç nokta. Çoğu zaman biri acımasızca böldü, ayrıştırdı; diğeri tam aksine birleştirdi, sınırları ortadan kaldırarak ortak paydada buluşturdu.

Son aylarda gündemi fazlasıyla meşgul eden ve paylaştığımız suların ısınması şeklindeki o klişe cümleyle betimlenen siyasi gerginlikleri yaşadığımız komşumuzdan çıkan bir albümle beraberiz yine bugün. Hangi komşumuz olduğunu hemen tahmin ettiğinizi hisseder gibiyim. Evet; ortak beden dilinden ortak yemeklere kadar onca şey birbirinin neredeyse tıpatıp aynısıyken sırf baştaki devlerin tepişmesi yüzünden dünya kamuoyunda ‘’sürekli didişen iki kardeş’’ olarak gözükmemiz çok trajikomik.

Yunan black metalinin süper grubu Katavasia’nın 2015′te çıkardığı ‘’Sacrilegous Testament’’ isimli ilk albümlerinin kritiğinde gruba dair bilgiler verildiği için tekrar aynı noktalardan bahsetmeden hızlıca müzikal mevzulara geçmek istiyorum.

Sacrilegous Testament’ın 2 sene ardından ‘’Daemonic Offering’’ adındaki, ilk albümlerindeki tarzlarından vazgeçmediklerini gösteren bir EP ile diskografisini genişletmeye başlayan topluluk; bu yıl da 2. albümleri ‘’Magnus Venator’’ ile karşımızda. Öncelikle kapakta bizleri ‘’Compendium rarissimum totius Artis Magicae sistematisatae per celeberrimos Artis hujus Magistros’’ isimli bir okült kitabın bir sayfasından seçilen yaratık karşılıyor. ‘’Nereden bulmuşlar o kitabı arkadaş’’ derseniz; grubun yaşça en büyük elemanı Stefanos bu karanlık mevzulara fazlasıyla gönül vermiş bir abimiz, muhtemelen onun seçimidir diyerek yanıtlayabilirim.

Albüme dair söyleyebileceğim ilk unsur, Katavasia’nın kurulurken belirlediği hedeften şaşmayıp, o yolda kararlı bir şekilde ilerlediği ve ne yapmak istediğini iyi biliyor oluşu. Grup üyeleri, normalde çaldıkları grupların tarzlarından parça parça öğeler alıp bir amalgam yaratmaktansa, toplanıp 90’ların başındaki Hellenic Black Metal sound’unu 2020 yılında da yaşatmayı istemişler, çok da iyi etmişler. ‘’O eski günlere selam olsun’’ zihniyetiyle bestelenen parçalar insanı çok net şekilde ‘’Triarchy of the Lost Lovers’’, A Dead Poem dönemi Rotting Christ’ına; ‘’His Majesty at the Swamp’’, ‘’Walpurgisnacht’’ Varathron’una götürüyor. Bununla da sınırlı kalmıyor, arada giren nefesli çalgılar akranları ‘’Kawir’’i hatırlatıyor, ve albümün buram buram Yunan black metali koktuğu gerçeğini perçinliyor.

Yani karşımızda yepyeni şeyler sunmadan, modern zamanlarda oluşturulmuş bir geçmişi yad etme albümü var esasen. Magnus Venator’ın, black metalini salt agresif ve kötücül almak isteyenleri ne derece tatmin edeceği konusu biraz muallak; zira parçaların çoğu melodik rifler, orta tempo kısımlar ve klasik bir heavy metal şarkısında sırıtmayacak solo’larla, lead gitar oyunlarıyla bezeli. Hatta oryantal sularda yüzen enstrümantal bir parça dahi sıkıştırmışlar araya ki beni çok irrite etmese de albümün bütünüyle çok uyumlu olduğunu söyleyemem.

Tabii aklınızda albümde hiç gaz ve yükselen kısımların olmadığı gibi bir algı da oluşmasın; zira ’’Chthonic Oracle’’, ‘’The Tyrant’’, ‘’Daughters of Darkness’’ı, albümün bu gaz yönünü temsil eden ve genel bağlamda da en başarılı parçaları olarak gördüğümü belirtmek istiyorum. Üstelik kimi anlarda Rotting Christ ve Varathron’un ilk 2-3 albümlerinde kullandığı o ‘’mistik atmosfer yaratan klavye tonu’’nu entegre etmeleri, klasik Yunan black metali severleri ziyadesiyle memnun edecek bir etmen.

Her parçası aşırı etkileyici ve hatırlanır olmasa da içinde son derece güzel anlar barındıran Magnus Venator; Yunan topraklarının bu türde oluşturduğu kendine has tarzı sevenleri asla üzmeyecek, Ege’de sular ısınırken sizlerin de ruhlarınızı ısıtacak bir albüm. ‘’Ben black metalimi melodili, sololu alırım’’ diyorsanız yapıma şans verin ve eski güzel günleri siz de yad edin.