Oğuzcan Dilek (Alondate)

Ekstrem metal türü acayip bir kısır döngüye girdi. Cinnet olan albümün karakteri yok. Karakteri olan yeterince sert değil. Melodikse kafamıza ölümcül davullar, gitarlar inmiyor. İnse de bu sefer akılda kalıcı olmuyor. Biz dinleyicileri tatmin etmek iyice zorlaştı. Özellikle her çıkan albüme büyük bir iştahla saldırdıktan sonra bir daha yüzüne hiç bakmamak tam bir kronik hastalığa dönüştü. Bir albümü çıktıktan aylar, yıllar sonra bile dinliyorsak o albümü başarılı kabul ediyorum. Not ya da başka bir kriterin artık pek bir önemi kalmadı. Maymun iştahımıza dur diyebilen eser, olmuş demektir.

Bu noktada Xenobiotic isimli hayvanlar topluluğu, ikinci albümleri “Mordrake” ile bir yandan ensemize balyoz darbeleri indirirken bir yandan da akıl alıcı melodiler ile uzun süreli belleğimize kalıcı bir giriş yapmayı hedefliyor. Tür içerisinde artık tüm bu işleri yapabilen grup sayısı bir elin parmaklarını geçmediği için “Mordrake” adeta uzaydaki bir oksijen tüpü misali imdadımıza yetişiyor. Özellikle şarkı karakterleri içerisindeki çeşitlilik çok acayip bir noktada. Bir şarkıda hayvan gibi tepinirken, aniden “Tülay nolur geri dön sensiz yapamıyommm! Seni bir daha görebilecek miyim?” nidaları ile resmen bir aşk şarkısı (Saphris) dinlediğimizi hissedebiliyoruz. Bir başka şarkıdaya “Sen Abdülhamid’i savundun! Hayır savunmadım! Çıkar Göster!” tarzı bir kavgadaki gerginlik seviyesinde bir ateş püskürüyorlar (Grieving the Loss of Self).

Bu albümdeki hayvanlık seviyesini tanımlamak gerçekten zor. Nefret? Fazlasıyla. Delilik? Gırla. Kulağa tecavüz? İstemediğiniz kadar. Bir de ufak tefek temiz vokallerle aklımızı alıp götüren kısa pasajlar. Peki albümün bunların hepsini yapıp kulağımıza tecavüz ederken bir yandan da bizim daha fazlasını istememiz? Bu adamların geleceği çok ama çok parlak. İlerde daha neler yapabilirler cidden büyük merak içerisindeyim. Yıllar geçmiştir ve aslında olan: Sene 2024. Müzik işi tutmayınca gardiyan olmak için oturup KPSS çalışmaya başladılar…

Şarkılar genel olarak tarama şeklindeki gitar ve davul kombolarının üzerine çok yırtıcı, cinnetin kıyısında gezen hayvansı bir vokalin birleşmesiyle oluşuyor. Bunu yaparken her bir şarkının birbirine benzemeyen yapısı ise harika bir durum. Hatta az önce bahsettiğim az ama öz kullanılan temiz vokal kullanımı o kadar akıcı bir şekilde yapılmış ki, o bölümün sözlerini ezberleyip, her seferinde eşlik etmeye çalışmanız kaçınılmaz olacak. Fakat açılış şarkısından kapanışa kadar sınırsız bir hayvanlık var diyemeyeceğim. Dysphoria ve Thalamus gibi parçalar ile nefes alma payı verilmiş. Açıkçası pek mantıklı bulmadım bu düşünceyi. Amaç zaten dinleyiciyi gebertmek. Devasa bir son teknoloji televizyonun üzerine dantelli örtü bırakmak gibi olmuş.

Albüm kapağına ve bazı şarkıların sözlerine bakınca “Mordrake”in tema olarak Edward Mordrake isimli iki surata sahip olan bir adamın hikâyesini ele aldığını görüyoruz. Özünde bir konsept albüm bu. Kafasının arkasındaki suratı/ikizi ona geceleri sürekli korkunç şeyler söylediği için 23 yaşında intihar ettiği söyleniyor. İnternette küçük bir keşfe çıkınca korkunç bir şehir efsanesi olduğunu göreceksiniz. 2020’de böyle bir insanın yaşadığını hayal ettim de… Peş peşe yaşadığımız bombastik olaylar sağ olsun, pek kimsenin yadırgayacağı bir durum olacağını da sanmıyorum.

Velhasıl, ismini bir Alien vs Predator filminden almış gibi duran Xenobiotic önce öldürüyor daha sonra diriltip tekrar öldürmeye devam ediyor. Özellikle hem hayvanlık hem de akılda kalıcılığı aynı potada muhteşem şekilde eritmesiyle büyük övgüyü hak ediyorlar. Lütfen “Mordrake” dinleyin, dinlettirin. Sevaptır.